Ostrowski, A. (Red.),Bielawski, P.(Red.) Media Publiczne System medialny w Polsce pytania i dezyderaty

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.24 � 1 k.c.) Stanowiskopowyższe miało charakter dość rewolucyjny i�spotkało się z�krytycznymi glosami J.Sieńczyło--Chlabicz.PiP 2005/7/113, Radwański Z.OSP 2005/9/110, Sobolewski P.OSP 2005/12/144.10Stefan Grzybowski, Ochrona dóbr osobistych, Warszawa 1957.Autor ten wywarł największywpływ na definiowanie dóbr osobistych i�wizerunku.11Jan Błeszyński, Prawo autorskie, Warszawa 1988, s.�155.12Janusz Barta i�Ryszard Markiewicz, Ochrona wizerunku, adresata korespondencji i�tajemnicy zró-deł informacji, [w:] Janusz Barta i�in., Prawo autorskie i�prawa pokrewne, Komentarz, Kraków2005, s.�12.Powót do spisu treści224Z�uwagi na rozwój tzw.tabloidów i�ich rosnącą poczytność bardzo często dochodzido naruszenia wizerunku poprzez publikację zdjęć, pozornie jedynie pikslowanych, naktórych ukazuje się wizerunek, szczególne cechy człowieka pozwalające go identyfiko-wać.Takie zachowanie, wbrew intencjom wydawców i�dziennikarzy, stanowi bezpraw-ne naruszenie wizerunku.Warto w�tej mierze odwołać się do wyroku Sądu Najwyższegoz�dnia 20 maja 2004 r., w�sprawie sygn.akt: II CK 330/03, w�świetle którego wizerunek,poza dostrzegalnymi dla otoczenia cechami fizycznymi tworzącymi wygląd danej jed-nostki i�pozwalającymi jak się określa na jej identyfikację wśród innych ludzi, możeobejmować dodatkowe, utrwalone elementy związane z�wykonywanym zawodem, jakcharakteryzacja, ubiór, sposób poruszania się i�kontaktowania z�otoczeniem.Miarą oceny fachowości dziennikarza są kryteria jego pracy, określone w�cyto-wanych już przepisach prawa prasowego,�nakładających na dziennikarza obowiązekprawdziwego przedstawiania omawianych zjawisk (art.6 ust.1 prawa prasowego),działania w�granicach prawa, etyki zawodowej i�zasad współżycia społecznego (art.10 ust.1 prawa prasowego) oraz�zachowania przez dziennikarza staranności i�rze-telności, sprawdzania zgodności z�prawdą pozyskanych wiadomości, ochrony dóbrosobistych (art.12 ust.1 prawa prasowego).Kryterium prawdziwości informacji było traktowane przez orzecznictwo sądowejako podstawowy wymóg rzetelności dziennikarskiej, usuwający cechę bezprawności,która jest zawsze domniemana w�przypadku naruszenia dóbr osobistych.W�orzecz-nictwie sądowym krytycznie odnoszono się do przyjmowania przez dziennikarzymateriałów prasowych na użytek z�góry założonej tezy.Sąd Apelacyjny w�Poznaniuw�wyroku z�dnia 30 kwietnia 2008 r., w�sprawie sygn.akt: I�A�Ca 245/08 stwierdził, żewłaśnie na etapie wykorzystywania materiałów prasowych istotne jest przede wszyst-kim wszechstronne, a�nie selektywne przekazywanie informacji, przedstawieniewszystkich okoliczności i�niedziałanie pod z�góry założoną tezę , a�także rozważeniepowagi zarzutu znaczenia informacji z�punktu widzenia usprawiedliwionego zainte-resowania społeczeństwa oraz potrzeby pilności publikacji.Takie właśnie kryteriapowinny być uwzględniane przy ocenie bezprawności działania dziennikarza13.Dobra osobiste mogą być naruszone nie tylko przez autora publikacji, ale równieżprzez redaktora, który dodaje tytuły, podtytuły, zdjęcia, o�ile ich dobór tworzy nie-prawdziwy, godzący w�dobra osobiste obraz osoby, której dotyczy14.Nie należy też ulegać potrzebie przedstawiania życia osób publicznych poza ichżyciem zawodowym, a�w�szczególności naruszania ich prawa do wizerunku czy teżJanusz Barta, Ryszard Markiewicz, Wokół prawa do wizerunku, ZNUJ PWiOWI 2002, z.80, s.�12.Janusz Barta, Ryszard Markiewicz, Ochrona powszechnych dóbr osobistych, [w:] Janusz Barta,Ryszard Markiewicz, Andrzej Matlak, Prawo mediów, Warszawa 2001, s.�A/14.13Wyrok Sądu Apelacyjnego w�Poznaniu z�dnia 30 kwietnia 2008 r.w�sprawie sygn.akt: I�A�Ca245/08, LEX, nr 466419.14Patrz w�tej mierze wyrok SN z�dnia 5 czerwca 2010 r.w�sprawie sygn.akt: ICSK 465/08, LEX nr510611.Powót do spisu treści225prawa do prywatności.Mamy tu do czynienia z�kolizją pewnych dóbr.Z�jednej stronyspołeczeństwo ma prawo do informacji, ale z�drugiej to właśnie prawo musi być ogra-niczone ochroną dóbr osobistych jednostki, a�w�szczególności prywatności i�wizerun-ku.Słusznie w�tej mierze wypowiedział się Sąd Apelacyjny w�Poznaniu w�wyroku z�dnia10 stycznia 2008 r., w�sprawie o sygn.akt: I�A�Ca 1048/07.W�świetle tego judykatu prawodo prywatności należy traktować jako prawo każdej osoby do samodzielnego i�wyłącz-nego decydowania o�tym, w�jakim zakresie chce zachować swą anonimowość, a�jakie in-formacje o�niej mogą być udostępniane osobom trzecim.W�przypadku zamieszczeniaw�prasie nieprawdziwej wiadomości o�skazaniu danej osoby za przestępstwo mamy doczynienia z�naruszeniem dóbr osobistych w�postaci godności osobistej i�dobrego imie-nia15.W�tej mierze też warto odwołać się do wyroku Sądu Apelacyjnego w�Warszawiez�dnia 7 kwietnia 2004 r., w�świetle którego osoba upubliczniająca informacje dotycząceswego życia prywatnego może się liczyć z�tym, że weryfikacja tych informacji nastąpiw�prasie.W�takim przypadku weryfikacja wcześniej ujawnionych wiadomości ze sferyżycia prywatnego nie może uchodzić za naruszenie dóbr osobistych.O�tym, czy prasa może upubliczniać informacje dotyczące życia prywatnego, de-cyduje sama osoba, jeśli początkowo takie informacje upubliczniła.Wówczas osobata musi się liczyć z�tym, że może następować weryfikacja, np.w�prasie, informacjiwcześniej upublicznionych16.Nie da się bowiem wykluczyć, że podając do publicznej wiadomości informacje zesfery swego życia prywatnego, dana osoba chce wywołać zainteresowanie mediów czynawet za wszelką cenę powrócić na łamy prasy, choćby w�celu utrzymania popular-ności, pozyskiwania nowych ofert umożliwiających wykonywanie pracy, np.aktora.W�zakresie kryterium prawdy, jako miernika bezprawności działania dziennika-rzy, stanowisko Sądu Najwyższego było dość trwałe.Potwierdzeniem tego stanowi-ska niech będzie możliwość zgłaszania przez dziennikarza zarzutów prawdziwości dokońca procesu, a�więc do czasu zamknięcia rozprawy w�sądzie II instancji.W�sprawie,w�której napisano, że jeden ze znanych działaczy sportowych jest przestępcą, doma-gał się on ochrony przez nakazanie złożenia oświadczenia o�przeproszeniu, a�takżezadośćuczynienia.Dziennikarz sugerował udział tego działacza w�grupie przestępczejzajmującej się produkcją amfetaminy.Rzeczywiście, dziennikarz w�sądzie II instan-cji wnioskował dopuszczenie dowodu z�akt karnych toczącej się sprawy przeciwkotemu działaczowi sportowemu.Akta tej właśnie sprawy wskazywały na prawdziwośćzarzutu postawionego przez dziennikarza [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v