Michael John Harrison Nova Swing

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Woń pary dobiegająca z kuchni.A pod czerwonym neonem z napisem Conoc muzyka na żywo tani dwuosobowy zespół smęcący bez końca bebopowe remiksy zeszłorocznychsentymentalnych przebojów.Do toalety nie sposób się było dopchać z uwagi na ciągły strumieńwychodzących z niej ludzi.Vic oparł się o bar i przez chwilę słuchał muzyki, potrząsając głową.Nagleodwrócił się na pięcie i przepchnął do drzwi.Nawet jeśli coś tu się działo, nie miał pojęcia, co to mogłobyć.Wrócił rikszą do miasta i kazał dziewczynie zatrzymać się pod śródmiejskim posterunkiem policjina skrzyżowaniu ulic Uniment i Poe.Tam właśnie Lens Aschemann miał swoje biuro.Minęła już północ iwilgotna bryza niosła papiery po pustej ulicy.W jednym z okien na drugim piętrze paliło się światło.Zażaluzją poruszały się pochylone sylwetki.Nietrudno było sobie wyobrazić, że Aschemann siedzi tam,popija rum i metodycznie próbuje wrobić Vica w jakąś sprawę, o której ten nie miał bladego pojęcia.Coodkryli w Caf� Surf ludzie z Wydziału Przestępstw Strefowych? Może chodziło o powiązania PauliegoDeRaada z EMC?Może handlowali artefaktami na własną rękę? Czemu jednak mieliby się czepiać Vica Serotonina zazły gust Pauliego? Hej przypomniała mu się rikszarka. Koniowi płaci się za bieganie. To biegnij odparł Vic. Wiesz, że muszę się wytrzeć, jeśli za długo stoję bez ruchu? Ludzie tego nie rozumieją. Przepraszam. %7łycie jest za krótkie na żale, kochanie.Vic zapłacił rikszarce na skraju porośniętego zielskiem placu kilka przecznic od jego mieszkania wSouth End, a potem wrócił do domu okrężną drogą.Nikt za nim nie szedł, ale kiedy znalazł się wkorytarzu swego mieszkania, nie potrafił uwierzyć, że jest sam.Zostawiono dla niego paczkę.Otworzył jąi znalazł w środku małą, oprawną w skórę książeczkę.Na jej okładce narysowano kreskami dłońtrzymającą kwiaty.Choć wszystkie wyrastały z jednej łodygi i miały taki sam kształt, różniły siękolorami.Przez chwilę myślał, że Edith Bonaventure znalazła dziennik ojca i go przyniosła.To jednak niebyło pismo Emila.Pierwsze przeczytane przez Vica zdanie zaczynało się: Czy błądzę, gdy sobieprzypominam, albo próbuję sobie przypomnieć, czasy poprzedzające moje dzieciństwo?".Serotonin gapiłsię na to z irytacją.Potem pobiegł na górę, do swego pokoju.Zamiast zapalić światło, podszedł do okna iwyjrzał na ulicę.Po przeciwnej stronie ulicy, dziesięć albo dwadzieścia metrów od domu, ktoś na niegopatrzył.To była kobieta z baru Liv Huli.Jej wtulona w futrzany kołnierz twarz była w rtęciowym świetlezupełnie biała.Nim zdążył otworzyć okno i ją zawołać, kobieta zniknęła.***Kilka godzin pózniej, na drugim końcu miasta, mężczyzna podobny do Einsteina wszedł dozbudowanego nad morzem bungalowu swej zmarłej żony.Drzwi frontowe nasiąkły słoną wodą i trzeba je było unosić przy otwieraniu.Linoleum w korytarzupokrywała warstewka piasku.Zamiast zapalić światło, Aschemann zatrzymał się i zaczekał, aż jego oczyprzyzwyczają się do słabego, odbitego od morza blasku padającego na każdą powierzchnię.Przeszedłostrożnie do kuchni, wytarł okno i spojrzał na ocean. Jak się masz? przywitał go głos żony. Widzisz ten statek?To była kuchnia pustego domu: puste szafki, puste półki, cienka warstewka kurzu i piasku nawszystkim.Aschemann odkręcił kran z ciepłą wodą, nabrał jej trochę w złożone dłonie i ochlapał sobietwarz.Potem wrócił do korytarza i zdjął płaszcz przeciwdeszczowy. Czy widzisz statek tak samo jak ja? pytał głos jego żony. Te światła na prawo od Przylądka?Za życia ciągle zadawała mu podobne pytania, bez względu na to, czy stał obok niej, czy też leżał włóżku z inną kobietą w jakiejś odległej części miasta.Nigdy nie ufała własnym oczom. Widzę go zapewnił. To tylko statek. Wracaj do łóżka.Pocieszony tym urywkiem rozmowy, której reszta spoczywała gdzieś w nieosiągalnych głębinachpamięci, usiadł w fotelu w salonie, rozpiął kołnierzyk koszuli i połączył się z asystentką. Mam nadzieję, że znalazłaś dla mnie coś ciekawego, bo ostatnio nie idzie nam najlepiej oznajmił.Wiedział, że to zabrzmiało niejednoznacznie, ale doszedł do wniosku, że nie będzie niczegouściślał.Po akcji w Semiramide Club pokłócili się w samochodzie. Nie lubię, jak padają strzały poinformował ją. Będę teraz musiał przepraszać Pauliego. Paulie to skłonny do przemocy śmierdziel. Wszystko jedno.Strzały nie są w moim stylu.Nic nie znalezliśmy.Jedyny nasz sukces to parę dziurw ścianie.Zastraszyliśmy kilkoro dzieci! Z DeRaadem zawsze będziemy mieli taki sam problem.Brakujemu inteligencji, by mógł osiągnąć swe cele, ale nie jest aż taki głupi, byśmy my mieli szansę zrealizowaćswoje.To cały Paulie. Dotknął jej ramienia. Jedz wolniej.Nie chciałbym stracić tego pięknegosamochodu.Albo zrobić komuś krzywdy.Cały czas gapiła się przed siebie i chyba jeszcze przyśpieszyła [ Pobierz całość w formacie PDF ]