[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.GĄBROWICZAlPowieść ta zrywa z tradycją powieści realistycznej.Posiada niezwykłą fabułę, której zdarzenia są wprawdzie uporządkowane chronologicznie, ale same w sobie są nielogiczne i nieprawdopodobne.Zdarzenia przypominają bardziej sen niż jawę i Gombrowicz wyraźnie nawiązuje w kompozycji fabuły do techniki onirycznej (sennej).Ukazane wydarzenia i postacie są w dużej mierze absurdalne i przejaskrawione, i składają się na groteskowy obraz rzeczywistości.Świat ukazany został w krzywym zwierciadle.Postacie są uosobieniem pewnych postaw i zachowań, wyeksponowanych, wyolbrzymionych w nich dla spotęgowania wrażenia.Mamy typowego belfra - Bladaczkę, pensjonarkę, nowoczesną matkę, typowe postacie z rodziny szlacheckiej, parobka.Ich zachowanie jest przesadne i karykaturalne.Stanowią w powieści źródło komizmu.Dwie płaszczyzny interpretacyjne:lrozważania psychologiczne dotyczące uzależnienia postępowania człowieka, sprowadzające się do teorii formy w życiu ludzkimllkrytyka międzywojennej rzeczywistości i obyczajowości nadająca utworowi satyryczną wymowęlPodstawowym pojęciem, jakim operował Gombrowicz w swoich wypowiedziach o człowieku i świecie była „forma” - to dla Gobrowicza sposób wyrażania siebie i słowa, gesty, czyny, decyzje, postawy, styl i sposób bycia.Jest to postawa wobec życia, kształt człowieka określający go wobec świata.Forma jest sposobem kontaktowania się z innymi ludźmi.Tworzy się dopiero w kontakcie międzyludzkim i jest czymś sztucznym, nienaturalnym dla człowieka.Jest nam narzucana z zewnątrz, fałszuje naszą naturę.Forma jest koniecznością, ponieważ każdy człowiek chcąc nawiązać kontakt z innym człowiekiem, musi przyjąć jakąś formę, która byłaby dla tamtego zrozumiała.A ponieważ człowiek żyje w społeczeństwie, jest na tę formę skazany, nie może przed nią uciec.Forma jest także sposobem wyrażania własnych poglądów, sposobem przekazania własnego widzenia świata i innych.Na początku utworu narrator wyznaje, ze poszukuje sposobu na wyrażenie siebie.Zdaje sobie sprawę z konieczności znalezienia dla siebie jakiejś formy, by zaistnieć w społeczeństwie, wśród ludzi, by zostać przez nich dojrzanym i odebranym.Ludzie narzucają sobie wzajemnie sposób bycia (np.belferskie zachowanie Pimki w mieszkaniu narratora sprawia, że zachowuje się on jak uczeń).Ludzie nieustannie zmuszają innych do pewnych zachowań i działań.Ciągła walka o narzucenie własnego światopoglądu (walka na miny pomiędzy Miętusem a Pytonem, gwałt przez uszy dokonany na Pytonie).Uczniowie cierpią z powodu narzucenia im sztucznie formy zdziecinniałej.Forma zdziecinniała zyskuje miano „pupy”.Pupa nadana zostaje uczniom gimnazjum, wytwarza ją zwłaszcza obecność matek za płotem.Z kolei wszelkie społeczne maski, zachowania określane są pojęciem „gęby”.Gębę przyprawia człowiekowi drugi człowiek lub społeczeństwo.Gombrowicz ma świadomość, że przed gębą nie ma ucieczki.lPROZA BRUNO SCHULZAlBył pod wpływem Kafki:lświat nierealnyllakcja nie jest ważnalldwie płaszczyzny snu i jawy, nie wiadomo gdzie rozgrywa się akcjallrealizm jest zachwianyllKreacjonizmlŚwiat, który kreuje nie jest rzeczywisty.Jest wymyślony.Schulz nie odwzorowuje świata, tylko tworzy swój własny.Pisze swoje utwory tak, że czytając je widzimy świat przez mgłę (kolory, brak konturów, mgła, senność).W jego utworach nie ma jako takiej fabuły, nie jest ona ważna.lSensualzimllodbieranie świata za pomocą zmysłówlldominują barwy, dźwięki, kształty - oddziaływują na wyobraźnięllnie ważna jest akcja, fabułall„PANNY Z WILKA” J.IWASZKIEWICZA - problematykallautobiograficznalu podstaw fabuły legły wspomnienia młodzieńczego pobytu Iwaszkiewicza we dworze w Byszewach, gdzie jako gimnazjalista udzielał korepetycji.Zapamiętane obrazy, osoby, sytuacje wykorzystał pisząc opowiadanielpsychologicznalleży w centrum zainteresowania pisarza.Wiąże się ze skupieniem uwagi na psychice bohatera - jego przeżyciach, rozterkach, wspomnieniach.Świat jest widziany i oceniany z perspektywy bohatera.Z problematyką psychologiczną wiąże się rozważanie na temat pamięci i jej znaczenia.legzystencjalnalwidoczna jest w zadumie nad życiem i śmiercią, w pytaniach o sens życia i jego istotę.W szukaniu tego co ważne i nieprzemijające w życiu.lfilozoficznaltowarzyszy zadumie egzystencjalnej i wyraża się prośbą znalezienia ogólnych prawideł rządzących życiem, zrozumienia porządku świata i związków między przeszłością i teraźniejszością.lmoralnalwyraża się w pytaniach o powinności, obowiązki człowieka, o wartość tego co robi, a także w niepokoju, który towarzyszy bohaterowi, gdy snuje refleksję dotyczącą jego życiowych dokonań.l„BRZEZINA” J.IWASZKIEWICZAllmiejsce śmierci, wspomnień, miłosnych wzniesień i szczęściallniemy świadek wydarzeńllnie przemija, wciąż trwalldla bohaterów jest ostoją spokoju, miejscem, które skłania ich do refleksjillkształtuje stany psychicznellopisy mają charakter impresjonistycznylltraktowanie świata jako dzieła artystycznego i smakowanie go jako dzieła sztukilldramatyczne wydarzenia ukazane w sposób melancholijnyllsplatają się śmierć i życiellStanisław ciężko chory udowodnił Bolesławowi, że jego życie podobne jest do śmiercillzainteresowanie teraźniejszością, teraźniejszość góruje nad przeszłościąllPROZA XX LECIA MIĘDZYWOJENNEGO (LITERATURA OBCA)ll„PROCES” F.KAFKAllKompozycja powieścillchronologiczna fabułallukład zdarzeń przejrzysty, skoncentrowany wokół głównego wątku procesullakcja zmierza ku katastrofie, którą jest śmierć bohateralljasny układ wydarzeń, pewna schematyczność bohaterów, pozorna logika świata przedstawionego, który ujawnia swą absurdalność - to wszystko skłania do poszukiwania ukrytego sensu opisywanych sytuacjill„Proces” jako parabola, czyli utwór, w którym dosłowne znaczenia są jedynie ilustracją pewnych uniwersalnych prawd, ukazanych obrazowo, za pomocą przykładowej fabuły i postaci.llschematycznośćlldwie płaszczyzny interpretacyjne: metaforyczna i realistycznallpozorna logika świata przedstawionego, brak konkretyzacji czasowej i przestrzennejllRealizmllracjonalne, rozumne, zgodne z rzeczywistością przedstawienie światallrealizm zakłada prezentację człowieka w jego codziennościllnarrator jest wszechwiedzący, on przedstawia światllzdarzenia fikcyjne zgodne z prawdopodobieństwemllmotywacja bohatera ma charakter psychologiczny i zdeterminowana jest sytuacjami społecznymi w jakich się znajdujellbohaterzy są niejednokrotnie typowi dla swojego środowiskallkomunikatywność językallwydarzenia ułożone chronologicznie, związek przyczynowo skutkowyllnie ma jasnego zakończeniallbohaterowie to zarówno postacie pierwszo jak i drugo planowelKafka odchodzi od realizmu jako naśladowania rzeczywistości.Kreuje nową rzeczywistość, która nie jest zgodna z prawdą [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl trzylatki.xlx.pl
.GĄBROWICZAlPowieść ta zrywa z tradycją powieści realistycznej.Posiada niezwykłą fabułę, której zdarzenia są wprawdzie uporządkowane chronologicznie, ale same w sobie są nielogiczne i nieprawdopodobne.Zdarzenia przypominają bardziej sen niż jawę i Gombrowicz wyraźnie nawiązuje w kompozycji fabuły do techniki onirycznej (sennej).Ukazane wydarzenia i postacie są w dużej mierze absurdalne i przejaskrawione, i składają się na groteskowy obraz rzeczywistości.Świat ukazany został w krzywym zwierciadle.Postacie są uosobieniem pewnych postaw i zachowań, wyeksponowanych, wyolbrzymionych w nich dla spotęgowania wrażenia.Mamy typowego belfra - Bladaczkę, pensjonarkę, nowoczesną matkę, typowe postacie z rodziny szlacheckiej, parobka.Ich zachowanie jest przesadne i karykaturalne.Stanowią w powieści źródło komizmu.Dwie płaszczyzny interpretacyjne:lrozważania psychologiczne dotyczące uzależnienia postępowania człowieka, sprowadzające się do teorii formy w życiu ludzkimllkrytyka międzywojennej rzeczywistości i obyczajowości nadająca utworowi satyryczną wymowęlPodstawowym pojęciem, jakim operował Gombrowicz w swoich wypowiedziach o człowieku i świecie była „forma” - to dla Gobrowicza sposób wyrażania siebie i słowa, gesty, czyny, decyzje, postawy, styl i sposób bycia.Jest to postawa wobec życia, kształt człowieka określający go wobec świata.Forma jest sposobem kontaktowania się z innymi ludźmi.Tworzy się dopiero w kontakcie międzyludzkim i jest czymś sztucznym, nienaturalnym dla człowieka.Jest nam narzucana z zewnątrz, fałszuje naszą naturę.Forma jest koniecznością, ponieważ każdy człowiek chcąc nawiązać kontakt z innym człowiekiem, musi przyjąć jakąś formę, która byłaby dla tamtego zrozumiała.A ponieważ człowiek żyje w społeczeństwie, jest na tę formę skazany, nie może przed nią uciec.Forma jest także sposobem wyrażania własnych poglądów, sposobem przekazania własnego widzenia świata i innych.Na początku utworu narrator wyznaje, ze poszukuje sposobu na wyrażenie siebie.Zdaje sobie sprawę z konieczności znalezienia dla siebie jakiejś formy, by zaistnieć w społeczeństwie, wśród ludzi, by zostać przez nich dojrzanym i odebranym.Ludzie narzucają sobie wzajemnie sposób bycia (np.belferskie zachowanie Pimki w mieszkaniu narratora sprawia, że zachowuje się on jak uczeń).Ludzie nieustannie zmuszają innych do pewnych zachowań i działań.Ciągła walka o narzucenie własnego światopoglądu (walka na miny pomiędzy Miętusem a Pytonem, gwałt przez uszy dokonany na Pytonie).Uczniowie cierpią z powodu narzucenia im sztucznie formy zdziecinniałej.Forma zdziecinniała zyskuje miano „pupy”.Pupa nadana zostaje uczniom gimnazjum, wytwarza ją zwłaszcza obecność matek za płotem.Z kolei wszelkie społeczne maski, zachowania określane są pojęciem „gęby”.Gębę przyprawia człowiekowi drugi człowiek lub społeczeństwo.Gombrowicz ma świadomość, że przed gębą nie ma ucieczki.lPROZA BRUNO SCHULZAlBył pod wpływem Kafki:lświat nierealnyllakcja nie jest ważnalldwie płaszczyzny snu i jawy, nie wiadomo gdzie rozgrywa się akcjallrealizm jest zachwianyllKreacjonizmlŚwiat, który kreuje nie jest rzeczywisty.Jest wymyślony.Schulz nie odwzorowuje świata, tylko tworzy swój własny.Pisze swoje utwory tak, że czytając je widzimy świat przez mgłę (kolory, brak konturów, mgła, senność).W jego utworach nie ma jako takiej fabuły, nie jest ona ważna.lSensualzimllodbieranie świata za pomocą zmysłówlldominują barwy, dźwięki, kształty - oddziaływują na wyobraźnięllnie ważna jest akcja, fabułall„PANNY Z WILKA” J.IWASZKIEWICZA - problematykallautobiograficznalu podstaw fabuły legły wspomnienia młodzieńczego pobytu Iwaszkiewicza we dworze w Byszewach, gdzie jako gimnazjalista udzielał korepetycji.Zapamiętane obrazy, osoby, sytuacje wykorzystał pisząc opowiadanielpsychologicznalleży w centrum zainteresowania pisarza.Wiąże się ze skupieniem uwagi na psychice bohatera - jego przeżyciach, rozterkach, wspomnieniach.Świat jest widziany i oceniany z perspektywy bohatera.Z problematyką psychologiczną wiąże się rozważanie na temat pamięci i jej znaczenia.legzystencjalnalwidoczna jest w zadumie nad życiem i śmiercią, w pytaniach o sens życia i jego istotę.W szukaniu tego co ważne i nieprzemijające w życiu.lfilozoficznaltowarzyszy zadumie egzystencjalnej i wyraża się prośbą znalezienia ogólnych prawideł rządzących życiem, zrozumienia porządku świata i związków między przeszłością i teraźniejszością.lmoralnalwyraża się w pytaniach o powinności, obowiązki człowieka, o wartość tego co robi, a także w niepokoju, który towarzyszy bohaterowi, gdy snuje refleksję dotyczącą jego życiowych dokonań.l„BRZEZINA” J.IWASZKIEWICZAllmiejsce śmierci, wspomnień, miłosnych wzniesień i szczęściallniemy świadek wydarzeńllnie przemija, wciąż trwalldla bohaterów jest ostoją spokoju, miejscem, które skłania ich do refleksjillkształtuje stany psychicznellopisy mają charakter impresjonistycznylltraktowanie świata jako dzieła artystycznego i smakowanie go jako dzieła sztukilldramatyczne wydarzenia ukazane w sposób melancholijnyllsplatają się śmierć i życiellStanisław ciężko chory udowodnił Bolesławowi, że jego życie podobne jest do śmiercillzainteresowanie teraźniejszością, teraźniejszość góruje nad przeszłościąllPROZA XX LECIA MIĘDZYWOJENNEGO (LITERATURA OBCA)ll„PROCES” F.KAFKAllKompozycja powieścillchronologiczna fabułallukład zdarzeń przejrzysty, skoncentrowany wokół głównego wątku procesullakcja zmierza ku katastrofie, którą jest śmierć bohateralljasny układ wydarzeń, pewna schematyczność bohaterów, pozorna logika świata przedstawionego, który ujawnia swą absurdalność - to wszystko skłania do poszukiwania ukrytego sensu opisywanych sytuacjill„Proces” jako parabola, czyli utwór, w którym dosłowne znaczenia są jedynie ilustracją pewnych uniwersalnych prawd, ukazanych obrazowo, za pomocą przykładowej fabuły i postaci.llschematycznośćlldwie płaszczyzny interpretacyjne: metaforyczna i realistycznallpozorna logika świata przedstawionego, brak konkretyzacji czasowej i przestrzennejllRealizmllracjonalne, rozumne, zgodne z rzeczywistością przedstawienie światallrealizm zakłada prezentację człowieka w jego codziennościllnarrator jest wszechwiedzący, on przedstawia światllzdarzenia fikcyjne zgodne z prawdopodobieństwemllmotywacja bohatera ma charakter psychologiczny i zdeterminowana jest sytuacjami społecznymi w jakich się znajdujellbohaterzy są niejednokrotnie typowi dla swojego środowiskallkomunikatywność językallwydarzenia ułożone chronologicznie, związek przyczynowo skutkowyllnie ma jasnego zakończeniallbohaterowie to zarówno postacie pierwszo jak i drugo planowelKafka odchodzi od realizmu jako naśladowania rzeczywistości.Kreuje nową rzeczywistość, która nie jest zgodna z prawdą [ Pobierz całość w formacie PDF ]