[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jeżeli o telewizji typu reality mówi się jako o programiebez przygotowanego wcześniej szczegółowego scenariusza , Prezy-dencki poker utrzymuje swoją reputację przez to, że jest oparty nabyć może najbardziej szczegółowym scenariuszu, jaki zrealizowanow ogólnodostępnych kanałach telewizyjnych przełomu wieków.Wy-nika to z uznania, jakie Aaron Sorkin zyskał jako autor pochodzące-go spoza świata telewizji.Kiedy więc jesienią 2002 roku Prezydenc-ki poker zbierał cięgi od prasy za utratę żeńskiej widowni w wiekuod 18 do 34 lat na rzecz Kawalera do wzięcia, Aaron Sorkin udzieliłNewsweekowi ironicznego wywiadu, w którym stwierdził, że nagry-wa na TiVo swój własny serial, by móc w tym samym czasie oglądaćKawalera do wzięcia.Potem Sorkin przyznaje, że tak naprawdę nigdyw życiu nie widział żadnego reality show, ale po chwili dodaje: Ro-zumiemy, że niektóre młodsze panie porzuciły nas na rzecz Kawalerado wzięcia, więc zamiast rozpoczynać nowy odcinek od streszczeniawcześniejszych wydarzeń, wydamy Janel Moloney za bogatego bok-sera-celebrytę.To będzie szybki ślub.Zaraz potem zaczną zajadać siędżdżownicami (Anonim 2002).Oczywiste jest, że Sorkin nigdy niewidział Kawalera do wzięcia, ponieważ pomylił go ze stereotypamina temat innych reality show.Jednak kapitał kulturowy Sorkina niepochodzi ze znajomości niuansów telewizji typu reality.W rzeczywi-stości Sorkin wie, że jego kapitał kulturowy opiera się na tym, że natemat reality tv nie wie nic. hBo i PoJęcie TelewizJi JakościoweJ 127Telewizja typu reality jest zupełnie odmienna od jakościowegoserialu.Jednak, w sposób dyskursywny, telewizja typu reality możerównież być autorska, co udowodnił producent Mark Burnett, twór-ca Robinsonów, a obecnie The Apprentice.Oto biografia Burnetta nastronie internetowej NBC:Mark Burnett, osoba będąca jedną z sił napędowych telewizji typureality i prawdziwy wizjoner, tworzył w wielu miejscach na świecieprogramy zdobywające nagrody Emmy.Jego chęć podejmowaniawyzwań utorowała drogę sukcesowi serii dramatycznych typu realityunscripted bez przygotowanego scenariusza.Te produkcje osią-gnęły szczyty popularności i zapoznały miliony Amerykanów z zupeł-nie nowym gatunkiem telewizyjnym (strona internetowa NBC).Skoro więc telewizja typu reality nie jest ani bardziej, ani mniej oryginalna niż serial HBO i skoro oba gatunki mają swoich autorówi geniuszy, dlaczego jedna z form miałaby mieć bardziej artystycz-ny status niż druga? Obie są tym, co Todd Gitlin (2000) nazwał re-kombinowanymi formami telewizyjnymi.Reality show łączą w so-bie pewne formy filmu dokumentalnego z teleturniejem oraz operąmydlaną.Jakościowy serial połączył operę mydlaną z gatunkami ta-kimi jak seriale kryminalne czy medyczne.Serial HBO łączy serialowątelewizję z postmodernistycznym teatrem albo kinem artystycznym.I tu przechodzimy do sedna.Dla wspólnot interpretacyjnych piszą-cych o telewizji i podzielających perspektywę twórców telewizji ja-kościowej, ale nie telewizji typu reality, ważne są tylko określone re-kombinacje.Mam nadzieję, że pokazałam tu, iż seriale HBO nie wniosły nicze-go nowego lub oryginalnego , co odróżniałoby je od tradycji ja-kościowego serialu telewizyjnego i czego nie można wywieść z tra-dycji kina artystycznego.Możemy więc zlokalizować lukę a mamnawet wielką ochotę, aby nazwać ją sprzecznością pomiędzy ana-lizą tekstualną jakościowych seriali dramatycznych a jej dyskursyw-nym kontekstem.BibliografiaAnonim (2002). Sorkin Wings It , International Movie Database, http://www.imdb.com/news/sb/2002-10-29#tv2.Bennett Tony (2003).Formalism and Marxism (New Accents).London:Routledge. 128 Jane FeUerDempsey John (2002). HBO High on Wire , Variety, http://www.variety.com/article/VR1117867981.html.Feuer Jane (1995).Seeing Through the Eighties.London: BFI Publish-ing.Feuer Jane (2003). Quality Drama in the US: The New �Golden Age�? ,w: Michele Hilmes (red.), The Television History Book.London: BFIPublishing, s.98 102.Fish Stanley (2005).Is There a Text in this Class?: The Authority of Inter-pretive Communities.Cambridge, MA: Harvard University Press.Gitlin Todd (2000).Inside Prime Time.New York: Pantheon Books.Hofler Robert (2002) [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl trzylatki.xlx.pl
.Jeżeli o telewizji typu reality mówi się jako o programiebez przygotowanego wcześniej szczegółowego scenariusza , Prezy-dencki poker utrzymuje swoją reputację przez to, że jest oparty nabyć może najbardziej szczegółowym scenariuszu, jaki zrealizowanow ogólnodostępnych kanałach telewizyjnych przełomu wieków.Wy-nika to z uznania, jakie Aaron Sorkin zyskał jako autor pochodzące-go spoza świata telewizji.Kiedy więc jesienią 2002 roku Prezydenc-ki poker zbierał cięgi od prasy za utratę żeńskiej widowni w wiekuod 18 do 34 lat na rzecz Kawalera do wzięcia, Aaron Sorkin udzieliłNewsweekowi ironicznego wywiadu, w którym stwierdził, że nagry-wa na TiVo swój własny serial, by móc w tym samym czasie oglądaćKawalera do wzięcia.Potem Sorkin przyznaje, że tak naprawdę nigdyw życiu nie widział żadnego reality show, ale po chwili dodaje: Ro-zumiemy, że niektóre młodsze panie porzuciły nas na rzecz Kawalerado wzięcia, więc zamiast rozpoczynać nowy odcinek od streszczeniawcześniejszych wydarzeń, wydamy Janel Moloney za bogatego bok-sera-celebrytę.To będzie szybki ślub.Zaraz potem zaczną zajadać siędżdżownicami (Anonim 2002).Oczywiste jest, że Sorkin nigdy niewidział Kawalera do wzięcia, ponieważ pomylił go ze stereotypamina temat innych reality show.Jednak kapitał kulturowy Sorkina niepochodzi ze znajomości niuansów telewizji typu reality.W rzeczywi-stości Sorkin wie, że jego kapitał kulturowy opiera się na tym, że natemat reality tv nie wie nic. hBo i PoJęcie TelewizJi JakościoweJ 127Telewizja typu reality jest zupełnie odmienna od jakościowegoserialu.Jednak, w sposób dyskursywny, telewizja typu reality możerównież być autorska, co udowodnił producent Mark Burnett, twór-ca Robinsonów, a obecnie The Apprentice.Oto biografia Burnetta nastronie internetowej NBC:Mark Burnett, osoba będąca jedną z sił napędowych telewizji typureality i prawdziwy wizjoner, tworzył w wielu miejscach na świecieprogramy zdobywające nagrody Emmy.Jego chęć podejmowaniawyzwań utorowała drogę sukcesowi serii dramatycznych typu realityunscripted bez przygotowanego scenariusza.Te produkcje osią-gnęły szczyty popularności i zapoznały miliony Amerykanów z zupeł-nie nowym gatunkiem telewizyjnym (strona internetowa NBC).Skoro więc telewizja typu reality nie jest ani bardziej, ani mniej oryginalna niż serial HBO i skoro oba gatunki mają swoich autorówi geniuszy, dlaczego jedna z form miałaby mieć bardziej artystycz-ny status niż druga? Obie są tym, co Todd Gitlin (2000) nazwał re-kombinowanymi formami telewizyjnymi.Reality show łączą w so-bie pewne formy filmu dokumentalnego z teleturniejem oraz operąmydlaną.Jakościowy serial połączył operę mydlaną z gatunkami ta-kimi jak seriale kryminalne czy medyczne.Serial HBO łączy serialowątelewizję z postmodernistycznym teatrem albo kinem artystycznym.I tu przechodzimy do sedna.Dla wspólnot interpretacyjnych piszą-cych o telewizji i podzielających perspektywę twórców telewizji ja-kościowej, ale nie telewizji typu reality, ważne są tylko określone re-kombinacje.Mam nadzieję, że pokazałam tu, iż seriale HBO nie wniosły nicze-go nowego lub oryginalnego , co odróżniałoby je od tradycji ja-kościowego serialu telewizyjnego i czego nie można wywieść z tra-dycji kina artystycznego.Możemy więc zlokalizować lukę a mamnawet wielką ochotę, aby nazwać ją sprzecznością pomiędzy ana-lizą tekstualną jakościowych seriali dramatycznych a jej dyskursyw-nym kontekstem.BibliografiaAnonim (2002). Sorkin Wings It , International Movie Database, http://www.imdb.com/news/sb/2002-10-29#tv2.Bennett Tony (2003).Formalism and Marxism (New Accents).London:Routledge. 128 Jane FeUerDempsey John (2002). HBO High on Wire , Variety, http://www.variety.com/article/VR1117867981.html.Feuer Jane (1995).Seeing Through the Eighties.London: BFI Publish-ing.Feuer Jane (2003). Quality Drama in the US: The New �Golden Age�? ,w: Michele Hilmes (red.), The Television History Book.London: BFIPublishing, s.98 102.Fish Stanley (2005).Is There a Text in this Class?: The Authority of Inter-pretive Communities.Cambridge, MA: Harvard University Press.Gitlin Todd (2000).Inside Prime Time.New York: Pantheon Books.Hofler Robert (2002) [ Pobierz całość w formacie PDF ]
