[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Efektive ¸i estas tre malseka.Unu fojon ankoraû lasu min petegi, ke ni revenu.Ne? Do, mi devas nepre forlasi vin.Sed unue, mi devas fari por vi çiujn etajn servojn, kiujn mi povas”.”La amontilado?” ekdiris mia amiko, ne ankoraû veninte el sia mirego.”Certe,” mi respondis, ”la amontilado”.Dirante tiujn vortojn, mi eklaboris çe la amaso da ostoj, pri kiuj antaûe mi parolis.Îetante ilin flanken, mi baldaû malkovris kvanton da konstruÿtono kaj morteron.Per tiuj materia-34LA OVALA PORTRETOeLIBROloj, kaj per mia trulo, mi komencis vigle murenfermi la eni-rejon de la niço.Apenaû mi estis masoninta la unuan vicon de ÿtonoj, mirimarkis, ke la ebrieco de Fortunato grandkvante estis for.La plej fruan ideon pri tio mi ricevis pro mallaûta ¸ema krio el la profundo de la alkovo.¯i ne estis krio de ebriulo.Okazis poste longa kaj obstina silento.Mi masonis la duan vicon, kaj la trian, kaj la kvaran; kaj tiam mi aûdis furiozan vibrigadon de la çeno.La bruo daûris kelkajn minutojn, dum kiuj, por ke mi povu aûskulti ¸in kun pli da kontento, mi çesis labori kaj sidi¸is sur la ostojn.Kiam fine la tintego çesis, mi reprenis la trulon kaj finis neinterrompite la kvinan, la sesan kaj la sepan vicojn.La muro nun estis preskaû je la nivelo de mia brusto.Midenove paûzis, kaj, tenante la torçojn trans la masonaîon, îetis kelkajn malfortajn radiojn sur la figuron interne.Serio da laûtaj kaj akraj kriegoj, krevantaj subite de la gor-¸o de la katenita formo, ÿajnis ÿovi min malantaûen tre forte.Dum mallonga momento mi hezitis — mi tremis.Elingi-gante mian rapiron, mi komencis serçi per ¸i çirkaû la alkovo; sed pripenso dum minuto min recertigis.Mi metis la manon sur la solidan strukturon de la katakomboj, kaj min sentis kontentigita.Mi realproksimi¸is al la muro.Mi respondis al la ekkrioj de li, kiu bruegis.Mi resonis — mi helpis — mi superis ilin kvante kaj forte.Mi faris tion, kaj la krianto silenti¸is.Estis nun noktomezo, kaj mia tasko estis fini¸anta.Mi estis farinta la okan, la naûan kaj la dekan vicojn.Mi estis fininta parton el la lasta, la dekunua; restis nur unu ÿtono por esti enmetata kaj enmorterata.Mi baraktis kun ¸ia pezo; mi 35LA OVALA PORTRETOeLIBROmetis ¸in parte en la deziratan pozicion.Sed nun venis el la niço mallaûta rido, kiu hirtigis la harojn sur mia kapo.¯in sekvis mal¸oja voço, kiun mi malfacile rekonis kiel tiu de la nobela Fortunato.La voço diris:”Ha! ha! ha! — hi! hi! — treege bona ÿerco — treege bona.Ni havos multajn gajajn ridojn pri ¸i en la palaco.Hi! hi! hi!— kun nia vino — hi! hi! hi!””La amontilado!” mi diris.”Hi! hi! hi! — hi! hi! hi! —jes, la amontilado.Sed çu ne fari-¸as malfrue? Çu ili ne atendos nin çe la palaco, sinjorino Fortunato kaj la ceteraj? Ni foriru.””Jes,” mi diris, ” ni foriru.””Pro la amo de Dio, Montresoro!””Jes,” mi diris, ”pro la amo de Dio!”Sed mi aûskultis senrezulte por respondo al tiuj çi vortoj.Mi senpacienci¸is.Mi vokis laûte:”Fortunato!”Neniu respondo.Mi denove vokis:”Fortunato!”Ankoraû neniu respondo.Mi enpuÿis la torçon tra la rest-anta truo, kaj ¸in lasis fali internen.Venis responde nur tinto de la tintiloj.Mia koro naûzi¸is — pro la malsekeco de la katakomboj.Mi rapidis fini mian laboron.Mi perfortis la las-tan ÿtonon en ¸ian pozicion, mi enmorteris ¸in.Kontraû la nova masonaîo mi amasigis la malnovan remparon el ostoj.Dum duona jarcento neniu mortulo estas tuÿinta ilin.In pace requiescat!36LA OVALA PORTRETOeLIBROKelkaj vortoj kun mumioLa simpozio de la hieraûa nokto estis iom troa por miajnervoj.Mi suferis teruran kapdoloron kaj estis treegedormema.Anstataû eliri por pasigi la vesperon kiel mi antaûe intencis, mi tial opiniis, ke mi ne povas fari pli sa¸an agon ol nur man¸i plenbuÿon da nokta man¸o, kaj tuj iri enliti¸i.Malpeza nokta man¸o, kompreneble.Mi tre ÿatas kimrankuniklon1.Pli ol unu funto samtempe, tamen, eble ne estas çiam konsilinda.Sed ne povas ekzisti grava kialo kontraû du.Kaj certe inter du kaj tri kuÿas simpla unuo da diferenco.Mi kura¸etis, eble, man¸i kvar [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl trzylatki.xlx.pl
.Efektive ¸i estas tre malseka.Unu fojon ankoraû lasu min petegi, ke ni revenu.Ne? Do, mi devas nepre forlasi vin.Sed unue, mi devas fari por vi çiujn etajn servojn, kiujn mi povas”.”La amontilado?” ekdiris mia amiko, ne ankoraû veninte el sia mirego.”Certe,” mi respondis, ”la amontilado”.Dirante tiujn vortojn, mi eklaboris çe la amaso da ostoj, pri kiuj antaûe mi parolis.Îetante ilin flanken, mi baldaû malkovris kvanton da konstruÿtono kaj morteron.Per tiuj materia-34LA OVALA PORTRETOeLIBROloj, kaj per mia trulo, mi komencis vigle murenfermi la eni-rejon de la niço.Apenaû mi estis masoninta la unuan vicon de ÿtonoj, mirimarkis, ke la ebrieco de Fortunato grandkvante estis for.La plej fruan ideon pri tio mi ricevis pro mallaûta ¸ema krio el la profundo de la alkovo.¯i ne estis krio de ebriulo.Okazis poste longa kaj obstina silento.Mi masonis la duan vicon, kaj la trian, kaj la kvaran; kaj tiam mi aûdis furiozan vibrigadon de la çeno.La bruo daûris kelkajn minutojn, dum kiuj, por ke mi povu aûskulti ¸in kun pli da kontento, mi çesis labori kaj sidi¸is sur la ostojn.Kiam fine la tintego çesis, mi reprenis la trulon kaj finis neinterrompite la kvinan, la sesan kaj la sepan vicojn.La muro nun estis preskaû je la nivelo de mia brusto.Midenove paûzis, kaj, tenante la torçojn trans la masonaîon, îetis kelkajn malfortajn radiojn sur la figuron interne.Serio da laûtaj kaj akraj kriegoj, krevantaj subite de la gor-¸o de la katenita formo, ÿajnis ÿovi min malantaûen tre forte.Dum mallonga momento mi hezitis — mi tremis.Elingi-gante mian rapiron, mi komencis serçi per ¸i çirkaû la alkovo; sed pripenso dum minuto min recertigis.Mi metis la manon sur la solidan strukturon de la katakomboj, kaj min sentis kontentigita.Mi realproksimi¸is al la muro.Mi respondis al la ekkrioj de li, kiu bruegis.Mi resonis — mi helpis — mi superis ilin kvante kaj forte.Mi faris tion, kaj la krianto silenti¸is.Estis nun noktomezo, kaj mia tasko estis fini¸anta.Mi estis farinta la okan, la naûan kaj la dekan vicojn.Mi estis fininta parton el la lasta, la dekunua; restis nur unu ÿtono por esti enmetata kaj enmorterata.Mi baraktis kun ¸ia pezo; mi 35LA OVALA PORTRETOeLIBROmetis ¸in parte en la deziratan pozicion.Sed nun venis el la niço mallaûta rido, kiu hirtigis la harojn sur mia kapo.¯in sekvis mal¸oja voço, kiun mi malfacile rekonis kiel tiu de la nobela Fortunato.La voço diris:”Ha! ha! ha! — hi! hi! — treege bona ÿerco — treege bona.Ni havos multajn gajajn ridojn pri ¸i en la palaco.Hi! hi! hi!— kun nia vino — hi! hi! hi!””La amontilado!” mi diris.”Hi! hi! hi! — hi! hi! hi! —jes, la amontilado.Sed çu ne fari-¸as malfrue? Çu ili ne atendos nin çe la palaco, sinjorino Fortunato kaj la ceteraj? Ni foriru.””Jes,” mi diris, ” ni foriru.””Pro la amo de Dio, Montresoro!””Jes,” mi diris, ”pro la amo de Dio!”Sed mi aûskultis senrezulte por respondo al tiuj çi vortoj.Mi senpacienci¸is.Mi vokis laûte:”Fortunato!”Neniu respondo.Mi denove vokis:”Fortunato!”Ankoraû neniu respondo.Mi enpuÿis la torçon tra la rest-anta truo, kaj ¸in lasis fali internen.Venis responde nur tinto de la tintiloj.Mia koro naûzi¸is — pro la malsekeco de la katakomboj.Mi rapidis fini mian laboron.Mi perfortis la las-tan ÿtonon en ¸ian pozicion, mi enmorteris ¸in.Kontraû la nova masonaîo mi amasigis la malnovan remparon el ostoj.Dum duona jarcento neniu mortulo estas tuÿinta ilin.In pace requiescat!36LA OVALA PORTRETOeLIBROKelkaj vortoj kun mumioLa simpozio de la hieraûa nokto estis iom troa por miajnervoj.Mi suferis teruran kapdoloron kaj estis treegedormema.Anstataû eliri por pasigi la vesperon kiel mi antaûe intencis, mi tial opiniis, ke mi ne povas fari pli sa¸an agon ol nur man¸i plenbuÿon da nokta man¸o, kaj tuj iri enliti¸i.Malpeza nokta man¸o, kompreneble.Mi tre ÿatas kimrankuniklon1.Pli ol unu funto samtempe, tamen, eble ne estas çiam konsilinda.Sed ne povas ekzisti grava kialo kontraû du.Kaj certe inter du kaj tri kuÿas simpla unuo da diferenco.Mi kura¸etis, eble, man¸i kvar [ Pobierz całość w formacie PDF ]