Conrad, Jospeh Lord Jim

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.743 Pewnego dnia znalezliśmy się sam na sam i on tak zaczął prawić: A co, panie Jakubie (nazywał#744mnie tam Jakubem, jak gdybym był synem gospodarza), znów jesteśmy razem.Tu lepiej, niż na starymokręcie prawda?& Czy to nie było okropne, co? Spojrzałem na niego a on ciągnął dalej. Nieobawiaj się pan niczego.Ja znam się na dżentelmenach i rozumiem ich uczucia.Mam nadzieję, żebędziemy się wzajemnie wspierali i ja niemało przeszedłem po awanturze z tym starym gratem, Patną!Na Jowisza! To było straszne! Nie wiem, co bym był powiedział lub zrobił, gdyby właśnie pan Denver niezawołał mnie.Była to pora śniadania, więc poszliśmy razem przez dziedziniec i ogród do domu.Zacząłsię ze mną przekomarzać na swój dobry sposób& Zdaje mi się, że on mnie lubił& Jim umilkł nachwilę. Wiem, że mnie lubił.Dlatego tak mi ciężko było.To był taki niezwykły człowiek!& Tego rankawsunął mi rękę pod ramię& On także był ze mną na stopie poufałej& Parsknął krótkim śmiechem izwiesił głowę na piersi. Eh! krzyknął jak sobie przypominam, w jaki sposób ta mała bestiaprzemawiała do mnie& Nie mogłem tego znieść& a pan wie& staruszek był dla mnie jak ojciec& (& )więc należało mu powiedzieć, oszukiwać go nie mogłem, prawda?# Więc co? szepnąłem po chwili.745 Więc wolałem odejść rzekł wolno ta sprawa musi być pogrzebana.## Ze sklepu dochodził nas podniesiony głos Blake'a, który łajał Egstr�ma w niemożliwy sposób.Byli oni746747wspólnikami już od lat wielu, ale co dnia, od chwili otwarcia sklepu aż do jego zamknięcia Blake, mały,czarnowłosy i czarnooki człowiek wymyślał na swego wspólnika, pieniąc się ze złości.Ten wiecznietrwający krzyk stał się nieodzowną cząstką życia tych ludzi, a charakterystyczną cechą tego sklepu; nawetobcy przestali na to zwracać uwagę, a jeżeli hałas zbytnio im dokuczył, to mrucząc pod nosem, zamykalidrzwi salonu.Sam Egstr�m, grubokościsty, ciężki Skandynawczyk, z olbrzymimi blond faworytami,wydawał rozporządzenia, zawijał paczki, robił rachunki lub pisał stojąc przy kantorku i zachowywał siętak, jak gdyby był głuchy jak pień.Od czasu do czasu wyrzucał z siebie dzwięk szszsz! beznajmniejszej nadziei, by to mogło wywołać jakiś skutek i rzeczywiście tak było.# Bardzo przyzwoicie obchodzą się tu ze mną rzekł Jim. Blake trochę grubianin, ale Egstr�m748jest w porządku.# Zerwał się nagle i podszedł do okna, gdzie stał teleskop, wylotem zwrócony ku morzu.Przechylił się i749bacznie się czemuś przyglądał.# Okręt, który cały ranek był unieruchomiony wskutek zupełnej ciszy, teraz podpływa rzekł750spokojnie. Muszę iść, spełniać swoją powinność.# Uścisnęliśmy sobie ręce w milczeniu i Jim skierował się ku wyjściu.# Jimie! krzyknąłem.Obejrzał się, trzymając rękę na klamce. Pan& odrzucił pan coś w rodzaju751752fortuny!# Wrócił się i stanął przy mnie.753 Przywiązałem się do starego, to był taki niezwykły człowiek rzekł. Ale czyż mogłem& Czyż#754mogłem? Wargi zaczęły mu drgać. Tutaj nikt o tym nie wie i nikogo by to nie obeszło.# Ach! Pan doprawdy& zacząłem i umilkłem, łamiąc sobie głowę nad wynalezieniem755odpowiedniego słowa, a gdy zrozumiałem, że ono nie istnieje, Jima już w pokoju nie było.# Słyszałem za drzwiami łagodny głos Egstr�ma, który mówił:756 To Sarah W.Granger, Jimie.Musi pan postarać się być pierwszy.#757 W tej chwili wmieszał się Blake, krzycząc jak rozzłoszczona papuga:#758 Powiedz kapitanowi, że tu czekają listy.Słyszy pan, panie, jak się tam nazywasz?#759 Jim odpowiedział Egstr�mowi z jakąś młodzieńczą werwą w głosie.#760 Dobrze, dobrze, nie dam się uprzedzić.#761 Zdawał się w pracy szukać ulgi od trapiących go myśli.#762 Nie widziałem go już więcej wówczas, ale w czasie następnej mej podróży (w sześć miesięcy potem)#763udałem się do sklepu Egstr�m i Blake.Z daleka już dochodziły mnie wymyślania Blake'a, a gdystanąłem na progu, rzucił na mnie pełne nienawiści spojrzenie; za to Egstr�m podszedł z twarząrozjaśnioną uśmiechem, wyciągając potężną prawicę.# Cieszę się, że pana widzę, kapitanie& Szsz.Przypuszczałem, że w tym czasie los zagna pana w764nasze strony!& Czym mogę służyć?& Szsz& On? O!& porzucił nas& ale proszę do salonu&# Zatrzasnął drzwi i wówczas głos Blake'a dochodził stłumiony, nie ucichł jednak ani na chwilę.765 Wprawił nas w wielki kłopot, zle z nami postąpił, muszę to przyznać&## Dokądże się udał? Czy wiecie panowie? spytałem.766767 Nie i na nic by się nie przydały wszelkie poszukiwania mówił Egstr�m, stojąc przede mną ze#768swymi długimi faworytami i rękami niezgrabnie opuszczonymi w dół; cienki srebrny łańcuch od zegarkazwisł nisko na granatowej kamizelce. Człowiek taki jak on nie udaje się do jakiegoś określonegomiejsca [ Pobierz całość w formacie PDF ]