Dulce Chacón Upiony głos

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ta,która wieszała pranie na balkonie, nie żyje.I dwóch mężczyzn ciągnie ją na oczach przerażonejPepity, a dwóch innych popycha Pepitę do tej samej sali, z której Carmina nie wyszła o własnychsiłach.Jeden z mężczyzn ciągnących ciało nie może oderwać wzroku od Pepity. Prześliczne masz oczy, serduszko.Pozostali śmieją się z tego komplementu w tak niefortunnym momencie.Wpychają ją dopokoju kułakami, tak jak kułakami wepchnęli po schodach.I kułakami zmuszają, by usiadła.Onawie, że zaraz zemdleje.Wie, bo głowa wypełniła się jej pianą.Dwóch mężczyzn sadza ją nakrześle stojącym na samym środku pokoju, na którego ścianie wisi krzyż, i wychodzą nakorytarz.Nie zamykają drzwi, jeden z nich krzyczy: Przekręciła się?Ze swojego krzesła Pepita słyszy odpowiedz.Odpowiada ten, który ciągnie Carminę za prawą rękę: Wszystko na to wskazuje.Pepita słyszy wyraznie każde słowo, głosy mężczyzn mieszają się z wypełniającą jejgłowę pianą. A mówili, że taka twarda. Sam widzisz.Słyszy wyraznie, ale wiszący na ścianie krzyż zupełnie zniknął jej z oczu. Puściła parę z gęby?Teraz to ten, który ciągnie Carminę za lewą rękę, odpowiada; zatrzymuje się na środkukorytarza, ale nie wypuszcza ręki kobiety. Uparła się, że nic nie powie.I po cholerę tak się upierała? O której dziś kończysz?Krucyfiks już się rozmył, powoli zaczynają się też rozmywać słowa.Pepita ześlizguje sięz krzesła. O dwunastej.A ty? Ja też.Poczekaj na mnie, z tą szybko skończę i pójdziemy razem. Niezły cukiereczek.Masz ją tylko dla siebie? Nie, muszę się podzielić z tamtym.Pepita już nic nie słyszy.Ma zamknięte oczy.I nieprzytomna leży na ziemi. O kurwa! Co się stało? Cukiereczek stracił przytomność.Zawsze mówiłem, że kobiet nie powinno się ani nachwilę zostawiać samych. Przynieś wody.Kubeł zimniej wody cuci Pepitę.Wraca przytomność, a razem z nią przerażenie. 9W pensjonacie przy ulicy Atocha do�a Celia chodzi tam i z powrotem korytarzem,ściskając w rękach chustkę.Chodzi tak bez przerwy, odkąd wróciła z domu don Fernanda jakąśgodzinę temu.Chodzi, miętosi chustkę, przemierzając ciągle tę samą drogę i spoglądając raz poraz na wskazówki zegara ściennego.Przykłada chustkę do czerwonych, suchych oczu.Dawnoprzestała płakać.Oczy ją pieką, nadal trze je chustką, kiedy dochodzi do końca korytarza.Zawraca, idzie dalej, przy drugim krańcu znów unosi chustkę do oczu.Spogląda na zegar.Wracapo własnych śladach, ściskając chustkę.Już nie umie płakać, chociaż tak bardzo pragnie poczućłzy na suchych powiekach.I zapłacze znów do�a Celia.Azy napłyną jej do oczu, kiedy przytuli Pepitę.I nie będziemusiała długo na to czekać.I zapłacze też Pepita w objęciach do�i Celi.Płacząc, wytłumaczy, że krew, którą ma nasukience, to nie jej krew.Ubrudziła się, siadając na krześle, ubrudziła się, upadając na podłogęsali z krzyżem na ścianie.Płacząc, wyjaśni, że Carmina nie żyje. Słyszałam, jak mówili, że nikogo nie wsypała.I przysięgnie, że ona też nikogo nie zdradziła, że zemdlała.Opowie, że zemdlała dwarazy.I że za pierwszym razem, kiedy się ocknęła, miała rozpiętą sukienkę i była cała mokra.Całasię trzęsła, chociaż nie było jej zimno.Kazali jej znów usiąść na krześle.Musiała być okropnieblada, bo jeden z przesłuchujących zapytał drugiego, czy lubi takie blade, a tamten odpowiedział,że nie, że bez przesady, że gdyby wsadzili jej w usta knot, wyglądałaby jak gromnica.Potem ktośzastukał do drzwi, a ona nie pamięta nic więcej.Wie, że przestała się trząść.I że zamknęła oczy.I że z trudem trzymała prosto głowę.Kiedy znów się obudziła, była w zupełnie innympomieszczeniu, na leżance.Osłuchiwał ją ojciec don Fernanda. Nic jej nie jest, zwykłe omdlenie.Jeśli chcecie być chwilę sami, możecie zostać tutaj.Zaczekam na was na zewnątrz. Nie trzeba, tato.Don Fernando okrył Pepitę swoją peleryną i pomógł jej wstać. Chodzmy stąd. Wyciągnie mnie pan stąd? Po to przyszedłem.Chodzmy.Już na ulicy don Fernando wytłumaczył Pepicie, że list, który dostała z Francji, zostałzarekwirowany.I że gdyby dostała następny, powinna niezwłocznie zawiadomić o tymMinisterstwo Bezpieczeństwa Publicznego, nie czekając, aż zrobi to listonosz.Pepita szłapomiędzy ojcem a synem i nie odzywała się ani słowem, nadal biała jak kreda, nie mogącopanować paniki.Don Fernando uścisnął ojca na pożegnanie, pytając, kiedy ma się stawićw nowej pracy.Ojciec przez chwilę trzymał go w objęciach, potem pogłaskał Pepitę po policzku. Jest naprawdę bardzo ładna.Jutro zaczynasz, tak się umówiliśmy, już od tygodnia niemają lekarza.Zajrzyj do mojego gabinetu o wpół do piątej, powiem ci dokładnie, co masz robić.Naprawdę bardzo ładna, ale na Boga, synu, jeszcze dziś masz ją odprawić.Don Fernando i Pepita ruszyli w stronę pensjonatu przy ulicy Atocha [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v