Aycliffe Jonathan Szepty w ciemnoci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zwinnie prześliznęła się obok mnie i zamknęła drzwi.W zamkutkwił klucz.Antonia przekręciła klucz, wyjęła go z zamka i zacisnęła wdłoni.- Odejdz stąd natychmiast - rozkazała.- Przeziębisz się na śmierć.- Ale.- spróbowałam jeszcze raz.99Bardzo chłodno spojrzała mi w oczy.- Tam nic nie ma - oświadczyła.- Podmuch wiatru otwarł drzwi, ana dworze wyje burza.Przestań się oszukiwać, Charlotte.Wracaj dołóżka.Nic nie mogłam zrobić.Szybko poszłam do mojego pokoju.Kiedysię odwróciłam, żeby zamknąć drzwi na klucz, coś musnęło mój poli-czek.Zupełnie jakby.ktoś dotknął mnie lekko ręką.Dotknięciu towa-rzyszył szelest, bardzo delikatny, jakby kobiecej sukni.A potem znowutykał zegar.I wiatr za oknem zawodził w ciemnościach.16.Nie zasnęłam już tamtej nocy.Dobry Boże, wciąż pamiętam, jak sie-działam w półmroku, słuchałam wycia wiatru i bezustannie wyobraża-łam sobie, że coś zaczyna się poruszać wśród cieni, że coś próbujeszeptać mi do ucha.Z powrotem otwarłam okiennice ze strachu, że jeślizostawię je zamknięte, w pokoju nigdy nie zrobi się jasno.Przed świtem wiatr przycichł i znowu usłyszałam ten płacz, terazcichszy albo słabszy i jeszcze bardziej żałosny, niż pamiętałam.Ucichł,kiedy pierwsze promienie słońca wpadły do pokoju.Może pózniej za-snęłam na chwilę, ale naprawdę nie pamiętam.Wkrótce ubrałam się, żeby się rozgrzać.W pełnym świetle dniaprawie przestałam się bać.Zadziwiające, jak nasza potrzeba normalno-ści potrafi przytłumić nawet najsilniejsze doznania czegoś strasznegolub niepojętego.Chwilami niemal wierzyłam, że Antonia mówiłaprawdę, że rzeczywiście słyszałam tylko wiatr.I nikogo nie widziałamw ogrodzie poprzedniego dnia, tylko deszcz i ostatnie promienie za-chodzącego słońca.Postanowiłam zapytać Antonię o ten incydent bezowijania w bawełnę.Trochę przed ósmą, kiedy zwykle schodziłam na śniadanie, usłyszałamkogoś w korytarzu.Z zasady ani Johnson, ani Hepple nie przychodziły100tu tak wcześnie.Przypomniałam sobie, z jakim pośpiechem Antoniazamknęła na klucz drzwi pokoju nad schodami, i zaczęłam się zastana-wiać, czy kroki, które właśnie usłyszałam, nie mają z tym czegośwspólnego.Pospiesznie, zbierając długie spódnice nad kostką, żeby nie wlokłysię po podłodze, wymknęłam się z pokoju i skręciłam w stronę scho-dów.Ktoś zapalił światło trochę dalej.Na rogu, gdzie zaczynała sięodnoga korytarza, przywarłam płasko do ściany.Teraz całkiem wyraz-nie słyszałam hałasy dochodzące z głębi pasażu.Kroki i od czasu doczasu stuknięcie.Ktoś jednak tam był.Ostrożnie wysunęłam głowę zza rogu.Samotna lampa paliła się ustóp schodów.Drzwi były uchylone i przez wąską szparę sączyło sięmiękkie światło dnia.Zbierałam się na odwagę, żeby tam pójść, kiedydrzwi się otwarły.Po chwili w wejściu pojawiła się pani Johnson.Wy-dawała się zmęczona i poszarzała, poruszała się niemrawo, co mocnokontrastowało z jej zwykłą zwinnością.Z mojego miejsca widziałam tylko, że niosła fajansową miskę na-krytą paskami białej tkaniny.Tkanina wydawała się mokra i poplamio-na na czerwono.Pani Johnson odwróciła się, zamknęła drzwi za sobą iprzekręciła w zamku klucz z wielkiego kółka, które zawsze nosiła zesobą.Widziałam już dość.Uciekłam na palcach do mojego pokoju, zanimgospodyni dotarła do głównego korytarza.Jej kroki przebrzmiały zadrzwiami i stopniowo rozpłynęły się w ciszy.Dziesięć minut pózniej zjawiłam się w pokoju śniadaniowym.An-tonia czekała na mnie jak zwykle.Wyjaśniła, że Anthony musiał wyjśćwcześnie, żeby ocenić szkody wyrządzone przez burzę.Pomyślałam, żewydaje się jakaś zgaszona.Oczy miała podkrążone.Widziałam już ją wtakim stanie przy tych kilku okazjach, kiedy w jadalni zrobiło się zimno.Nalała mi czekolady, gęstej i gorącej, do białej filiżanki z cienkiejsewrskiej porcelany, którą przeznaczyła tylko dla mnie.Napełniwszyfiliżankę, odstawiła chocolati�re i uśmiechnęła się do mnie.Wyczułam,że to ją trochę kosztowało.101- Mam nadzieję, że zasnęłaś bez trudu, moja droga.Kiedy wiatrcię tak niegrzecznie obudził.Pokręciłam głową.- Nie mogłam spać - odparłam.- Ten głos.ciągle słyszałam tengłos.- Jaki głos?- Ten, o którym ci mówiłam.Głos dziewczyny.Płakała, jakby jejserce miało pęknąć.Antonia zmarszczyła brwi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v