Jane Austen Emma

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wyszedł kawałek za bramę, drogą do Highbury, śnieg nie pokrywał nigdzie ziemigrubiej niż na pół cala, gdzieniegdzie ledwie zabieliło drogę, padają jeszcze rzadkie płatki, alechmury się rozstępują i są wszelkie widoki, że wkrótce śnieg ustanie.Rozmawiał ze stangretami iobaj zgodzili się z nim, że żadne niebezpieczeństwo nie grozi.Izabella przyjęła te wiadomości z wielką ulgą, dla Emmy również były pożądane zewzględu na ojca, który uspokoił się od razu o tyle, o ile jego nerwowe usposobienie na topozwalało, jednakże trwoga wzbudzona poprzednio nie tak łatwo dała się uśmierzyć, nie chciał anichwili dłużej pozostać w Randalls.Przyjął z zadowoleniem wiadomość, że można teraz bezpieczniewracać do domu, żadne perswazje jednak nie mogły go nakłonić do zostania, toteż podczas kiedyreszta towarzystwa dyskutowała, wytaczając ważkie argumenty i dając zbawienne rady, pan JerzyKnightley i Emma załatwili całą sprawę w kilku krótkich zdaniach:- Ojciec pani nie uspokoi się inaczej, dlaczego państwo nie mieliby zatem wrócić do domu?- Jestem gotowa, jeżeli tamci się zgodzą.- Czy mam zadzwonić?91- Owszem, proszę.Zadzwoniono na służbę, kazano zaprzęgać.Jeszcze kilka minut, a, jak ufała Emma, odwioząjednego kłopotliwego towarzysza do domu, aby tam wytrzezwiał i ochłonął, drugi zaś, z chwilą gdyznajdzie się pod własnym dachem i będzie miał już za sobą uciążliwą wizytę, odzyska dobry humori pogodę ducha.Kareta zajechała, pan Woodhouse, który bywał pierwszą osobą w takich razach, wsiadł przytroskliwej pomocy pana Knightleya i pana Westona; wszelkie ich wysiłki jednak, by zapobiecnowej fali obaw na widok warstwy śniegu i nocy ciemniejszej, niż można było się spodziewać,okazały się daremne.Pan Woodhouse lękał się, że będą mieli bardzo ciężką drogę.Lękał się, żebiedna Izabella zle ją zniesie.A w drugiej karecie za nimi jedzie przecież biedna Emma.Niewiedział, co właściwie robić należy.Powinni się trzymać razem, nie oddalać zbytnio od siebie.Wdał się w rozmowę z Jamesem, polecił mu, aby jechał bardzo powoli i czekał na następny powóz.Izabella wsiadła zaraz za ojcem, a Jan Knightley zapominając, że ma należeć do drugiejgrupki, z przyzwyczajenia podążył za żoną, tak iż Emma, gdy przyszła na nią kolej, wsiadła dokarety w towarzystwie pana Eltona i przekonała się, gdy zamknięto za nimi drzwiczki, że odbędziez nim podróż w t�te-�-t�te.Gdyby nie lekkie zmieszanie, w jakie wprawiły ją podejrzenia, byłaby tonawet powitała z przyjemnością, mogłaby z nim bowiem pomówićo Harriet i trzy ćwierci mili zleciałyby jak z bicza trząsł.Teraz wszakże żałowała, że tak sięzłożyło.Miała wrażenie, że pan Elton zbyt się uraczył dobrym winem pana Westona, i była pewna,że zacznie zaraz pleść głupstwa.By w miarę możności przywołać go do porządku ceremonialnym sposobem bycia, chciała zidealnym spokojem i powagą mówić o pogodzie i panujących ciemnościach, ledwo jednak zdążyławygłosić pierwsze uwagi na ten temat, ledwo wyjechali za bramę i dogonili tamtą karetę, a jużprzerwał jej w pół słowa, chwycił za rękę i prosząc, aby zechciała go wysłuchać, rozpocząłnamiętne oświadczyny: tłumaczył się, że korzysta z tak cennej sposobności, wyznawał uczucia,których, jak sądził, Emma musiała się chyba domyślać, wyrażał nadzieje, obawy, uwielbienie,gotów umrzeć, gdyby miała go spotkać odmowa, tuszył jednak, że jego gorące przywiązanie,bezgraniczna miłośći bezprzykładna namiętność nie pozostaną bezwzajemne, słowem, wierzył niezachwianie, żeoświadczyny jego będą potraktowane poważnie i przyjęte niezwłocznie.Tak, to była rzeczywistość:pan Elton, wielbiciel Harriet, głosił, że jest pretendentem do ręki Emmy, bez cienia skrupułu, bezusprawiedliwienia, bez żadnych wątpliwości.Starała się mu przerwać, na próżno, upierał się, bypowiedzieć wszystko do końca.Choć gniew ją ogarnął, poczucie ważności chwili sprawiło, żemówiła z wielkim opanowaniem, kiedy wreszcie mogła dojść do słowa.Była przekonana, że ten92niedorzeczny wybryk nastąpił po pijanemu, żywiła więc jeszcze nadzieję, że to chwiloweszaleństwo.Toteż odpowiedziała na pół żartem, na pół serio, co wydawało się jej tonemnajodpowiedniejszym w tej dwuznacznej sytuacji:- Jestem niezmiernie zdziwiona.I pan mówi to mnie! Pan się zapomina, bierze mnie pan zamoją przyjaciółkę; będę uszczęśliwiona mogąc przekazać jakieś polecenie pannie Smith, ale proszęnie kierować ani słowa więcej na ten temat pod moim adresem!- Panna Smith! Polecenie dla panny Smith! Co pani chce przez to powiedzieć? - Powtórzyłjej słowa z taką pewnością siebie, z tak udanym zdumieniem, że Emma nie mogła dłużejzapanować nad sobą i odparła żywo:- Dziwnie się pan zachowuje, doprawdy, nad wyraz dziwnie! Mogę to sobie tłumaczyćjedynie tym, że w tej chwili nie jest pan sobą; w przeciwnym razie nie mówiłby pan w ten sposóbani do mnie, ani o Harriet.Niech pan się na tyle opanuje, by nie dodać ani słowa więcej, a japostaram się zapomnieć o tym, co już zostało powiedziane.Pan Elton wszakże podchmielił sobie tylko tyle, aby nabrać animuszu, był jednak zupełnieprzytomny.Wiedział dobrze, co chce powiedzieć, toteż zaprotestował gorąco przeciwkoprzynoszącym mu ujmę przypuszczeniom [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v