Dos Passos John 42 równoleznik

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Co dzień pisywali do siebie po francusku bileciki.Eleonora często powtarzała w duchu,jaka to niesprawiedliwość, że J.W.ma taką głupią żonę, a do tego taką schorowaną.Uważała jednak,że dzieci są urocze i jak to miło, że obydwoje mają po ojcu te śliczne błękitne oczy.Prowadziła terazsamodzielnie firmę, zatrudniała dwie panny, które uczyły się u niej rzemiosła, i miała mnóstworoboty.Zakład mieścił się na Madison Avenue tuż powyżej Madison Square i był tylko na jejnazwisko.Ewelina Hutchins nie miała z tym już nic wspólnego, gdyż doktor Hutchins przeszedł naemeryturę i przeniósł się z całą rodziną do Santa Fe.Ewelina przysyłała jej od czasu do czasuskrzynkę indiańskich osobliwości albo ceramiki oraz akwarele malowane przez dzieci indiańskie wszkole i Eleonora musiała przyznać, że wszystko to idzie nadspodziewanie dobrze.Po południu,jadąc taksówką do domu, patrzyła na drapacz Metropolitalnego Towarzystwa Ubezpieczeń, nażelazobetonowy Gmach Fullera, na rozjarzone światłami stalowe niebo Manhattanu i myślała okryształach, sztucznych kwiatach i złoconych wzorach na brokacie koloru bordo i indygo.W domu dziewczyna miała już przygotowaną herbatę i często czekali jacyś znajomi młodziarchitekci albo malarze.Zawsze były kwiaty, kalie o delikatnej fakturze lodów albo wazon frezji.Rozmawiała chwilę, po czym szła się przebrać.Czuła się bardzo zawiedziona, kiedy J.W.dzwonił, żenie może przyjść.Jeśli był jeszcze ktoś z gości, którzy wpadli na herbatę, prosiła, żeby został i zjadł znią improwizowaną kolację.Wzruszała się zawsze, gdy zobaczyła francuską flagę albo gdy orkiestra zagrała Tipperary.Pewnego wieczoru szli po raz trzeci na %7łółty kaftan364 i Eleonora miała na sobie nowe futro, które niewiedziała, z czego spłaci, i głowę pełną myśli o nie zapłaconych rachunkach w firmie i o domu naSutton Place, który zaczęła urządzać w nadziei korzystnej sprzedaży.Czekała odpowiedniej chwili,by spytać J.W., czy nic się jeszcze nie wyjaśniło z tym tysiącem, który obiecał zainwestować na jejrzecz.Rozmawiali o nalotach, gazach trujących, wpływie komunikatów wojennych na koniunkturę,365Aucznikach z Mons i Dziewicy Orleańskiej i Eleonora wyznała, że wierzy w zjawiska364%7łółty kaftan {The Yellow Jacket, 1912) - to szlagier teatralny pióra zapomnianych dziś dramatopisarzy George a C.Hazeltona i J.Harry ego Benrimo, który swój sukces zawdzięczał udatnemu wprowadzeniu na scenę amerykańskąegzotycznej chińskiej tematyki wraz z niektórymi konwencjami teatru chińskiego.365Aucznicy z Mons (the Bowmen of Mons) - to postaci z głośnego w tym czasie opowiadania walijskiego autora ArthuraMachena (1863-1947), The Bowmen , ogłoszonego we wrześniu 1914 w londyńskich Evening News , a następnienadprzyrodzone, J.W.zaś, z troską na zapadłej twarzy, przebąkiwał coś o niepowodzeniach na WallStreet.Przepychali się przez wieczorny tłum na Times Square, na niebie zapalały się i gasły błyskineonów, na reklamie gumy do żucia Wrigleya gimnastykowały się zręczne trójkątne ludziki, kiedynagle rozległy się dzwięki katarynki grającej Marsyliankę.Było to takie piękne, że Eleonora zalałasię łzami.Zaczęli mówić o Ofiarności i Poświęceniu i J.W.ściskał jej ramię przez futro, akataryniarzowi dał dolara.Kiedy doszli do teatru, Eleonora pobiegła do toalety zobaczyć, czy nie maczerwonych oczu.Ale przejrzawszy się w lustrze, stwierdziła, że nie są wcale czerwone, błyszczątylko serdecznym wzruszeniem, więc poprawiła trochę twarz i wróciła do westybulu, gdzie czekałJ.W.z biletami w ręce.Jej szare zrenice szkliły się od łez i mieniły blaskiem.Któregoś wieczoru J.W.miał bardzo strapioną minę i odwożąc ją do domu z opery poprzedstawieniu Manon powiedział, że jego żona nie rozumie ich przyjazni, robi mu sceny i grozirozwodem.Eleonora odparła z oburzeniem, że widocznie ma bardzo pospolitą naturę, skoro nierozumie, że ich stosunki są czyste jak śnieg.Istotnie, przyznał J.W., bardzo się tym martwi.Lwiaczęść kapitałów agencji, wyjaśnił, stanowi własność jego teściowej, która może go zrujnować, jeślizechce, co byłoby znacznie gorsze od rozwodu.Eleonora, czując ogarniający ją chłód i sztywność,oświadczyła, że wolałaby się całkowicie usunąć z jego życia niż rozbić mu dom, i że powinienpamiętać o swoich uroczych dzieciach, ale J.W.odrzekł, że Eleonora jest jego natchnieniem i że niewyobraża sobie bez niej życia.Dojechawszy na �smą Ulicę, snuli się obydwoje po rozjarzonymbiałym salonie Eleonory, w ciężkiej woni kalii, zachodząc w głowę, jak z tego wybrnąć.Wypalilimnóstwo papierosów, ale jakoś nic nie postanowili.J.W.wyszedł bardzo przygnębiony.%7łegnając siępowiedział z westchnieniem:- No cóż, nie wiadomo, czy i w tej chwili nie jestem śledzony.Zostawszy sama, Eleonora zaczęła spacerować przed długim weneckim lustrem międzyoknami.Nie wiedziała, co robić.Firma dekoracyjna ledwo wychodzi na swoje, a tu trzeba płacić zadom na Sutton Place, z komornym za mieszkanie zalega od dwóch miesięcy, teraz jeszcze raty zafutro.Liczyła na ten tysiąc dolarów, który jej obiecał J.W., jeśli mu się powiedzie spekulacja akcjamiWenezuelskiego Towarzystwa Naftowego.Widocznie nic z tego nie wyszło, bo dawno by cośwspomniał.Położyła się do łóżka, ale nie mogła zasnąć.Czuła się samotna i nieszczęśliwa.Niepozostało jej nic innego jak wrócić do kieratu domu towarowego.Traci powoli urodę, przyjaciół, jeślibędzie się jeszcze musiała wyrzec J.W., to będzie straszne.Przyszła jej na myśl czarna służąca Augustine z jej niefortunnymi romansami, o którychzawsze opowiadała Eleonorze.Zaczynała żałować, że sama nie jest taka.Może od początku nie miałaracji pragnąc, by wszystko było nieskazitelne i piękne.Nie płakała, ale leżała przez całą noc z szerokoprzedrukowanego w tomie The Angels of Mons, the Bowmen, and Other Legends of the War (Anioły z Mons, łucznicy iinne legendy wojenne, 1915).Wstrząśnięty śmiercią 5 tysięcy Brytyjczyków 23 sierpnia 1914 w bitwie pod Mons w Belgii,Machen ukuł legendę o świętym Jerzym z oddziałem łuczników osłaniających odwrót wojsk angielskich przedotwartymi piekącymi oczami, wpatrzona w okalający sufit kwiatowy ornament, który widziała wświetle sączącym się z ulicy przez lawendowe tiulowe firanki [ Pobierz całość w formacie PDF ]