23. Wolf Joan Białe konie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Za ciemno, nic nie widzę.- Zaraz, tu gdzieś jest świeca.- Albert pogrzebał w jednej ze skrzyń i wyjął świecę orazrozpałkę.Kiedy po chwili świeca zapłonęła, podał ją hrabiemu.Leo przysunął świecę dootworu i zobaczył dużą brązową torbę z juty.Wyjął ją i otworzył.W środku piętrzyła się górazłotych napoleondorów.Skinął głową z zadowoleniem.- Znakomicie.- Pan Rothschild zrobił takie skrytki w dwóch naszych wozach.Ja myślę, że to bardzosprytne, bo deski są tak ciasno ułożone, że nie potrzeba do ich mocowania gwozdzi.- Tak, to rzeczywiście pomysłowe.- Czy jesteś zadowolony?- Chciałbym zobaczyć drugi wóz - odparł Leo, wkładając torbę na miejsce.- Jest taki sam - zapewnił go Albert, nieprzyjemnie zaskoczony.27SR- Nieważne.Muszę sprawdzić, czy złoto jest na swoim miejscu.- Jak sobie życzysz.Albert zaprowadził Lea do drugiego furgonu, na którym pyszniły się trzy koniejednocześnie stojące dęba.W środku piętrzyły się skrzynie, siodła i uprząż.W milczeniupowtórzyli tę samą procedurę, co w pierwszym wozie, a potem ułożyli deski na miejscu iposzli z powrotem do domu.- Jak się domyślam, mąż twojej siostry był artystą cyrkowym? - zapytał Leo, starającsię, by jego głos brzmiał uprzejmie.- O tak, Andr� był wspaniałym jezdzcem.Potrafił, stojąc na grzbietach dwóch koni,wykonać salto wysoko na cztery stopy.Luc Balzac, który jezdzi z nami od ostatniego roku,też jest wspaniały, ale nie aż tak jak Andr�.- Szkoda, że umarł tak młodo.- To było straszne - przyznał z przejęciem Albert.- Gabrielle pogrążyła się w rozpaczy,byli małżeństwem zaledwie od kilku miesięcy.Gabrielle długi czas była smutna, ale tej zimywyglądała już na szczęśliwą osobę.Emma mówi, że wyszła z tego.Leo nic nie odpowiedział.Doszli do domu, Albert otworzył kuchenne drzwi i ledwiestanął w progu, Emma poleciła:- Idz do stodoły.Potrzebują twojej pomocy przy zaprzęganiu koni.- Dobrze - powiedział chłopak i zwrócił się do Lea: - Możesz poczekać tutaj z Emmą.Zawołamy cię, gdy będziemy gotowi.- Pójdę z tobą.- Leo popatrzył na wielki stary budynek, przed którym Mathieu zakładałuprząż dwóm masywnie zbudowanym pociągowym koniom.Akurat gdy podeszli do stodoły, Gabrielle wyprowadziła z niej dwa kolejne konie.- Albert - powiedziała, gdy ich zobaczyła - załóż uprząż Jacques'owi i Tontonowi.Leo,możesz nam pomóc, odprowadzając konie do wozów i wprzęgając je do nich.O ósmej byli gotowi do drogi i wtedy Gabrielle zwróciła się do Lea:- Chodz ze mną, przedstawię cię wszystkim, zanim wyruszymy.Podszedł wraz z nią do trzech osób stojących przy najbliższym wozie.Gabrielleuśmiechała się, choć widać było, że jest lekko zdenerwowana.- Chciałabym wam przedstawić mojego nowego męża.Leo, to Carlotta i HenriMartinowie, a to Franz, brat Henriego, nasi tancerze na linie.Bracia byli brunetami, żona Henriego miała blond włosy.Była ubrana w prostąbawełnianą suknię, ramiona owinęła szerokim niebieskim szalem.- Bardzo miło mi was poznać - oznajmił Leo najuprzejmiejszym tonem, na jaki mógłsię zdobyć.- Nowy mąż? - powtórzyła Carlotta.- Bardzo przystojny.- Staram się nie obniżać wymagań - odparła Gabrielle.- Halo, Leo - powiedział Henri.- Jesteś niesamowicie wysoki jak na jezdzca.28SR- Niestety, nie jestem człowiekiem cyrku - wyjaśnił Leo - ale będę szczęśliwy, mogącsię jakoś przydać i chętnie pomogę we wszystkim na tyle, na ile potrafię.- Nie jesteś związany z cyrkiem? - zdziwił się Franz, a wszyscy troje wpatrzyli się wGabrielle.- Gdzie się poznaliście? - spytała Carlotta.- W Brukseli - odparła swobodnym tonem Gabrielle.- Spadło to na nas gwałtownie.- No cóż - Carlotta uśmiechnęła się porozumiewawczo do Lea - mogę zrozumieć,dlaczego Gabrielle się w tobie zakochała.Zachował kamienny wyraz twarzy.- Dziękuję, madame - rzekł obojętnym tonem.- Nie tytułuj mnie madame - zaprotestowała Carlotta, już bez cienia uśmiechu.-Wszyscy w tym cyrku zwracają się do siebie po imieniu.Zdaje się, że ją obraziłem, pomyślał Leo i z trudem zdobył się na uśmiech.- Dziękuję, Carlotto.Natychmiast się rozpromieniła.- Gabrielle miała szczęście.- Nie, to ja je miałem - zaprotestował, jak przystało.- Chodzmy - wtrąciła Gabrielle - przedstawię cię innym.Dalej potoczyło się to mniej więcej tak samo.Czterej bracia Maroni, Adolphe iAntonio Laurentowie, Pierre Maheu i jego żona Jeanne - członkowie cyrkowej orkiestry; PaulGronow - żongler; wreszcie Sully - klaun zareagowali podobnie.Dopiero gdy przedstawiłago Lucowi Balzakowi, konwersacja przybrała niepokojący obrót.- Mąż? Kiedy, do cholery, zdążyłaś wyjść za mąż, Gabrielle? - spytał ze złością.Leo spojrzał na niego badawczo.Luc był wysoki, szczupły, ciemnowłosy.Niebieskieoczy połyskiwały - gniewem czy zazdrością?- Całkiem niedawno - odparła Gabrielle, a na jej policzkach pojawił się rumieniec.- A myślałem, że wciąż nosisz żałobę po swoim najdroższym Andr�.Teraz już nie było wątpliwości, że młody mężczyzna jest wściekły i urażony.- Bo tak było, ale spotkałam Lea i sytuacja się zmieniła.Andr� nie miałby nicprzeciwko temu.Chciałby, żebym była szczęśliwa.Luc parsknął pogardliwie i spojrzał wrogo na Lea.- A co ty potrafisz, pięknisiu?Leo już otwierał usta, żeby udzielić mu pogardliwej reprymendy, ale w ostatniej chwilisię powstrzymał.W tej sytuacji największym błędem byłoby przyjąć wyniosłąarystokratyczną postawę.Zmusił się, by najbardziej obojętnym głosem, na jaki go było stać,powtórzyć, że chętnie pomoże w cyrku, oczywiście w miarę swoich możliwości.- Na litość boską, Gabrielle! W dodatku nie jest nawet jezdzcem! Kogo ty poślubiłaś!- Leo świetnie jezdzi konno - odrzekła tonem usprawiedliwienia.- Chociaż nie potrafiwykonywać akrobacji na koniu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v