[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. . .krucigas la manojn sur la brusto kaj ekparo-las, ekvenas ¸enerale emociaj sentoj.Sed la infanoj ek-130 SYNNØVE SOLBAKKENeLIBROploras nur, kiam la pastro petas la gepatrojn pre¸i al Diopro siaj infanoj.Torbjørn, kiu antaû kelka tempo estistiel proksima al la morto kaj antaû nelonge kredis, ke liestos kriplulo, ploradis multe, çefe kiam la infanoj dirisla îuron. . .çiuj kredante, ke ili neniam rompos gin.Eç ne unu fojon li rigardis al la virinse¸ejo.Post la fini-¸o de la diservo li iris al Ingrid kaj flustris ion al ÿi.Posttio li rapide premi¸is tra la amaso.Iuj diris, ke li ansta-taû iri laû la ÿoseo, verÿajne iris laû la rando de la mon-to kaj arbaren, sed tute certaj ili ne estis pri tio.Sæmundserçis lin, sed lasis, kiam li konstatis, ke ankaû Ingridestis for.Li serçis la Solbakken-anojn, kiuj kuris en lanajbaraîo kaj serçis Synnøve, kiun neniu estis vidinta.Iliekiris hejmen, çiuj sian vojon, sen la infanoj.Malproksime sur la vojo iris Synnøve kaj Ingrid. Mi preskaû pentas, ke mi kuniris, diris la unua. Ne plu povas esti malbone, çar la patro ja scias, res-pondis la dua. Sed li ja ne estas mia patro, diris Synnøve. Kiu scias, rediris Ingrid.Poste ili ne plu parolis pritiu temo. Mi kredas, ke estas çi tie, kie ni atendu, di-ris Ingrid, kiam ili atingis lokon, kie la vojo havis gran-dan kurbon, kaj ili staris en densa arbaro. Li havas longan çirkaûvojon, diris Synnøve. Jam alveninta, diris Torbjørn, levi¸ante malantaûgranda ÿtono.131 SYNNØVE SOLBAKKENeLIBROEn la kapo li jam ordigis çion, kion li volis diris, kaj neestis malmulte.Hodiaû li parolos senpene, çar la patroja scias kaj aprobis, pri tio li kredis esti certa laû tio, kiookazis en la pre¸ejo.Kaj kiel li sopiris la tutan someron;fakte li nun devus havi pli da kura¸o paroli kun ÿi olantaûe. Estas pli bone iri la arbaran vojeton, li diris. Tielni pli rapide estos hejme.La knabinoj diris nenion, sed sekvis.Torbjørn pripensis paroli kun Synnøve, sed nun livolis lasi tion, ¸is kiam ili estos trans la altaîo, poste, ¸iskiam ili estos preter la mareo; sed kiam ili jam estis pas-intaj kaj la altaîon kaj la mareon, li opiniis, ke estos plifacile, kiam ili estos en la arbaro jen antaû ili.Ingrid, kiu pensis, ke ili iom malrapide progresas,malrapidigis siajn paÿojn kaj pli kaj pli restis malantaûe,¸is kiam ÿi fine ne plu estis videbla.Synnøve kondutiskvazaû ÿi ne rimarkus tion kaj komencis jen kaj jen ÿiriberojn, kiuj kreskis apud la vojo. Estus strange, se mi ne parolus, pensis Torbjørn kajnun li diris. Kaj tamen estas bela vetero hodiaû. Jes, estas, respondis Synnøve.Denove pasis kelka tempo; ÿi berojn ÿiris, li apude iris. Estas afable de vi, ke vi kuniris, li diris.Al tio ÿi ne respondis. La somero estis tre longa, li daûrigis.132 SYNNØVE SOLBAKKENeLIBROAnkaû al tio ÿi ne respondis. Ne, tiel ne estas eble, pensis Torbjørn. Se ni daû-rigas la iradon, ni ne havos taûgan interparolon. Mikredas, ke estas plej bone atendi Ingrid, li diris. Jes, ni atendu! diris Synnøve kaj haltis.Çi tie ne estisberoj por kolekti, tion vidis Torbjørn.Synnøve estis pre-ninta longan herbon kaj ÿi nun faris girlandon el al be-roj kaj la herbtrunketo. Hodiaû mi vigle memoris la tempon, kiam ni iriskune al nia konfirmacio, li diris. Mi ankaû devis pensi pri tio, ÿi respondis. De tiu tempo okazis multo. . .kaj çar ÿi silentis, lidaûrigis. Sed la plimulto tiel kiel ni ne atendis.Synnøve ankoraû diligente pikis la herbon tra la be-roj.xia kapo estis klinita.Li paÿis iom flanken por vidiÿian viza¸on, sed kvazaû ÿi estus observinta tion, ÿi sciisaran¸i tiel, ke ÿi devis turni¸i denove.Nun li preskaû timis, ke li tute ne sukcesos. Synnø-ve, çu vi ne havas ion por diri al mi?xi levis la okulojn kaj ridis. Kion mi havu por diri? ÿi demandis.Li sentis sian kura¸on reveni kaj volis çirkaûbraki ÿin,sed ¸uste kiam li estis proksima al ÿi, li ne kura¸is kajnur timete demandis, Çu Ingrid parolis kun vi? Jes, ÿi respondis.133 SYNNØVE SOLBAKKENeLIBRO Do, vi havas ion por diri, li daûrigis.xi silentis. Do, vi havas ion por diri, li ripetis kaj duan fojon irispli proksimen. Vi ja ankaû havas ion por diri, ÿi respondis. . .xianviza¸on li ne povis vidi. Jes, li diris kaj ÿatis preni ÿian manon, sed ÿi eç plidiligente ol antaûe vicigis la berojn. Estas fatala afero, li diris. Ke vi tiel prenis la kura-¸on de mi.Li ne povis vidi, çu ÿi ridetas pri tio, kaj tialli ne sciis, kion li aldonu. Bone do, li diris subite laûtvoçe, kvankam la voço neestis firma. Kion vi faris kun la letereto?xi ne respondis, sed forturni¸is.Li sekvis, metis la ma-non sur ÿian ÿultron kaj klini¸is al ÿi. Respondu al mi, li petis. . . Mi bruligis ¸in.Rapide li prenis ÿin kaj turnis ÿian viza¸on al si, sedkiam li vidis, ke ÿi preskaû ploras, li perdis la kura¸on kajlasis ÿin. Estas strange, ke ÿi tiel facile ploras, li pensis.Kajkiam ili tiel staris, ÿi diris mallaûte: Kial vi skribis tiun letereton? Ingrid ja diris al vi la kaûzon. . . Jes, sed estis. . .kruele de vi. La patro deziris. . .134 SYNNØVE SOLBAKKENeLIBRO Tamen. . . Li kredis, ke mi estos kripulo dum la resto de lavivo. De nun mi zorgu por vi, li diris.Nun Ingrid vidi¸is, kaj ili daûrigis la promenadon. Neniam mi pli forte amis vin ol kiam mi timis, ke vineniam estos mia, li diris. Oni plej bone ekkonas sin, kiam oni estas sola, ÿirespondis. Jes, tiam ni plej facile eltrovas, kiu plej forte okupasnin, li diris per klara voço.Li paÿadis serioza apud ÿi.Nun ÿi ne plu kolektis berojn. Çu vi deziras ilin? ÿi demandis kaj transdonis al li laherbon kun la beroj. Dankon, li diris kaj tenis la manon, kiu donis al li lafruktojn. Estas do plej bone, ke restas kiel nun estas, li dirisper iom malforta voço. Jes, ÿi flustris apenaû aûdeble kaj forturnis sin.Denove ili iris flankon çe flanko kaj tiel longe kiel ÿisilentis, li ne kura¸is tuÿi ÿin nek paroli al ÿi.Li sentis sinmirige malpeza kaj kirlo estis en lia kapo.Brulis antaûliaj okuloj.Kiam ili atingis la altaîon, de kiu Solbakkenestis bone videbla, estis al li kvazaû li estus lo¸inta tiesian tutan vivon kaj sopiris tien kiel al sia hejmo.135 SYNNØVE SOLBAKKENeLIBRO Same bone mi povos nun tuj akompani ÿin tien, lipensis.Li sorbis kura¸on per la rigardo, kaj lia decidoplifirmi¸is per çiu paÿo. La patro helpos al mi, li pen-sis. Mi ne eltenos çi tion pli longe, mi devas iri tien. . .mi devas! Li iris pli kaj pli rapide, rigardante nurantaûen.Sunbrilo estis super la regiono kaj la bieno. Jes, hodiaû mi iros, eç ne horon mi prokrastos! kajli sentis sin tiel forta, ke li ne sciis kiel marÿi. Vi ja forkuras de mi, li aûdis mildan voçon tuj mal-antaû si.Estis Synnøve, kiu ne sukcesis marÿi egalpaÿekaj tial devis rezigni.Li hontis kaj turnis sin, reiris kun etenditaj brakoj kajpensis. Mi levos ÿin alten super mian kapon.Sed kiamli estis antaû ÿi, li tute ne faris. Mi ja iras tre rapide, li diris. Tion vi faras, ÿi respondis.Ili estis tuj apud la ÿoseo.Ingrid, kiu la tutan temponne estis videbla, iris nun malantaû ili. Nun vi ne iru kune pli longe, ÿi diris.Torbjørn skui¸is.La disi¸o venis tro frue.Ankaû Syn-nøve havis strangan senton. Mi devas plu diri al vi tiom, flustris Torbjørn.Synnøve devis rideti. Bone, li diris. Alian fojon do. . .Li prenis ÿianmanon.136 SYNNØVE SOLBAKKENeLIBROxi levis la okulojn en plena, klara rigardo.Li sentisdolçan varmon, kaj tuj fulmis tra lia kapo. Mi iru kunÿi, tuj! Sed tiam ÿi retiris la manon milde, turni¸is al Ing-rid kaj diris al ÿi [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl trzylatki.xlx.pl
. . .krucigas la manojn sur la brusto kaj ekparo-las, ekvenas ¸enerale emociaj sentoj.Sed la infanoj ek-130 SYNNØVE SOLBAKKENeLIBROploras nur, kiam la pastro petas la gepatrojn pre¸i al Diopro siaj infanoj.Torbjørn, kiu antaû kelka tempo estistiel proksima al la morto kaj antaû nelonge kredis, ke liestos kriplulo, ploradis multe, çefe kiam la infanoj dirisla îuron. . .çiuj kredante, ke ili neniam rompos gin.Eç ne unu fojon li rigardis al la virinse¸ejo.Post la fini-¸o de la diservo li iris al Ingrid kaj flustris ion al ÿi.Posttio li rapide premi¸is tra la amaso.Iuj diris, ke li ansta-taû iri laû la ÿoseo, verÿajne iris laû la rando de la mon-to kaj arbaren, sed tute certaj ili ne estis pri tio.Sæmundserçis lin, sed lasis, kiam li konstatis, ke ankaû Ingridestis for.Li serçis la Solbakken-anojn, kiuj kuris en lanajbaraîo kaj serçis Synnøve, kiun neniu estis vidinta.Iliekiris hejmen, çiuj sian vojon, sen la infanoj.Malproksime sur la vojo iris Synnøve kaj Ingrid. Mi preskaû pentas, ke mi kuniris, diris la unua. Ne plu povas esti malbone, çar la patro ja scias, res-pondis la dua. Sed li ja ne estas mia patro, diris Synnøve. Kiu scias, rediris Ingrid.Poste ili ne plu parolis pritiu temo. Mi kredas, ke estas çi tie, kie ni atendu, di-ris Ingrid, kiam ili atingis lokon, kie la vojo havis gran-dan kurbon, kaj ili staris en densa arbaro. Li havas longan çirkaûvojon, diris Synnøve. Jam alveninta, diris Torbjørn, levi¸ante malantaûgranda ÿtono.131 SYNNØVE SOLBAKKENeLIBROEn la kapo li jam ordigis çion, kion li volis diris, kaj neestis malmulte.Hodiaû li parolos senpene, çar la patroja scias kaj aprobis, pri tio li kredis esti certa laû tio, kiookazis en la pre¸ejo.Kaj kiel li sopiris la tutan someron;fakte li nun devus havi pli da kura¸o paroli kun ÿi olantaûe. Estas pli bone iri la arbaran vojeton, li diris. Tielni pli rapide estos hejme.La knabinoj diris nenion, sed sekvis.Torbjørn pripensis paroli kun Synnøve, sed nun livolis lasi tion, ¸is kiam ili estos trans la altaîo, poste, ¸iskiam ili estos preter la mareo; sed kiam ili jam estis pas-intaj kaj la altaîon kaj la mareon, li opiniis, ke estos plifacile, kiam ili estos en la arbaro jen antaû ili.Ingrid, kiu pensis, ke ili iom malrapide progresas,malrapidigis siajn paÿojn kaj pli kaj pli restis malantaûe,¸is kiam ÿi fine ne plu estis videbla.Synnøve kondutiskvazaû ÿi ne rimarkus tion kaj komencis jen kaj jen ÿiriberojn, kiuj kreskis apud la vojo. Estus strange, se mi ne parolus, pensis Torbjørn kajnun li diris. Kaj tamen estas bela vetero hodiaû. Jes, estas, respondis Synnøve.Denove pasis kelka tempo; ÿi berojn ÿiris, li apude iris. Estas afable de vi, ke vi kuniris, li diris.Al tio ÿi ne respondis. La somero estis tre longa, li daûrigis.132 SYNNØVE SOLBAKKENeLIBROAnkaû al tio ÿi ne respondis. Ne, tiel ne estas eble, pensis Torbjørn. Se ni daû-rigas la iradon, ni ne havos taûgan interparolon. Mikredas, ke estas plej bone atendi Ingrid, li diris. Jes, ni atendu! diris Synnøve kaj haltis.Çi tie ne estisberoj por kolekti, tion vidis Torbjørn.Synnøve estis pre-ninta longan herbon kaj ÿi nun faris girlandon el al be-roj kaj la herbtrunketo. Hodiaû mi vigle memoris la tempon, kiam ni iriskune al nia konfirmacio, li diris. Mi ankaû devis pensi pri tio, ÿi respondis. De tiu tempo okazis multo. . .kaj çar ÿi silentis, lidaûrigis. Sed la plimulto tiel kiel ni ne atendis.Synnøve ankoraû diligente pikis la herbon tra la be-roj.xia kapo estis klinita.Li paÿis iom flanken por vidiÿian viza¸on, sed kvazaû ÿi estus observinta tion, ÿi sciisaran¸i tiel, ke ÿi devis turni¸i denove.Nun li preskaû timis, ke li tute ne sukcesos. Synnø-ve, çu vi ne havas ion por diri al mi?xi levis la okulojn kaj ridis. Kion mi havu por diri? ÿi demandis.Li sentis sian kura¸on reveni kaj volis çirkaûbraki ÿin,sed ¸uste kiam li estis proksima al ÿi, li ne kura¸is kajnur timete demandis, Çu Ingrid parolis kun vi? Jes, ÿi respondis.133 SYNNØVE SOLBAKKENeLIBRO Do, vi havas ion por diri, li daûrigis.xi silentis. Do, vi havas ion por diri, li ripetis kaj duan fojon irispli proksimen. Vi ja ankaû havas ion por diri, ÿi respondis. . .xianviza¸on li ne povis vidi. Jes, li diris kaj ÿatis preni ÿian manon, sed ÿi eç plidiligente ol antaûe vicigis la berojn. Estas fatala afero, li diris. Ke vi tiel prenis la kura-¸on de mi.Li ne povis vidi, çu ÿi ridetas pri tio, kaj tialli ne sciis, kion li aldonu. Bone do, li diris subite laûtvoçe, kvankam la voço neestis firma. Kion vi faris kun la letereto?xi ne respondis, sed forturni¸is.Li sekvis, metis la ma-non sur ÿian ÿultron kaj klini¸is al ÿi. Respondu al mi, li petis. . . Mi bruligis ¸in.Rapide li prenis ÿin kaj turnis ÿian viza¸on al si, sedkiam li vidis, ke ÿi preskaû ploras, li perdis la kura¸on kajlasis ÿin. Estas strange, ke ÿi tiel facile ploras, li pensis.Kajkiam ili tiel staris, ÿi diris mallaûte: Kial vi skribis tiun letereton? Ingrid ja diris al vi la kaûzon. . . Jes, sed estis. . .kruele de vi. La patro deziris. . .134 SYNNØVE SOLBAKKENeLIBRO Tamen. . . Li kredis, ke mi estos kripulo dum la resto de lavivo. De nun mi zorgu por vi, li diris.Nun Ingrid vidi¸is, kaj ili daûrigis la promenadon. Neniam mi pli forte amis vin ol kiam mi timis, ke vineniam estos mia, li diris. Oni plej bone ekkonas sin, kiam oni estas sola, ÿirespondis. Jes, tiam ni plej facile eltrovas, kiu plej forte okupasnin, li diris per klara voço.Li paÿadis serioza apud ÿi.Nun ÿi ne plu kolektis berojn. Çu vi deziras ilin? ÿi demandis kaj transdonis al li laherbon kun la beroj. Dankon, li diris kaj tenis la manon, kiu donis al li lafruktojn. Estas do plej bone, ke restas kiel nun estas, li dirisper iom malforta voço. Jes, ÿi flustris apenaû aûdeble kaj forturnis sin.Denove ili iris flankon çe flanko kaj tiel longe kiel ÿisilentis, li ne kura¸is tuÿi ÿin nek paroli al ÿi.Li sentis sinmirige malpeza kaj kirlo estis en lia kapo.Brulis antaûliaj okuloj.Kiam ili atingis la altaîon, de kiu Solbakkenestis bone videbla, estis al li kvazaû li estus lo¸inta tiesian tutan vivon kaj sopiris tien kiel al sia hejmo.135 SYNNØVE SOLBAKKENeLIBRO Same bone mi povos nun tuj akompani ÿin tien, lipensis.Li sorbis kura¸on per la rigardo, kaj lia decidoplifirmi¸is per çiu paÿo. La patro helpos al mi, li pen-sis. Mi ne eltenos çi tion pli longe, mi devas iri tien. . .mi devas! Li iris pli kaj pli rapide, rigardante nurantaûen.Sunbrilo estis super la regiono kaj la bieno. Jes, hodiaû mi iros, eç ne horon mi prokrastos! kajli sentis sin tiel forta, ke li ne sciis kiel marÿi. Vi ja forkuras de mi, li aûdis mildan voçon tuj mal-antaû si.Estis Synnøve, kiu ne sukcesis marÿi egalpaÿekaj tial devis rezigni.Li hontis kaj turnis sin, reiris kun etenditaj brakoj kajpensis. Mi levos ÿin alten super mian kapon.Sed kiamli estis antaû ÿi, li tute ne faris. Mi ja iras tre rapide, li diris. Tion vi faras, ÿi respondis.Ili estis tuj apud la ÿoseo.Ingrid, kiu la tutan temponne estis videbla, iris nun malantaû ili. Nun vi ne iru kune pli longe, ÿi diris.Torbjørn skui¸is.La disi¸o venis tro frue.Ankaû Syn-nøve havis strangan senton. Mi devas plu diri al vi tiom, flustris Torbjørn.Synnøve devis rideti. Bone, li diris. Alian fojon do. . .Li prenis ÿianmanon.136 SYNNØVE SOLBAKKENeLIBROxi levis la okulojn en plena, klara rigardo.Li sentisdolçan varmon, kaj tuj fulmis tra lia kapo. Mi iru kunÿi, tuj! Sed tiam ÿi retiris la manon milde, turni¸is al Ing-rid kaj diris al ÿi [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]