[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Armia ta znalazła poparcie wśród rewolucyjnie usposobionych robotników, fornali i spauperyzowanych chłopów.Do Białegostoku w dniu 30 lipca przybyli znani działacze rewolucyjni - Julian Marchlewski, Feliks Dzierżyński, Feliks Koń, Józef Unszlicht i Edward Próchniak, którzy utworzyli tam Tymczasowy Komitet Rewolucyjny Polski (TKRP).Ów komitet miał charakter prowizorycznej władzy, która miała następnie zostać przekazana w ręce KPRP, by ta w oparciu o decyzję zjazdu Rad Delegatów Robotniczych i Chłopskich całego kraju utworzyła rząd stały.TKRP głosił konieczność rewolucyjnego przewrotu w mieście i na wsi postulując budowę Polski socjalistycznej.Już kilka dni wcześniej (24 VII) w celu przeciwstawienia rewolucyjnym hasłom własnego programu reform i zachęcenia robotników i chłopów do wstępowania do wojska powstał nowy gabinet z Witosem jako premierem i Daszyńskim jako wicepremierem.Temu samemu celowi służyły, uchwalone 15 lipca przez Sejm projekty ustaw o banku rolnym, o przeznaczeniu miliarda marek na parcelację i o przymusowym wykupie ziemi przez państwo.Jednocześnie odezwy burżuazyjnych i ugodowych partii politycznych, w tym także PPS i PSL „Wyzwolenia” nawoływały do wstępowania w szeregi ochotniczej armii Hallera.Czyniono również zabiegi o pomoc zagraniczną, efektem której były transporty broni i amunicji, głównie z Francji, i przyjazd do Polski francuskiej misji wojskowej z generałem Weygandem na czele.15 sierpnia doszło do bitwy na przedpolach Warszawy, w wyniku której armia radziecka wyczerpana szybką ofensywą i forsownymi marszami poniosła porażkę i zaczęła się cofać.We wrześniu ustępujące wojska radzieckie stoczyły kolejną, niekorzystną dla nich bitwę nad Niemnem, po czym oddziały polskie przekroczyły rzekę.Front ustabilizował się teraz na linii starych okopów niemieckich na Białorusi i Wołyniu.Obie strony były wyczerpane wojną i znużone.Rząd radziecki od dawna zabiegał o pokój.Jeszcze w drugiej połowie sierpnia zostały zapoczątkowane rokowania pokojowe, początkowo w Mińsku a następnie w Rydze, które doprowadziły do zawarcia 12 października 1920 r.tzw.pokoju preliminarnego (wstępnego), a następnie do podpisania 18 marca 1921 r.ostatecznego traktatu pokojowego.Na podstawie tego traktatu w granicach państwa polskiego znalazły się znaczne tereny etniczne ukraińskie i białoruskie.Stwarzało to od razu przed Polską skomplikowane i mocno zapalne problemy narodowościowe, stanowiące jątrzącą ranę na organizmie państwowym II Rzeczypospolitej.lPozostałe problemy graniczne.Sprawa Wileńszczyzny.Sprawa Wolnego Miasta GdańskalJuż po zakończeniu działań wojennych, a mianowicie 9 października 1920 r.został opanowany zbrojnie przez oddziały generała Lucjana Żeligowskiego, oddany Republice Litewskiej przez stronę radziecką, region Wileńszczyzny.Ponieważ rząd polski, pragnąc uzyskać pomoc mocarstw zachodnich w czasie kontrofensywy radzieckiej, wyraził wtedy zgodę na ustalenie demarkacyjnej linii polsko-litewskiej na zachód od Wilna, wystąpieniu Źeligowskiego nadano pozory buntu wojskowego.Na obszarze zajętym przez jego jednostkę wojskową utworzono rzekomo wolny okręg, nazwany Litwą Środkową, po czym rozpisano wybory do Sejmu wileńskiego, który w lutym 1922 r.podjął uchwałę o włączeniu Wileńszczyzny do Polski.Rząd litewski ostro zaprotestował i zerwał wszelkie stosunki dyplomatyczne, gospodarcze, kulturalne z państwem polskim, utrzymując tezę, że formalnie znajduje się z tym państwem w stanie wojny.Sytuacja taka miała się utrzymać niemal aż do wybuchu II wojny światowej.Na podstawie wersalskiego traktatu pokojowego wydzielone zostało z Pomorza Wschodniego jako odrębna jednostka administracyjna tzw.Wolne Miasto Gdańsk, które miało znajdować się pod nadzorem Ligi Narodów, jako organizacji międzynarodowej stojącej na straży traktatu wersalskiego.Wolne Miasto zostało włączone do polskiego obszaru celnego i Polska miała reprezentować jego interesy na forum międzynarodowym.Sprawowała również Polska kontrolę nad tamtejszą siecią kolejową i drogami wodnymi, miała prawo utrzymywania na terenie Gdańska własnej sieci pocztowej, miała również pod swym zarządem wyodrębnioną strefę portową (Westerplatte), gdzie stacjonował oddział wojska polskiego.Miasto posiadało natomiast własną walutę, rządził nim wybieralny Senat, obok którego rezydował Wysoki Komisarz Ligi Narodów.Takie rozwiązanie, mające charakter połowiczny, podobnie jak i szereg innych decyzji, zarówno w sprawie zachodniej, jak i wschodniej granicy Polski, jak każde rozwiązanie połowiczne nie mogło mieć cech trwałości.Ostateczny kształt terytorialny uzyskała II Rzeczpospolita, gdy na przyznaną Polsce część Górnego Śląska wkroczyły w sierpniu 1922 r.owacyjnie witane przez miejscową ludność oddziały polskie.W ślad za tym nastąpiła integracja administracyjna tego terytorium z państwowością polską [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl trzylatki.xlx.pl
.Armia ta znalazła poparcie wśród rewolucyjnie usposobionych robotników, fornali i spauperyzowanych chłopów.Do Białegostoku w dniu 30 lipca przybyli znani działacze rewolucyjni - Julian Marchlewski, Feliks Dzierżyński, Feliks Koń, Józef Unszlicht i Edward Próchniak, którzy utworzyli tam Tymczasowy Komitet Rewolucyjny Polski (TKRP).Ów komitet miał charakter prowizorycznej władzy, która miała następnie zostać przekazana w ręce KPRP, by ta w oparciu o decyzję zjazdu Rad Delegatów Robotniczych i Chłopskich całego kraju utworzyła rząd stały.TKRP głosił konieczność rewolucyjnego przewrotu w mieście i na wsi postulując budowę Polski socjalistycznej.Już kilka dni wcześniej (24 VII) w celu przeciwstawienia rewolucyjnym hasłom własnego programu reform i zachęcenia robotników i chłopów do wstępowania do wojska powstał nowy gabinet z Witosem jako premierem i Daszyńskim jako wicepremierem.Temu samemu celowi służyły, uchwalone 15 lipca przez Sejm projekty ustaw o banku rolnym, o przeznaczeniu miliarda marek na parcelację i o przymusowym wykupie ziemi przez państwo.Jednocześnie odezwy burżuazyjnych i ugodowych partii politycznych, w tym także PPS i PSL „Wyzwolenia” nawoływały do wstępowania w szeregi ochotniczej armii Hallera.Czyniono również zabiegi o pomoc zagraniczną, efektem której były transporty broni i amunicji, głównie z Francji, i przyjazd do Polski francuskiej misji wojskowej z generałem Weygandem na czele.15 sierpnia doszło do bitwy na przedpolach Warszawy, w wyniku której armia radziecka wyczerpana szybką ofensywą i forsownymi marszami poniosła porażkę i zaczęła się cofać.We wrześniu ustępujące wojska radzieckie stoczyły kolejną, niekorzystną dla nich bitwę nad Niemnem, po czym oddziały polskie przekroczyły rzekę.Front ustabilizował się teraz na linii starych okopów niemieckich na Białorusi i Wołyniu.Obie strony były wyczerpane wojną i znużone.Rząd radziecki od dawna zabiegał o pokój.Jeszcze w drugiej połowie sierpnia zostały zapoczątkowane rokowania pokojowe, początkowo w Mińsku a następnie w Rydze, które doprowadziły do zawarcia 12 października 1920 r.tzw.pokoju preliminarnego (wstępnego), a następnie do podpisania 18 marca 1921 r.ostatecznego traktatu pokojowego.Na podstawie tego traktatu w granicach państwa polskiego znalazły się znaczne tereny etniczne ukraińskie i białoruskie.Stwarzało to od razu przed Polską skomplikowane i mocno zapalne problemy narodowościowe, stanowiące jątrzącą ranę na organizmie państwowym II Rzeczypospolitej.lPozostałe problemy graniczne.Sprawa Wileńszczyzny.Sprawa Wolnego Miasta GdańskalJuż po zakończeniu działań wojennych, a mianowicie 9 października 1920 r.został opanowany zbrojnie przez oddziały generała Lucjana Żeligowskiego, oddany Republice Litewskiej przez stronę radziecką, region Wileńszczyzny.Ponieważ rząd polski, pragnąc uzyskać pomoc mocarstw zachodnich w czasie kontrofensywy radzieckiej, wyraził wtedy zgodę na ustalenie demarkacyjnej linii polsko-litewskiej na zachód od Wilna, wystąpieniu Źeligowskiego nadano pozory buntu wojskowego.Na obszarze zajętym przez jego jednostkę wojskową utworzono rzekomo wolny okręg, nazwany Litwą Środkową, po czym rozpisano wybory do Sejmu wileńskiego, który w lutym 1922 r.podjął uchwałę o włączeniu Wileńszczyzny do Polski.Rząd litewski ostro zaprotestował i zerwał wszelkie stosunki dyplomatyczne, gospodarcze, kulturalne z państwem polskim, utrzymując tezę, że formalnie znajduje się z tym państwem w stanie wojny.Sytuacja taka miała się utrzymać niemal aż do wybuchu II wojny światowej.Na podstawie wersalskiego traktatu pokojowego wydzielone zostało z Pomorza Wschodniego jako odrębna jednostka administracyjna tzw.Wolne Miasto Gdańsk, które miało znajdować się pod nadzorem Ligi Narodów, jako organizacji międzynarodowej stojącej na straży traktatu wersalskiego.Wolne Miasto zostało włączone do polskiego obszaru celnego i Polska miała reprezentować jego interesy na forum międzynarodowym.Sprawowała również Polska kontrolę nad tamtejszą siecią kolejową i drogami wodnymi, miała prawo utrzymywania na terenie Gdańska własnej sieci pocztowej, miała również pod swym zarządem wyodrębnioną strefę portową (Westerplatte), gdzie stacjonował oddział wojska polskiego.Miasto posiadało natomiast własną walutę, rządził nim wybieralny Senat, obok którego rezydował Wysoki Komisarz Ligi Narodów.Takie rozwiązanie, mające charakter połowiczny, podobnie jak i szereg innych decyzji, zarówno w sprawie zachodniej, jak i wschodniej granicy Polski, jak każde rozwiązanie połowiczne nie mogło mieć cech trwałości.Ostateczny kształt terytorialny uzyskała II Rzeczpospolita, gdy na przyznaną Polsce część Górnego Śląska wkroczyły w sierpniu 1922 r.owacyjnie witane przez miejscową ludność oddziały polskie.W ślad za tym nastąpiła integracja administracyjna tego terytorium z państwowością polską [ Pobierz całość w formacie PDF ]