§ Boon Louis Paul Droga z kapliczkš

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Oj, chłop obudził się gwałtownie, starł z twarzyobrzydliwie pachnącą bryję i pochylił się zaraz nad stawem, żeby sięmyć i myć, aż przechera skoczył mu na kark i zepchnął go do wody,wciąż śpiewając requiem in pace ciemny chłopie amen.Ale dlakapitana jednookiego trwało to jednak za długo, tak że przecheramusiał się usprawiedliwiać, iż obiecał swojej żonie wrócić wieczoremżywy do domu, a więc najpierw musiał utopić chłopa.E tam, nie kłóćsię o tego chłopa, powiedział isengrinus, on jest martwy i daje namprzez to dobrą lekcję, że każdy dostaje to, co mu się w życiu należy:jemu staw, a nam tłusta krowa, johan janssens.RODZAJ, KT�RYM ZWIAT WCALE SI NIE PRZEJMUJETak jak ondyna sobie wyobrażała: od balasek ołtarza do ustępówprzędzalni filatura", tak się też stało z innymi dziećmi.ale dla niejdni mijały w oczekiwaniu na to, co się wydarzy: chodziła do lizy iwypytywała ją, jak tam jest, w tej filaturze.ale liza nie miała wieledo powiedzenia: chodziła teraz do pracy, ale nadal była tą samą liząze szkoły dla srajdków: taką, która z otwartymi oczami idzie przezżycie jak ślepa i coś ją spotyka, o czym ona już w następnej chwili za-pomina.Mała ondyna wyczekiwała w napięciu.ale jej matka wciążgapiła się przez okno i czym ondyna była starsza, tym mniej matkęrozumiała: czy była ona tak prostoduszna, czy tylko leniwa, albo teżbeznadziej-\nie głupia? a ojciec zrobił wieszak czy zreperował gdzieś drzwi,najśpieszniej jak potrafił.Z nią jednak nic się nie działo: czywiecznie będzie się wałęsać i nic nie robić? tak jakby nie należała dobiednych, ale i nie do bogatych, lecz do tych, którymi świat zupełniesię nie przejmuje: do mieszczaństwa.Mieszczaństwa, które jadłoziemniaczaną papkę, było chełpliwe i cierpiało głód; wywoływało tow niej uczucie beznadziejności, pętała się wśród tych ścian, jakby tobyło więzienie.i myślała sobie również tak: moja matka jest głupia,i mój ojciec tak samo, a nasz walerek jest.anormalny.-a ja.JA?Płakała, myślała: to dlatego, że ich dom był jak dom wariatów.Tak,miała takie głupie myśli, że po jakimś czasie już nawet samej siebienie rozumiała i wszystko jej się plątało: był to cyklon jej myśli, wktórym można było zginąć.Słyszała i widziała, i usiłowała cośzrozumieć; mało co rozumiała, spała za to bardzo dużo.I kiedypatrzyła na to, co się wokół niej dzieje, ziewała.I to, że guwernantka z zamku w ter-muren nagle zjawiła się w ichdomu, nie poruszyło jej, najprawdopodobniej chodziło o to, żeby jejznowu wyciąć jakiś brzydki figiel.żeby wziąć z niej miarę, a potemwpakować ją w jutowe ubranko.żeby wprowadzić na wysoką górę izawrócić w głowie, wmówiujszy jej, że jest nie wiadomo kim, a potemstrącić ją w dół i wystawić wszystkim na pokaz w regimencie księdzadziekana.Nie mogło to już jej sprawić więcej bólu, była zbyt otępiałapo tych ciosach, które na nią do tej pory spadły.Guwernantkaoznajmiła matce, że przyszła z zamku z pytaniem, czy mała ondynabędzie dalej chodzić do szkoły? Matka milczała, ojciec wyszedł zwarsztatu mamrocząc pod nosem, że bóg wie, co się tam wyprawia.bo to łatwo powiedzieć: będziemy się troszczyć o tę małą ondynę.ale to jednak on będzie musiał sięgnąć do siuojej skarbonki i zawszystko zapłacić.I gdyby mała ondyna nie była tak dziecinnie bezgranicznie przybita naduchu w 11 roku swego życia, rozzłościłaby się na swego ojca, którynie miał żadnego szacunku dla spraw wyższego rządu.który był dotego stopnia bezczelny, że odważył się powiedzieć prawdę: że to onbędzie musiał płacić, a cóż on sobie innego myślał? A więcpostanowione, powiedziała guwernantka.ondyna skinęła głową [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v