Peter Watts 03 Behemot

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Schroniła się po chłodniejszej stroniepojazdu.Lepiej.Ale to nie wystarczyło.Hodowla.Mechaniczny jęk, przeszywający dzwięk skręcanego metalu.Spojrzała w górę -dokładnie nad jej głową, pośród mozaiki liści i gałęzi, które jeszcze nie stały wpłomieniach, dostrzegła spękaną sylwetkę wielkiego, spuchniętego dysku sunącegopo niebie.Hodowla!Droga była zablokowana z przodu i z tyłu.Miki nie była w stanie przedrzeć sięprzez obumierający las po żadnej ze stron, aleTaka mogła spróbować ucieczki.Każdy instynkt, każdy nerw podpowiadał jej,żeby uciekać.Hodowla! RUSZ SI!Szarpnęła drzwi od strony pasażera i wdrapała się do środka ponad siedzeniem.Ikony migające na tylnej ścianie szoferki wydawały się z rozmysłem reagowaćpowoli na jej polecenia.Na desce rozdzielczej pojawił się mały histogram.Unosiłsię z szybkością przypływu.Szuuuu.Las po drugiej stronie drogi buchnął płomieniami.Z trzech stron otaczał jąogień, pozostała jedna droga, tylko jedna.O Jezu.Histogram zamigał i znikł.Z panelu wyskoczyła torebka próbnika, nabrzmiaławyhodowanymi kulturami drobnoustrojów.Taka chwyciła ją i zaczęła biec.Szuuuu.Płomień przed nią, spływający z niebios niczym płynna zasłona.Płomienie ze wszystkich stron.Taka Ouellette patrzyła w ogień przez nieskończony, nic nie znaczący okreskilku sekund.W końcu opadła na ziemię z westchnięciem.Jej kolana zostawiływgłębienia na mięknącym asfalcie.%7łar bijący od drogi parzył jej skórę.Jej ciałopozostawało obojętne.Nieco zaskoczona zauważyła, że jej twarz i dłonie byłyzupełnie suche.Gorące powietrze wypalało pot z porów jeszcze zanim ten miałokazję do zwilżenia skóry.Był to ciekawy fenomen.Zaczęła zastanawiać się, czyktoś kiedykolwiek opisał ten problem.Nie miało to jednak znaczenia.Nic nie miało znaczenia.ZDRAJCA- To dziwne - powiedziała Lenie Ciarkę.Peryskop odpłynął spory kawałek od brzegu, by mieć lepszy północno-zachodniwidok ponad drzewami.Przekazywany przez niego obraz okazał się zaskakującoidylliczny.Zbyt daleko, by stądzobaczyć Freeport - budynki mieszkalne i komercyjne Freeport były zbytrozrzucone, by przypominać ciasne skupiska drapaczy chmur, nawet w dawnychczasach - ale powinni byli zobaczyć przynajmniej jakieś podnośniki.Do tej porypowinni byli zauważyć płomienie lub dym.- Minęły już trzy godziny - powiedziała Ciarkę, wodząc spojrzeniem pokokpicie.- Może jednak odłączyłeś sygnał.- A może, zadumała się, zupełnie niemamy racji.Lubin przeciągnął palcem kilka milimetrów po panelu.Widok z soczewkiperyskopu przesunął się w lewo.- Może się jej udało - zauważyła kobieta.Strasznie nudne i pozbawione życiasłowa jak na to, że oznaczały Może ocaliła świat.Może ocaliła mnie.- Nie sądzę - odparł Lubin.Słup dymu wystrzelił w górę zza grzbietu jednego z pagórków, barwiąc niebo nabrązowo.Kobieta poczuła ucisk w krtani.- Skąd to pochodzi? - spytała.- Prosto z zachodu - odpowiedział mężczyzna.Wylądowali po południowej stronie zatoki, u podnóża wzniesienia pokrytegogładkimi kamieniami i sękatymi pniakami porośniętymi śliską powłoką �ehemota.Podążyli za słońcem wzdłuż drogi gruntowej, która w całym swoim życiu niewidziała znaku drogowego.Słup dymu wiódł ich niczym gwiazda przewodnia wokresie połowicznego zaniku, rzednąc coraz bardziej w miarę jak śledzili go zpoziomu utwardzonych i żwirowych ścieżek, a następnie ponad zwietrzałymwierzchołkiem pagórka nazwanego Snake Hill (sądząc po nazwie drogi biegnącej ujego podnóży), niemal cały czas w stronę zachodzącego słońca.Chwilę pozmierzchu Lubin zatrzymał się, ostrzegawczo unosząc dłoń.Słup dymu, jeszcze niedawno plujący ciemnymi oparami, teraz wznosił się kuniebu zaledwie kilkoma nieregularnymi pasmami.Zobaczyli jednak jego zródło - zgrubsza prostokątny fragment wypalonego lasu u podstawy wzniesienia.Czy teżraczej z grubsza prostokątny kontur, którego wnętrze wydawało się nietknięte przezpłomienie.Lubin wyciągnął lornetkę.- Widzisz coś? - spytała Ciarkę.Odpowiedziało jej hmmmm.- Gadaj, Ken.Co tam się dzieje? Mężczyzna bez słowa wręczył jej lornetkę.Ogarnęło ją niepokojące uczucie, gdy urządzenie zaciskało się na jej skroniach.Nagle świat stał się ogromny i niezwykle ostry.Clarke poczuła chwilowy zawrótgłowy.Zrobiła krok przed siebie, walcząc z niespodziewanym uczuciem utratyrównowagi.Gałęzie i pokryte śniedzią liście wielkości stołów jadalnianychprzemknęły obok jak rozmazane plamy.Oddaliła obraz, żeby zorientować się wswoim położeniu.Lepiej - zobaczyła wypaloną ziemię, zobaczyła niewielki skrawekna jej środku, zobaczyła.- O cholera - mruknęła.Miki stała bez ruchu na środku wolnej strefy.Wyglądała na całą.Ouellette stała obok.Wyglądało na to, że rozmawia ze spiżowym owalem opołowę mniejszym od niej, unoszącym się dobry metr nad jej głową.Powłokapozbawiona jakichkolwiek cech szczególnych, podbrzusze najeżone sensorami iantenami.Muchobot.Nie tak dawno temu zdalnie nadzorowane roboty, takie jak ten,prześladowały Lenie Clarke po całym kontynencie.- No to klapa - skomentował Lubin.Nim dotarli do MK, świat pod nakładkami rogówkowymi Clarke zdążył zbieleć.Ouellette siedziała na drodze oparta o van, z podciągniętymi nogami i ramionamiluzno wspartymi na kolanach.Otępiałe spojrzenie wbiła w kawałek chodnikapomiędzy stopami.Uniosła głowę, słysząc ich nadejście.Muchobot wisiał nad jejgłową niczym strażnik.Nawet jeśli zauważył ich przybycie, w żaden sposób tegonie okazał.Wybielone światło nie wystarczyło, aby oddać bladość twarzy Ouellette.Jejrysy były wprost bezkrwiste.Na policzkach zostały smugi po łzach [ Pobierz całość w formacie PDF ]