[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przeciwnie niż C alt i.r i Seilier broni on dynamicznego wpływu Słowa na ludzką naturę •: w końcu sądzi, że świadomość ludzka może poznać osobę Słowa przez jakieś wewnętrzne doświadczenie, widzenie zaś Boga przynosi jedynie pewną doskonałość poznania N7.1.Założenia opinii, a) Parente dowodzi, że świadomość boska w Chrystusie Panu jest wspólna w znaczeniu absolutnym dla wszystkich trzech Bożych osób; w sensie zaś relatywnym jest osobową właściwością każdej z nich.Jest więc możliwą rzeczą, aby Syn Boży stając się człowiekiem miał odrębną swoją boską i ludzką świadomość, boską w sensie relatywnym, ludzką zaś w absolutnym, ale bez ludzkiego „ja”.Każda z trzech osób w Bogu posiada świadomość według własnej relacji, więc w Bogu istnieje trzy „ja” 148 i możliwy jest osobowy dialog.Wynika stąd wniosek, żeH3 P.Parente, L7o di Cristo, Morcelliana 1955* (pierwsze wyd.w r.1951; cytowane jest wyd.drugie); tenże, Unita ontologica e psieoloęica dc1 Uomo-Dio.„Euntes docete”, 5 (1952) 337—401; tenże.Echi delta controversia ruirunita di Cristo „Euntes docete”, 6 (1953) 312—332.144 Opinia Parentego jest w tym porządku omawiana, by można porównać dwa skrajne ujęcia samego problemu i jego rozwiązania.tm parente poświęca tym kwestiom trzecią część swej książki Ho di Cnstn (s.1—280).ut L’lo di Cristo, s.291—380.H7 W pierwszym wydaniu swej książki Parente wykluczał jukąkolwlok funkcję uszczęśliwiającego widzenia w poznaniu osoby Syna Bożego przez świadomość stworzoną (s.191).W drugim zaś utrzymuje, że przez to widzenie jest udoskonalona czynność ludzkiej świadomości poznającej Boże „Ja” (s.376—7).144.fconscien2a diuina] essendo assolutamente una e trina in qtlanto ciasmna dclle tre persone divine la possede secondo la propria relazione ed in bose od £S*a si afferma come Io.Nel ambito delta dtwnitd e dunąue possibile il dialopo lo-Tu (L'Io di Cristo, s.374).Słowo Boże, zastępując ludzkie ja w człowieczeństwie Chrystusa niekoniecznie musi się zjawić z dwoma innymi osobami, bo przyjmuje ludzką naturę do swej osoby odrębnej ontologicznie i psychologicznie.(Gdyby Parente nie uznał trzech „ja” w Bogu, to Słowo Boże nie mogłoby zająć miejsca ludzkiego „ja”).b) Nasz autor per longum et latum dowodzi, że istnieje rzeczywista różnica między istotą a istnieniem 149 i że ono stanowi czynnik formalnyv, ' y.W Chrystusie Panu ludzka natura nie mając własnej osoby nie po->: iću« własnego istnienia; jest ono zastąpione przez istnienie Słowa Boże-go :Zajęcie takiego stanowiska ma dla Parente’go pierwszorzędne zna-ucn.t, gdyż pozwoli mu przyjąć hipotezę, że świadomość ludzka jest tak przeniknięta Bożym istnieniem, iż staje się zdolną, by poznać doświadczalnie Osobę Syna Bożego, z którym jest hipostatycznie złączonac) Parente utrzymuje, że nauka o dynamicznym wpływie Słowa na ludzką naturę da się po prostu wyprowadzić z idei hegemonicznej działalności osoby i z dokumentów Kościoła, a także tradycji1M.Osoba w Chrystusie Panu jest zasadą działania (principium qttod).Słowo tedy Boże w Chrystusie Panu jest nie tylko czynnikiem jednoczącym dwie natury na linii bytu, lecz także w zakresie działania, same zaś natury są principium quo ,52.W ludzkich czynnościach Chrystusa Słowo Boże ma wpływ kierowniczy i aktualizujący, w tych zaś razach kiedy działania przerastają ludzką naturę Słowo Boże wykonuje własne czynności, a człowieczeństwo jest tylko przystosowanym narzędziemm.Parente zdaje sobie sprawę z wagi zasady teologicznej: wszystkie działania osób Bożych w stosunku do stworzeń są im wspólne.Jakże więc Syn Boży może wykonywać w ludzkiej naturze czynności sobie tylko jako Bożej osobie właściwe? Wprowadzenie pojęcia relatywnego działania mającego charakter osobowy wydaje się niezwykle trudne, ale Parente sądzi, że możliwość wcie-leria się jednej osoby zawiera w sobie również możliwość odrębnego dzia-“v lo di Cristo, s.188—206.m Parente powołuje się na liczne teksty św.Tomasza.Oto najbardziej charakterystyczne:.ideo oportet dicere, quod esse substantiale, quocl proprie attribuitur supposito, in Christo est unum tantum (Quodl.IX); Illud esse aeternum Filii Dei quod est di inna natura, fit esse hominis, in quantum humana natura assumitur a Filio Dei in unitatem persouae (S.th.III, q.17, a.2 ad 2-um).Parente ma trudności przy tekście wziętym z Qu.disp.Cutn enim hoc sit de ratione divinae naturae ut •sit a rebus omnibus separata ąuantum ad esse, si ponatur esse alicuius corporis actus.a propria ratione decidet (De Ver.q.2, 20.a.1).Por.In tal; modo Cristo, pur aueudo due naturę, ha uno solo essere e ąuindi e una sola Persona, un solo Jo (Verbo>.L'lo di Cristo s.357.łił L'Zo di Cristo, s.339.m Ibidem, s.338.Ibidem, s.358.łania Syna Bożego w stosunku do ludzkiej natury 15ł.Rozróżnienie dokonane przez Parente’go między przyczynowością sprawczą i „jakby formalną” 155 nie jest uzasadnione i zresztą sam autor nie tłumaczy, co to jest przyczynowość Słowa Bożego „jakby formalna” posiadająca cechę osobową (Vimpronia personale)15C.Należy uznać, jak z tego wynika, że Bóg Ojciec i Duch św.oddziaływując na ludzką naturę Chrystusa, (są w niej sprawczą przyczyną życia nadprzyrodzonego) nie występują w charakterze osób, lecz tylko jako wspólnie działająca natura; Syn Boży natomiast miałby tu relację osobową (ściślej mówiąc ludzka natura uczestniczyłaby odrębnie w działalności Słowa) [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl trzylatki.xlx.pl
.Przeciwnie niż C alt i.r i Seilier broni on dynamicznego wpływu Słowa na ludzką naturę •: w końcu sądzi, że świadomość ludzka może poznać osobę Słowa przez jakieś wewnętrzne doświadczenie, widzenie zaś Boga przynosi jedynie pewną doskonałość poznania N7.1.Założenia opinii, a) Parente dowodzi, że świadomość boska w Chrystusie Panu jest wspólna w znaczeniu absolutnym dla wszystkich trzech Bożych osób; w sensie zaś relatywnym jest osobową właściwością każdej z nich.Jest więc możliwą rzeczą, aby Syn Boży stając się człowiekiem miał odrębną swoją boską i ludzką świadomość, boską w sensie relatywnym, ludzką zaś w absolutnym, ale bez ludzkiego „ja”.Każda z trzech osób w Bogu posiada świadomość według własnej relacji, więc w Bogu istnieje trzy „ja” 148 i możliwy jest osobowy dialog.Wynika stąd wniosek, żeH3 P.Parente, L7o di Cristo, Morcelliana 1955* (pierwsze wyd.w r.1951; cytowane jest wyd.drugie); tenże, Unita ontologica e psieoloęica dc1 Uomo-Dio.„Euntes docete”, 5 (1952) 337—401; tenże.Echi delta controversia ruirunita di Cristo „Euntes docete”, 6 (1953) 312—332.144 Opinia Parentego jest w tym porządku omawiana, by można porównać dwa skrajne ujęcia samego problemu i jego rozwiązania.tm parente poświęca tym kwestiom trzecią część swej książki Ho di Cnstn (s.1—280).ut L’lo di Cristo, s.291—380.H7 W pierwszym wydaniu swej książki Parente wykluczał jukąkolwlok funkcję uszczęśliwiającego widzenia w poznaniu osoby Syna Bożego przez świadomość stworzoną (s.191).W drugim zaś utrzymuje, że przez to widzenie jest udoskonalona czynność ludzkiej świadomości poznającej Boże „Ja” (s.376—7).144.fconscien2a diuina] essendo assolutamente una e trina in qtlanto ciasmna dclle tre persone divine la possede secondo la propria relazione ed in bose od £S*a si afferma come Io.Nel ambito delta dtwnitd e dunąue possibile il dialopo lo-Tu (L'Io di Cristo, s.374).Słowo Boże, zastępując ludzkie ja w człowieczeństwie Chrystusa niekoniecznie musi się zjawić z dwoma innymi osobami, bo przyjmuje ludzką naturę do swej osoby odrębnej ontologicznie i psychologicznie.(Gdyby Parente nie uznał trzech „ja” w Bogu, to Słowo Boże nie mogłoby zająć miejsca ludzkiego „ja”).b) Nasz autor per longum et latum dowodzi, że istnieje rzeczywista różnica między istotą a istnieniem 149 i że ono stanowi czynnik formalnyv, ' y.W Chrystusie Panu ludzka natura nie mając własnej osoby nie po->: iću« własnego istnienia; jest ono zastąpione przez istnienie Słowa Boże-go :Zajęcie takiego stanowiska ma dla Parente’go pierwszorzędne zna-ucn.t, gdyż pozwoli mu przyjąć hipotezę, że świadomość ludzka jest tak przeniknięta Bożym istnieniem, iż staje się zdolną, by poznać doświadczalnie Osobę Syna Bożego, z którym jest hipostatycznie złączonac) Parente utrzymuje, że nauka o dynamicznym wpływie Słowa na ludzką naturę da się po prostu wyprowadzić z idei hegemonicznej działalności osoby i z dokumentów Kościoła, a także tradycji1M.Osoba w Chrystusie Panu jest zasadą działania (principium qttod).Słowo tedy Boże w Chrystusie Panu jest nie tylko czynnikiem jednoczącym dwie natury na linii bytu, lecz także w zakresie działania, same zaś natury są principium quo ,52.W ludzkich czynnościach Chrystusa Słowo Boże ma wpływ kierowniczy i aktualizujący, w tych zaś razach kiedy działania przerastają ludzką naturę Słowo Boże wykonuje własne czynności, a człowieczeństwo jest tylko przystosowanym narzędziemm.Parente zdaje sobie sprawę z wagi zasady teologicznej: wszystkie działania osób Bożych w stosunku do stworzeń są im wspólne.Jakże więc Syn Boży może wykonywać w ludzkiej naturze czynności sobie tylko jako Bożej osobie właściwe? Wprowadzenie pojęcia relatywnego działania mającego charakter osobowy wydaje się niezwykle trudne, ale Parente sądzi, że możliwość wcie-leria się jednej osoby zawiera w sobie również możliwość odrębnego dzia-“v lo di Cristo, s.188—206.m Parente powołuje się na liczne teksty św.Tomasza.Oto najbardziej charakterystyczne:.ideo oportet dicere, quod esse substantiale, quocl proprie attribuitur supposito, in Christo est unum tantum (Quodl.IX); Illud esse aeternum Filii Dei quod est di inna natura, fit esse hominis, in quantum humana natura assumitur a Filio Dei in unitatem persouae (S.th.III, q.17, a.2 ad 2-um).Parente ma trudności przy tekście wziętym z Qu.disp.Cutn enim hoc sit de ratione divinae naturae ut •sit a rebus omnibus separata ąuantum ad esse, si ponatur esse alicuius corporis actus.a propria ratione decidet (De Ver.q.2, 20.a.1).Por.In tal; modo Cristo, pur aueudo due naturę, ha uno solo essere e ąuindi e una sola Persona, un solo Jo (Verbo>.L'lo di Cristo s.357.łił L'Zo di Cristo, s.339.m Ibidem, s.338.Ibidem, s.358.łania Syna Bożego w stosunku do ludzkiej natury 15ł.Rozróżnienie dokonane przez Parente’go między przyczynowością sprawczą i „jakby formalną” 155 nie jest uzasadnione i zresztą sam autor nie tłumaczy, co to jest przyczynowość Słowa Bożego „jakby formalna” posiadająca cechę osobową (Vimpronia personale)15C.Należy uznać, jak z tego wynika, że Bóg Ojciec i Duch św.oddziaływując na ludzką naturę Chrystusa, (są w niej sprawczą przyczyną życia nadprzyrodzonego) nie występują w charakterze osób, lecz tylko jako wspólnie działająca natura; Syn Boży natomiast miałby tu relację osobową (ściślej mówiąc ludzka natura uczestniczyłaby odrębnie w działalności Słowa) [ Pobierz całość w formacie PDF ]