[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W obu instytucjach celem jest szybsze uzyskanie gotówki przez przedsiębiorcę, któremu przysługują wierzytelności o odroczonym terminie płatności i w związku z tym likwidacja luki finansowej oraz zdobycie środków na rozwój.Zarówno przy forfaitingu, jak i factoringu na zbywcy ciąży odpowiedzialność za istnienie wierzytelności.W obu przypadkach też występuje trójstronny stosunek prawny, a umowa jest dwustronna.3.4.5.SEKURYTYZACJAW ciągu ostatnich kilkunastu lat obserwować można na światowych rynkach finansowych dynamiczny rozwój nowej, efektywnej formy finansowania działalności gospodarczej zwanej sekurytyzacją.Stanowi ona kolejny krok w procesie poszukiwania bardziej skutecznych metod i sposobów finansowania, intensyfikujących aktywność podmiotów gospodarczych na całym świecieTechnikę tę, jak wiele innych innowacji z dziedziny finansów, wymyślono w Stanach Zjednoczonych.Historia rozwoju sekurytyzacji jest jednakże stosunkowo krótka.Pierwszą transakcję tego typu przeprowadzono w 1970 roku w USA.Natomiast jej intensywny rozwój przypada na ostatnich kilka lat.W literaturze fachowej poświęconej zagadnieniom związanym z techniką sekurytyzacji pojawia się szereg prób najwłaściwszego jej zdefiniowania.Jakkolwiek brak jest jednej wyczerpującej definicji sekurytyzacji, można ją określić w ślad za F.J.Fabozzim jako proces przekształcania generalnie pozbawionych płynności aktywów lub kredytów o podobnej charakterystyce w pakiety oprocentowanych papierów wartościowych, o cechach umożliwiających ich wprowadzenie na rynek w celach inwestycyjnych.Papiery wartościowe emitowane w procesie sekurytyzacji definiowane są przez amerykańską komisję giełd jako te, których pierwotnym źródłem finansowania są środki finansowe pochodzące z wydzielonych grup wierzytelności lub innych aktywów finansowych, zarówno stałych jak i revolvingowych.Są one zgodnie z warunkami emisji, zamieniane w określonym czasie na gotówkę lub aktywa stanowiące zgodnie z emisją zabezpieczenie terminowości obsługi i dystrybucji środków finansowych dla posiadaczy papierów wartościowych.Proces sekurytyzacji pozwala zwiększać efektywność zarządzania finansami w firmie poprzez optymalizację wykorzystania kapitału, przyspieszenie przepływów pieniężnych i zwiększenie przychodów, a także poprzez zdywersyfikowanie źródeł finansowania, ograniczenie ryzyka kredytowego oraz ograniczenie kosztu pozyskiwanego kapitału.Warunkiem aranżowania programu jest posiadanie przez określony podmiot odpowiedniego wolumenu aktywów, które można poddać sekurytyzacji lub też posiadanie przez ten podmiot możliwości generowania tych aktywów w przyszłości.Cechą charakterystyczną wskazującą na sekurytyzację jako efektywne źródło kapitału jest to, że zdarzenia związane z programem izolowane są od aranżera poprzez sprzedaż aktywów spółce celowej (ang.SPV - Special Purpose Vehicle), która organizuje emisję papierów wartościowych.W ten sposób zmniejsza się zależność ryzyka papierów wartościowych od kondycji finansowej aranżera.Sekurytyzacji można poddać wszelkie aktywa w postaci należności pod warunkiem ich standaryzacji.W szczególności aktywami tymi mogą być wierzytelności wynikające z umów (pożyczki, kredytu, leasingu), należności handlowe przedsiębiorstw (wymagalne, przeterminowane), należności eksportowe, a także należności przyszłe.O jakości papierów wartościowych, które sązabezpieczone określonymi aktywami decyduje jakość tych aktywów.Oznacza to, że proces standaryzacji powinien prowadzić do wyodrębnienia możliwie najbardziej jednorodnego portfela aktywów cechującego się przewidywalnymi strumieniami przepływów pieniężnych.W celu najefektywniejszej prezentacji procesu strukturyzacji transakcji sekurytyzacyjnych posłużę się poniższym rysunkiem, przedstawiającym podstawową strukturę transakcji.Jakkolwiek, należy zaznaczyć, iż każda transakcja jest w pewien sposób unikalna, dotyczy wybranych aktywów, w związku z czym może wskazywać na swoją niepowtarzalność.Dlatego też, w zależności od stopnia skomplikowania struktury, poniższy schemat może ulec wielu modyfikacjom.Struktura transakcji sekurytyzacji aktywów.Źródło własnePierwszy etap procesu można podzielić na dwie fazy.Pierwsza dotyczy momentu powstania należności.Zazwyczaj jest to moment, w którym rodzi się stosunek zobowiązaniowy pomiędzy dłużnikiem a Inicjatorem.Powyższe zobowiązanie jest efektem wykonania określonej usługi na rzecz dłużnika, bądź też dłużnik uzyskuje korzyść majątkową w postaci określonych środków pieniężnych z majątku Inicjatora.Druga faza polega na selekcjonowaniu i grupowaniu przeznaczonych do sekurytyzacji należności.Czynność ta obejmuje wybór określonych aktywów z portfela należności Inicjatora, na podstawie wcześniej ustalonych kryteriów.Niewątpliwie jednym z istotniejszych kryteriów jest homogeniczność należności, czyli podobieństwo ich wzajemnych charakterystyk.W praktyce, sekurytyzacji podlegać więc mogą w danej transakcji np.kredyty hipoteczne, bądź należności z kart kredytowych, itp.Nie spotyka się natomiast struktur wykorzystujących powyższe rodzaje aktywów łącznie.W etapie drugim tworzona jest dla potrzeb omawianej struktury spółka specjalnego przeznaczenia SPV.Celem jej istnienia jest z jednej strony wykonanie zobowiązań na rzecz końcowych inwestorów - nabywców papierów wartościowych, a z drugiej nabycie należności będących przedmiotem transakcji od Inicjatora (należności znajdują się w jego bilansie).Zasadą jest, iż zobowiązania SPV nie obciążają sprzedawcy należności, czyli Inicjatora.Z rachunkowego punktu widzenia spółka specjalnego przeznaczenia nie powinna być poddawana konsolidacji w bilansie Inicjatora.Analizując ten etap procesu sekurytyzacji od strony przepływów pieniężnych rola SPV sprowadza się do następujących czynności: - emisji papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami, - zakupu wyselekcjonowanego pakietu należności od Inicjatora z wpływów pochodzących z emisji [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl trzylatki.xlx.pl
.W obu instytucjach celem jest szybsze uzyskanie gotówki przez przedsiębiorcę, któremu przysługują wierzytelności o odroczonym terminie płatności i w związku z tym likwidacja luki finansowej oraz zdobycie środków na rozwój.Zarówno przy forfaitingu, jak i factoringu na zbywcy ciąży odpowiedzialność za istnienie wierzytelności.W obu przypadkach też występuje trójstronny stosunek prawny, a umowa jest dwustronna.3.4.5.SEKURYTYZACJAW ciągu ostatnich kilkunastu lat obserwować można na światowych rynkach finansowych dynamiczny rozwój nowej, efektywnej formy finansowania działalności gospodarczej zwanej sekurytyzacją.Stanowi ona kolejny krok w procesie poszukiwania bardziej skutecznych metod i sposobów finansowania, intensyfikujących aktywność podmiotów gospodarczych na całym świecieTechnikę tę, jak wiele innych innowacji z dziedziny finansów, wymyślono w Stanach Zjednoczonych.Historia rozwoju sekurytyzacji jest jednakże stosunkowo krótka.Pierwszą transakcję tego typu przeprowadzono w 1970 roku w USA.Natomiast jej intensywny rozwój przypada na ostatnich kilka lat.W literaturze fachowej poświęconej zagadnieniom związanym z techniką sekurytyzacji pojawia się szereg prób najwłaściwszego jej zdefiniowania.Jakkolwiek brak jest jednej wyczerpującej definicji sekurytyzacji, można ją określić w ślad za F.J.Fabozzim jako proces przekształcania generalnie pozbawionych płynności aktywów lub kredytów o podobnej charakterystyce w pakiety oprocentowanych papierów wartościowych, o cechach umożliwiających ich wprowadzenie na rynek w celach inwestycyjnych.Papiery wartościowe emitowane w procesie sekurytyzacji definiowane są przez amerykańską komisję giełd jako te, których pierwotnym źródłem finansowania są środki finansowe pochodzące z wydzielonych grup wierzytelności lub innych aktywów finansowych, zarówno stałych jak i revolvingowych.Są one zgodnie z warunkami emisji, zamieniane w określonym czasie na gotówkę lub aktywa stanowiące zgodnie z emisją zabezpieczenie terminowości obsługi i dystrybucji środków finansowych dla posiadaczy papierów wartościowych.Proces sekurytyzacji pozwala zwiększać efektywność zarządzania finansami w firmie poprzez optymalizację wykorzystania kapitału, przyspieszenie przepływów pieniężnych i zwiększenie przychodów, a także poprzez zdywersyfikowanie źródeł finansowania, ograniczenie ryzyka kredytowego oraz ograniczenie kosztu pozyskiwanego kapitału.Warunkiem aranżowania programu jest posiadanie przez określony podmiot odpowiedniego wolumenu aktywów, które można poddać sekurytyzacji lub też posiadanie przez ten podmiot możliwości generowania tych aktywów w przyszłości.Cechą charakterystyczną wskazującą na sekurytyzację jako efektywne źródło kapitału jest to, że zdarzenia związane z programem izolowane są od aranżera poprzez sprzedaż aktywów spółce celowej (ang.SPV - Special Purpose Vehicle), która organizuje emisję papierów wartościowych.W ten sposób zmniejsza się zależność ryzyka papierów wartościowych od kondycji finansowej aranżera.Sekurytyzacji można poddać wszelkie aktywa w postaci należności pod warunkiem ich standaryzacji.W szczególności aktywami tymi mogą być wierzytelności wynikające z umów (pożyczki, kredytu, leasingu), należności handlowe przedsiębiorstw (wymagalne, przeterminowane), należności eksportowe, a także należności przyszłe.O jakości papierów wartościowych, które sązabezpieczone określonymi aktywami decyduje jakość tych aktywów.Oznacza to, że proces standaryzacji powinien prowadzić do wyodrębnienia możliwie najbardziej jednorodnego portfela aktywów cechującego się przewidywalnymi strumieniami przepływów pieniężnych.W celu najefektywniejszej prezentacji procesu strukturyzacji transakcji sekurytyzacyjnych posłużę się poniższym rysunkiem, przedstawiającym podstawową strukturę transakcji.Jakkolwiek, należy zaznaczyć, iż każda transakcja jest w pewien sposób unikalna, dotyczy wybranych aktywów, w związku z czym może wskazywać na swoją niepowtarzalność.Dlatego też, w zależności od stopnia skomplikowania struktury, poniższy schemat może ulec wielu modyfikacjom.Struktura transakcji sekurytyzacji aktywów.Źródło własnePierwszy etap procesu można podzielić na dwie fazy.Pierwsza dotyczy momentu powstania należności.Zazwyczaj jest to moment, w którym rodzi się stosunek zobowiązaniowy pomiędzy dłużnikiem a Inicjatorem.Powyższe zobowiązanie jest efektem wykonania określonej usługi na rzecz dłużnika, bądź też dłużnik uzyskuje korzyść majątkową w postaci określonych środków pieniężnych z majątku Inicjatora.Druga faza polega na selekcjonowaniu i grupowaniu przeznaczonych do sekurytyzacji należności.Czynność ta obejmuje wybór określonych aktywów z portfela należności Inicjatora, na podstawie wcześniej ustalonych kryteriów.Niewątpliwie jednym z istotniejszych kryteriów jest homogeniczność należności, czyli podobieństwo ich wzajemnych charakterystyk.W praktyce, sekurytyzacji podlegać więc mogą w danej transakcji np.kredyty hipoteczne, bądź należności z kart kredytowych, itp.Nie spotyka się natomiast struktur wykorzystujących powyższe rodzaje aktywów łącznie.W etapie drugim tworzona jest dla potrzeb omawianej struktury spółka specjalnego przeznaczenia SPV.Celem jej istnienia jest z jednej strony wykonanie zobowiązań na rzecz końcowych inwestorów - nabywców papierów wartościowych, a z drugiej nabycie należności będących przedmiotem transakcji od Inicjatora (należności znajdują się w jego bilansie).Zasadą jest, iż zobowiązania SPV nie obciążają sprzedawcy należności, czyli Inicjatora.Z rachunkowego punktu widzenia spółka specjalnego przeznaczenia nie powinna być poddawana konsolidacji w bilansie Inicjatora.Analizując ten etap procesu sekurytyzacji od strony przepływów pieniężnych rola SPV sprowadza się do następujących czynności: - emisji papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami, - zakupu wyselekcjonowanego pakietu należności od Inicjatora z wpływów pochodzących z emisji [ Pobierz całość w formacie PDF ]