Hailey Arthur Ostateczna diagnoza

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Alexander wrócił do swoich zajęć nazajutrz po przywiezieniu Elizabeth do szpitala, mimo iżPearson zaproponował mu, w szorstki sposób, choć życzliwie, by wziął trochę wolnego.Colemansłyszał wówczas odpowiedz młodego laboranta: Dziękuję za wyrozumiałość, panie doktorze,ale miałbym za dużo czasu do rozmyślania, a to nic nie pomoże. Wtedy Pearson kiwnął głowąze zrozumieniem i powiedział, że daje mu wolną rękę i może odwiedzać żonę i dziecko, kiedytylko chce.Otworzywszy drzwi laboratorium serologicznego David Coleman zobaczył, jak JohnAlexander, stojący przy stole pośrodku pokoju, odrywa się od mikroskopu i zwraca twarzw stronę jakiejś kobiety z ogromnym biustem, ubranej w biały fartuch.Coleman jak przez mgłęprzypomniał sobie, że kilkakrotnie już spotkał ją w szpitalu.Wchodząc usłyszał słowa Johna: Sądzę, że powinna pani zwrócić się do doktora Pearsona lub doktora Colemana, którym przekażęwyniki moich analiz. Jakie wyniki? na dzwięk głosu Colemana obydwoje odwrócili głowy.Kobieta odezwała się pierwsza: Och, doktorze. zaczęła i spojrzała pytającym wzrokiem: Przepraszam, czy doktor Coleman? Zgadza się. Nazywam się Hilda Straughan podała mu rękę naczelna dietetyczka. Miło mi panią poznać. zauważył, że kiedy potrząsała jego ręką, jej wspaniałe, ogromnepiersi poruszały się rytmicznie: falowały i kołysały niczym dwa gigantyczne wieloryby.Starającsię nie myśleć na ten temat zapytał: Czy możemy pani w czymś pomóc?Wiedział z własnego doświadczenia, że w dziedzinie higieny żywienia patolodzy i dietetycyblisko ze sobą współpracują. W ostatnich tygodniach mieliśmy sporo przypadków zidentyfikowanych jako grypaz zaburzeniami jelitowymi wyjaśniła głównie wśród personelu szpitalnego.Coleman roześmiał się. Proszę mi powiedzieć, w którym szpitalu nie zdarza się coś takiego? Och, wiem pani Straughan dała delikatnie do zrozumienia, że lekceważący ton Colemanaspotkał się z jej dezaprobatą. Ale jeśli powodem jest jedzenie, a zazwyczaj tak bywa, tochciałbym, jeśli to możliwe, dowiedzieć się, gdzie leży przyczyna.Dopiero wtedy będzie możnatemu zapobiec.Niezwykła żarliwość tej kobiety wzbudziła w Colemanie szacunek.Zapytał uprzejmie: Czyma pani jakieś podejrzenia? Zdecydowanie tak.Podejrzewam moje zmywarki do naczyń, doktorze C.Coleman aż zaniemówił słysząc, jak się do niego zwróciła.Ochłonąwszy nieco z wrażeniaspytał: A to dlaczego?Kącikiem oka ujrzał Bannistera, wchodzącego do pokoju.Teraz obaj laboranciprzysłuchiwali się rozmowie. Mój system grzewczy jest zupełnie nieodpowiedni.Słysząc tę frazeologię miał ochotęroześmiać się, lecz zachował powagę. Czy tą sprawą zajmowano się kiedykolwiek? Oczywiście, doktorze C. wyglądało na to, że panią Straughan ów temat dogłębnieinteresuje.Mówiła dalej: Rozmawiałam kilkakrotnie z dyrektorem administracyjnym, panemTomasellim.To właśnie pod wpływem rozmowy ze mną pan T.poprosił doktora Pearsonao przeprowadzenie badań laboratoryjnych tych zmywarek. Rozumiem Coleman zwrócił się do Alexandra: Przeprowadził pan testy? Tak, panie doktorze. Jakie są wyniki? Temperatura wody jest niewystarczająca Alexander zajrzał do notatek, które składały sięz kilku stronic. Wykonałem po trzy testy na każdej ze zmywarek o różnych porach dnia.Temperatura wahała się od stu dziesięciu do stu trzydziestu stopni*.[* w skali Fahrenheita, czyli43,3-54,4�C.] Widzi pan? dietetyczka uniosła ręce w pełnym patosu geście. Tak, rzeczywiście jest za niska przytaknął Coleman. Ale to nie wszystko, panie doktorze John Alexander odłożył swoje sprawozdaniei podniósł ze stołu preparat: Wydaje mi się, że natrafiłem na bakterie wytwarzające toksyny.Znajdowały się na talerzach, wyjętych ze zmywarek. Proszę mi to pokazać Coleman wziął próbkę i stanął przy mikroskopie.Od razu zauważyłcharakterystyczne pałeczkowate bakterie.Wyprostował się. Co to jest? O co chodzi? zaniepokoiła się pani Straughan.Coleman odparł z troskąw głosie: Preparat wykazuje pałeczki Shigella, produkujące toksyny.W ciepłej wodziepowinny zginąć, tymczasem tutaj znajdują się na czystych talerzach. Czy są grozne?Nie odpowiedział od razu. I tak, i nie.Prawdopodobnie ich obecność jest przyczyną owych przypadków, jak to panipowiedziała, grypy z zaburzeniami jelitowymi, ale same w sobie nie są zbyt grozne.Prawdziweniebezpieczeństwo pojawiłoby się dopiero wtedy, gdyby się okazało, że w szpitalu mamynosiciela choroby. Nosiciela? powtórzyła dietetyczka. To osoba, która nosi w sobie zarazki, nie mając żadnych objawów klinicznych.Nosicielmoże wyglądać normalnie, jak każdy zdrowy człowiek.Podobne wypadki zdarzają się o wieleczęściej, niż nam się wydaje. Tak, rozumiem pani Straughan zamyśliła się.Coleman odwrócił się do techników: Spodziewam się, że regularnie wykonujemy badania osób, które stykają się w szpitaluz żywnością.Bannister odpowiedział z wyrazną pewnością siebie: O, tak.Doktor Pearson bardzo o todba [ Pobierz całość w formacie PDF ]