Lindqvist John Ajvide Ludzka przystań

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przy szopie na łodzie stał Simon.Na jego ciele widaćbyło krzyżujące się czerwone pręgi.Podszedł do G�rana i oddał mu zamkniętekajdanki.- Pomyślałem, że pewnie chcesz je odzyskać.Simon włożył na siebie płaszcz kąpielowy.Ktoś stojący obok Anny-Grety za-wołał do mężczyzny z N�ten, który znów pokazał się na powierzchni.- Kalle! On tu jest! Możesz przestać szukać.- Do licha! - krzyknął Kalle z dołu i nagle napięcie minęło.Ktoś zaczął sięśmiać, chwilę potem rozległy się brawa, brzmiące jak uderzenia skrzydeł stadaptaków, podrywających się do lotu z wody, rozchodzące się echem po okolicy,nigdy się niekończące.Ludzie podchodzili i klepali Simona po plecach, jakby był ich najcenniej-szym skarbem, który nareszcie udało się podzwignąć z dna morza.NastawienieKallego, który, trzęsąc się, w końcu też wydostał się z wody, zdawało się coprawda znacznie mniej pozytywne.Simon jednak najwyrazniej przewidział takirozwój sytuacji, ponieważ sięgnął po butelkę gorzałki i poczęstował Kallego,żeby trochę się rozgrzał.Mężczyzna przyjął poczęstunek i po kwadransie należałjuż do grona najgorętszych entuzjastów Simona.Ludzie zebrali się wokół szopy, gdzie obaj mężczyzni siedzieli obok siebie naschodkach.Zmiali się z Kallego, który odurzony alkoholem i huśtawką emocji,wskazał nagle ręką na Simona i zawołał:- Przecież owinąłem go całego tym łańcuchem, jak.jak nie wiem co.Samto zrobiłem! A może to nie człowiek, tylko jakiś duch!Chwycił Simona za ramię.94- Jak ty, do diabła, to zrobiłeś?- Buuu! - powiedział Simon i ludzie znów zaczęli się śmiać.Johan i jego matka nadal stali na pomoście.Anna-Greta całe życie zajmowa-ła się handlem i dobrze znała sztukę manipulowania ludzkimi uczuciami, terazjednak spotkała kogoś lepszego od siebie.Pogarda, którą tłum żywił do Simona,kiedy stał związany na pomoście, przeniosła się na Kallego, który z niepotrzeb-nym bohaterstwem wskoczył do wody.Simon jednak zgrabnie przywrócił rów-nowagę, szybko wciągając Kallego w promienny krąg, który otaczał go po doko-nanym wyczynie.Zapanowała powszechna radość.Pięknie, pomyślała Anna-Greta.Doskonale.Poczuła ulgę, ale była skonsternowana, i była zła.Głównie zła.Została oszu-kana.Simon sprawił, że zachowała się jak idiotka.Nie żeby ktoś to zauważył, aleona to wiedziała.Straciła kontrolę.Właściwie miała ochotę krzyczeć.Na szczę-ście nie zrobiła tego, nadal jednak czuła wściekłość.Ukłucie złości zostało.- Ale numer, no nie? - zapytał Johan.Przytaknęła, syn przeciągnął ręką po włosach, nie odrywając wzroku od Si-mona.- Jest niesamowity.- Inni też potrafią robić takie rzeczy - stwierdziła Anna-Greta.Johan spojrzał na nią z wyrzutem.- A tak przy okazji, co on ci wtedy powiedział? - spytała.- Wtedy, przed tymwszystkim - dodała.- Czemu chcesz wiedzieć?- Tak się zastanawiam.Johan spojrzał w stronę szopy, gdzie Kalle wygłaszał teraz swoją tyradę, gro-żąc, że każdego, kto nie przyjdzie na występ Simona w Domu Ludowym, osobi-ście wrzuci do morza.- Powiedział, żebym się nie martwił.%7łe zostanie w wodzie chwilę dłużej, dlawiększego efektu - tłumaczył Johan.- Dlaczego tak powiedział?Chłopak spojrzał na matkę, jakby chciał się upewnić, czy sobie z niego niedrwi.- %7łebym się nie denerwował, oczywiście.Tak jak ty się denerwowałaś - do-dał po chwili, patrząc na nią.Anna-Greta nie miała siły protestować.Johan był bystry, poza tym dobrze jąznał.Więc tylko powiedziała:- Wystarczy tego wszystkiego.Wracasz ze mną do domu?- Nie, jeszcze chwilę zostanę - odpowiedział.Stał, kręcił głową i nadal wpatrywał się w wodę.95Anna-Greta otuliła się szczelniej swetrem i zeszła z pomostu, oddalając sięod ludzi.W połowie drogi do domu odwróciła się i spojrzała w stronę portu.Niepamiętała, kiedy ostatnio widziała taki tłum na nabrzeżu, chyba nawet w nocświętojańską nie było tu tylu ludzi.Johan nie został na pomoście, tylko dołączył do otaczającego Simona gronawielbicieli.No cóż, pomyślała Anna-Greta.Dobrze, że przynajmniej powiedział to Joha-nowi.Okazał troskę.Ruszyła w stronę domu, myśląc sobie w duchu: Mnie tego nie powiedział.Wieczorem tego samego dnia Simon siedział przy stoliku w ogródku i pił ko-niak.Ostatni stateczek zawinął już do portu, a Marita nadal nie dawała znakużycia.Nieco dalej przy przystani kąpała się młodzież.Bolało go całe ciało, najbardziej łopatki i staw barkowy.Podejrzewał, że jestzwichnięty.Pewnie stało się to, gdy usiłował pozbyć się łańcuchów.Nie było totrudne, bo mężczyzni na szczęście prawie nie użyli sznurka, ale ponieważ łańcu-chy były mocno ściągnięte, wyzwolenie się z nich zajęło mu blisko minutę.Gdy-by worek był porządnie związany sznurkiem, nie miałby jej i musiałby od razupłynąć na powierzchnię, na szczęście jednak było inaczej, mógł więc spokojniepodpłynąć do ostatniego pomostu i wyjść z wody tuż za cumującymi przy nimłodziami.Osiągnął zamierzony efekt, spodziewał się więc sporo widzów na pla-nowanym przedstawianiu w Domu Ludowym.Uniósł kieliszek do ust i nagle się skrzywił, poczuł ból w klatce piersiowej.Długo już tak nie wytrzymam, pomyślał.Jego ciało płaciło zbyt wysoką cenę.Jakiś mężczyzna postanowił kiedyś pokazać, co to znaczy porządnie kogoś zwią-zać, i złamał mu żebro.Po tym zdarzeniu Simon przestał obiecywać nagrody.Ludzie i tak mieli mnóstwo zapału.Był jasny letni wieczór, latarnia G�vasten mrugała przyjaznie, jej reflektorzdawał się jedynie niewielką kropką, nierzucającą wiązek światła na morze.Powinien się cieszyć.Numer się udał, wieczór był piękny, a koniak przyjemnie rozgrzewał jegosztywne ciało.Powinien się cieszyć.Ale tak było często [ Pobierz całość w formacie PDF ]