Bachman, Richard (Stephen King) Wielki Marsz

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nieodwracalnie i na wieczność.Chyba że wygra.Więc bardzo pragnął wygrać.Dziwne.Po raz pierwszy, jak sięgał pamięcią w przeszłość, pragnął wygrać.Nawet na starcie,kiedy był świeży (wtedy jeszcze, kiedy dinozaury chodziły po ziemi), nie pragnął tego świadomie.Wtedy czuł tylko, że stoi przed wyzwaniem.Ale z karabinów nie wyskakiwały czerwone chorągiewkiz napisem PIF-PAF! To nie baseball ani gra w klasy; tu wszystko było prawdziwe.A może jednak wiedział o tym od początku?Od kiedy przyznał się przed sobą, że chce wygrać, nogi bolały go podwójnie, a kiedy nabierałgłęboki oddech, kłuło go przerazliwie w piersi.Coraz mocniej czuł, że ma gorączkę - może złapał cośod Scramma.108Pragnął wygrać, ale nawet McVries nie mógł go donieść do niewidzialnej linii mety.Nie sądził,żeby miał wygrać.W szóstej klasie wygrał konkursowe dyktando - był najlepszy w szkole -aleprzewodniczącym miejskiej komisji nie była panna P�trie, która pozwalała poprawić błąd.PannaP�trie o miękkim sercu.Stał przed listą wyników, nie wierząc własnym oczom, przekonany, żemusiała nastąpić jakaś pomyłka, ale nie było żadnej pomyłki.Po prostu nie okazał się wtedywystarczająco dobry, żeby wygrać, i teraz też nie będzie wystarczająco dobry.Był wystarczającodobry, żeby wdeptać w ziemię większość, ale nie wszystkich.Jego nogi pokonały strefę odrętwienia iwściekłej rebelii, teraz znalazły się o krok od buntu.Przeszli most nad spokojną strugą, której lustro pocętkowały krople deszczu.Karabiny huknęły,tłum wzniósł okrzyk i Garraty poczuł, jak gdzieś głęboko w głowie uparta szczelina nadziei rozwierasię minimalnie szerzej.- Zadowolony ze spotkania z dziewczyną?To był Abraham, wyglądający jak ofiara marszu przez dżunglę z ludożercami na karku.Zjakiegoś niepojętego powodu pozbył się zarówno kurtki, jak i koszuli, obnażywszy kościste ramiona irozrośniętą klatkę piersiową.- Mam nadzieję, że uda mi się do niej wrócić - powiedział Garraty.- Nadzieję? - Abraham uśmiechnął się.- No, też zaczynam sobie przypominać, co oznacza tosłowo.- To była zamaskowana pogróżka.- Kto odpadł? Tubbins?Garraty wytężył słuch.Docierał do niego tylko niezmienny ryk tłumu.- Chyba tak.Klątwa Parkera poskutkowała.- Wciąż sobie powtarzam - rzekł Abraham - że nie muszę nic więcej, tylko stawiać jedną nogęprzed drugą.- No.Abraham sprawiał wrażenie zakłopotanego.- Garraty.ciężko mi to powiedzieć.- O co chodzi?Abraham zamilkł na dłuższą chwilę.Na nogach miał wielkie solidne Oksfordy, które wydawałysię koszmarnie ciężkie (stopy Garraty'ego były teraz bose, zziębnięte i pokaleczone).Stukotały iszurały na drodze, rozległej teraz na trzy pasy.Tłum nie był już tak głośny ani przerażająco bliski jakzaraz za Augusta.Zakłopotanie Abrahama wzrosło.- Francowata sprawa.Po prostu nie wiem, jak to powiedzieć.Zdziwiony Garraty wzruszył ramionami.- Po prostu powiedz.- No więc, tak.Postanowiliśmy coś.My, wszyscy, którzyśmy zostali.- Może zagrać w scrabble'a?- %7łe składamy.przyrzeczenie.- Tak?- %7ładnej pomocy nikomu.Albo dasz radę sam, albo nie dasz rady.Garraty wbił wzrok w ziemię.Zastanawiał się, ile czasu minęło, od kiedy był głodny, i ile czasuminie, zanim zemdleje, jeśli czegoś nie zje.Myślał o tym, że Oksfordy Abrahama są jak Stebbins - tebuty mogły zanieść go stąd do mostu Golden Gate w San Francisco i nawet sznurówka by nie pękła.przynajmniej tak wyglądały.- To strasznie bezduszne przyrzeczenie - powiedział wreszcie.- Tak się złożyło, że to strasznie bezduszna sytuacja.- Abraham nie patrzył na niego.- Rozmawiałeś o tym ze wszystkimi innymi?- Jeszcze nie.Tylko z kilkunastoma.- Tak, to prawdziwa franca.Widzę, jak ciężko ci o tym mówić.- Raczej tak.- Co oni na to? - Wiedział, co powiedzieli, bo co niby mieli powiedzieć?- Są za.Niedaleko szedł Baker ze spuszczoną głową.Przemoczony do suchej nitki.Zamiatał dziwniebiodrem.Lewą nogę miał sztywną.Nagle Garraty spytał Abrahama:- Czemu zdjąłeś koszulę?109- Była ze sztucznego materiału, skóra mnie swędziała, jakbym dostał pokrzywki.Może jestemuczulony, skąd mam wiedzieć? Co ty na to, Ray?- Wyglądasz jak pokutnik.- Co ty na to, Ray?- Może jestem coś winien McVriesowi.- McVries był nadal blisko, ale nie wiadomo, czy wewrzawie tłumu słyszał tę rozmowę.No, McVries, powiedz mu, że nie jestem ci nic winien.Mów, ty sukinsynu! - ponaglał Garraty wmyślach.Ale McVries nie nie powiedział.- Dobra, możecie mnie wliczyć.- Super.Teraz jesteś zwierzęciem, brudnym, zmęczonym, głupim zwierzęciem.Udało ci się.Wyprzedałeśwszystko, co miałeś.- Jak spróbujesz komuś pomóc, nie możemy cię zatrzymać.To sprzeczne z regulaminem.Alewykluczymy cię.Bo nie dotrzymałeś słowa.- Nie będę próbował.- To samo obowiązuje, jak ktoś będzie próbował pomóc tobie.- Yhm.- To nic osobistego.Wiesz o tym, Ray.Ale teraz bardzo jesteśmy temu przeciwni.- Gryz beton albo umrzyj.- Tak jest.- Nic osobistego.Wracamy do dżungli.Przez chwilę myślał, że Abraham się wkurzy, ale on tylkogłośno odetchnął.Może był zbyt zmęczony, by się wkurzać.- Zgodziłeś się.Trzymam cię za słowo, Ray.- Może powinienem uderzyć we wzniosłą nutę i powiedzieć, że mojemu słowu można zawszeufać.Ale będę szczery.Chcę zobaczyć, jak dostajesz czerwoną kartkę, Abraham.Im wcześniej, tymlepiej.Abraham oblizał wargi.- No.- Masz dobre buty, Abraham.- Aha.Tylko że są ciężkie, cholera.Możesz w nich maszerować ile dusza zapragnie, ale im dalejmaszerujesz, tym bardziej ci ciążą.- Jeszcze się taki szewc nie narodził, co by wszystkim dogodził, prawda?Abraham się roześmiał.Garraty obserwował McVriesa, który miał twarz nieprzeniknioną.Możesłyszał.Może nie.Deszcz padał równo, prostopadle, mocniejszy teraz, zimniej-szy.Abraham miałskórę białą jak ryba brzuch.Bez koszuli wyglądał zupełnie jak więzień.Garraty zastanawiał się, czyktoś powiedział Abrahamowi, że bez koszuli nie ma szansy przetrzymać nocy.Wyglądało na to, żezmierzch już się zbiera.McVries? Słyszałeś nas? Sprzedałem cię, McVries.I co się stało z nami,muszkieterami?- Ach, nie chcę tak umrzeć - powiedział Abraham.Płakał.- Nie na oczach ludzi, kiedy wyją nadtobą, żebyś wstał i przeszedł jeszcze parę kilometrów.To bezmózgowie.Po prostu bezmózgowie.Jestw tym tyle samo godności, co w mongołowatym idiocie, który dusi się połykając język i waląc wpory.Ta rozmowa miała miejsce kwadrans po trzeciej.Do szóstej tylko jeden dostał czerwoną kartkę.Nikt się nie odzywał.Jakby zawiązał się spisek - udawali, że nic się nie dzieje, to wcale nie są ostatniechwile ich życia.Grupy - te żałosne szczątki, jakie jeszcze przetrwały - rozpadły się zupełnie.Wszyscy przystali na propozycję Abrahama.McVries.Baker.Stebbins roześmiał się i spytał, czy maukłuć się w palec, żeby złożyć podpis krwią.Robiło się zimno.Garraty zaczął się zastanawiać, czy kiedyś naprawdę widział słońce, czy tylkosobie to wyśnił.Nawet Jan była teraz dla niego tylko snem - letnim snem o lecie, którego nigdy niebyło.A równocześnie widział coraz wyrazniej ojca.Ojca o gęstej czuprynie i potężnych ramionach [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v