Jestem numerem cztery Pittacus Lore(2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale jestem tak szczęśliwy, że sięnie przejmuję.Co złego mogłoby się teraz zdarzyć? W artykulenie wspomniano o mnie ani słowem.Nie wbiegłem do tamtegodomu.Dowód jest tutaj, w moich rękach.Nikt nie powie, że byłoinaczej.Z czego ty się tak się cieszysz? pyta na astronomiiSam, widząc mój przylepiony do twarzy uśmiech. Nie czytałeś dzisiejszej gazety? Bo co? Sam, nie wspomnieli o mnie słowem! Nie muszęwyjeżdżać. Dlaczego mieliby o tobie pisać w gazecie?Wpadam w osłupienie.Otwieram usta, żeby powiedziećswoje, ale w tym momencie wchodzi Sara.Idzie wolnymkrokiem do nas. Witaj, piękna.Pochyla się i całuje mnie w policzek, co nigdy w życiu minie spowszednieje. Ktoś jest dzisiaj w radosnym nastroju mówi. Radosny, widząc ciebie.Denerwujesz się egzaminemna prawo jazdy? Może trochę.Chciałabym po prostu mieć to z głowy.Siada obok mnie.To jest mój dzień, myślę Oto gdziebyłem i gdzie właśnie jestem.Sara po jednej stronie.Sam podrugiej.Jestem na lekcjach jak każdego innego dnia.Siedzę zSamom w sto łowce.Nie rozmawiamy o pożarze.Jesteśmy chybajedynymi w calcj szkole, którzy nie poruszają tego tematu.Tasama opowieść, wałkowa na na okrągło.Ani razu nie słyszęswojego imienia.Tak, jak się spodziewałem, Mark nie przyszedł.Krąży plotka, że on i kilku innych będą zawieszeni za to, cozarzuciła im gazeta.Nie wiem, czy to prawda, czy nie.Nie wiem,czy to mnie obchodzi.Do ósmej lekcji, kiedy Sara i ja wchodzimy do kuchni nazajęcia z gospodarstwa domowego, moje przekonanie, że jestembezpieczny, zdążyło się umocnić.Teraz jestem pewien, że sięmylę, iż coś przeoczyłem.Wątpliwość sączy mi się do głowyprzez cały dzień, ale całkiem sprawnie daję sobie z nią radę.Robimy pudding z tapioki.Aatwy dzień.W środku zajęćotwierają się drzwi.To dyżurny korytarzowy.Spoglądam naniego i od razu wiem, o co chodzi.Posłaniec złych wieści.Zwiastun śmierci.Podchodzi prosto do mnie i wręcza mikarteczkę.Masz się zgłosić do pana Harrisa. Teraz? Tak.Spoglądam na Sarę i wzruszam ramionami.Nie chcę,żeby widziała mój strach.Uśmiecham się do niej i idę do drzwi.Przed wyjściem odwracam się i patrzę na nią jeszcze raz.Pochylona nad stołem miesza składniki, jest w tym samymzielonym fartuchu, który wiązałem na niej pierwszego dnia, tegodnia, kiedy robiliśmy naleśniki i jedliśmy je z jednego talerza.Makoński ogon i luzne kosmyki włosów wiszą przed jej twarzą.Zakłada je za uszy, nie widząc, że stoję w drzwiach i na niąpatrzę.Wpatruję się w nią, wgapiam, próbując zapamiętać każdynajdrobniejszy szczegół tej chwili: sposób, w jaki trzymadrewnianą łyżkę, jedwabistość jej cery w świetle padającym zokna za jej plecami, czułość w jej oczach.Guzik przykołnierzyku jej bluzki wisi na jednej nitce.Zastanawiam się, czyona o tym wie.Stojący za mną dyżurny coś mówi.Macham doSary, zamykam drzwi i oddalam się korytarzem.Nie spieszę się,próbując przekonać samego siebie, że chodzi o jakąś formalność,dokument, którego zapomniałem podpisać, pytanie o wykazyocen z poprzednich szkół.Ale wiem, że nie.Pan Harris siedzi przy swoim biurku.Uśmiecha się wsposób, jaki mnie przeraża; to ten sam pełen dumy uśmiech, zjakim wyciągał z lekcji Marka na wywiad. Usiądz mówi. A więc czy to prawda?Spogląda na ekran komputera, potem z powrotem namnie. Czy co prawda?Na jego biurku leży koperta z moim imieniem inazwiskiem napisanym ręcznie czarnym długopisem.Dyrektorwidzi, że na nią patrzę. Ach tak, to przyszło do ciebie faksem jakieś półgodziny temu.Podnosi kopertę i rzuca mi ją przez biurko. Co to jest? pytam. Nie mam pojęcia.Moja sekretarka od razu zapakowałato do koperty.Kilka rzeczy dzieje się w tym samym czasie.Otwieramkopertę i wyjmuję zawartość.Dwie kartki papieru.Wierzchniajest stroną tytułową z moim nazwiskiem i dopiskiem POUFNE"skreślonym dużymi czarnymi literami.Przekładam ją pod drugąkartkę.Jedno zdanie napisane drukowanymi literami.Beznazwiska.Tylko cztery słowa na białym papierze. A więc, panie Smith, czy to prawda? %7łe wbiegł pan dotamtego płonącego domu, by uratować Sarę Hart i psy? pyta panHarris.Krew napływa mi do twarzy Podnoszę wzrok.Dyrektorobraca do mnie ekran komputera.To blog powiązany z ParadiseGazette".Nie muszę sprawdzać nazwiska autora, żeby wiedzieć,kto to napisał.Tytuł mi całkowicie wystarczy PO%7łAR W DOMU JAMES�W: HISTORIANIEOPOWIEDZIANAOddech więznie mi w gardle.Serce łomocze.Zwiat stajew miejscu, przynajmniej tak się wydaje.Czuję się w środkumartwy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v