Hauser Melanie Lynne Wyznania Supermamy (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.�Nie ma dłużej potrzeby,by ukrywać prawdę oświadczyła drobna kasjerka. Kocham tego mężczy-znę i mogę tylko mieć nadzieję, że odwzajemni się tym samym.A jeśli nie, będęsypiać na jego ganku, dopóki nie zrozumie, że jesteśmy sobie przeznaczeni�.To nagabywanie czy nieszczęśliwa miłość? Czy ta łagodna sprzedawczyni,matka dwójki dzieci, mogłaby zmienić się w ogarniętą obsesją prześladowczynięo nikczemnych zamiarach? Czytajcie nas, żeby poznać odpowiedz!". No więc odezwałam się znów zarumieniona to National Enquirer". Owszem. Carl złożył gazetę i odchrząknął. Birdie? Tak? Teraz bałam się patrzeć mu w oczy, opuściła mnie cała odwaga,wyciekła przez podeszwy stóp i zostawiła mnie stojącą przed nim, niezdolną doruchu. Birdie. Poczułam dłoń na podbródku unoszącą go, unoszącą mnie,chwytającą mnie za rękę, ramiona ogarniające uściskiem, prowadzące mnie dodomu. Och, Birdie mruknął Carl, chwytając mnie w ramiona, gładząc mojewłosy, policzek, szyję. Och, Carl odmruknęłam, gdy moje usta odnalazły jego wargi i sycili-śmy się sobą nawzajem.Objęłam go za szyję i trzymałam z całej siły, gdy tym-czasem oboje ponownie trafiliśmy do naszego magicznego świata; znajdował sięwłaśnie tu, na progu jego domu.I w jego salonie.Moim salonie.Na ulicy przeddomem.Na parkingu przez sklepem Marvel znakomite przekąski i napoje.Gdziekolwiek, wszędzie.Dopóki byliśmy razem, mogliśmy stworzyć prywatnyksiężycowy blask i zabrać go ze sobą wszędzie, dokąd szliśmy.Obojgu nam do-dawało to siły.Teraz to zrozumiałam. Przebaczasz mi? Potarłam twarzą o koszulę Carla, chłonąc jego zapach,tym razem trochę więcej wanilii niż dymu.LRT Oczywiście.Nie ma tu nic do wybaczania. Tato? Odwróciliśmy się jednocześnie i stanęliśmy twarzą w twarz zGregiem. Mamo? Nadal jednym ruchem wykonaliśmy w tył zwrot do Kelly iMartina.Kelly klasnęła w dłonie, oczy jej lśniły. Och, razem wyglądacie tak słodko!Martin i Greg przewrócili oczyma i wymienili spojrzenia. Mamo! To już! Martin pociągnął mnie za bluzkę. Och! I wzięłam mojego ukochanego za rękę, po czym zaprowadziłamna podwórze przed domem. Patrz odezwał się Greg, pokazując coś. Na niebie! krzyknął Martin. To ptak powiedziała Kelly. Samolot! To. Niemożliwe! Carl spojrzał na mnie szeroko otwartymi i pełnymi pod-niecenia oczyma małego chłopca. Nie ma mowy! Niemożliwe! Ależ tak. Objęłam go ramieniem i spojrzałam w niebo.Gdzie w białych pióropuszach pojawiły się słowa BIRDIE KOCHA CARLAwypisywane szybciej, niż leci pocisk. Jak.jak. To premia.Wyłącznie dla członków Amerykańskiej Ligi Sprawiedliwości. Uśmiechnęłam się zadowolona z siebie. Obskakuje też przyjęcia urodzi-nowe.Nagle przeleciała nad nami czerwono-żółto-niebieska smuga, beztrosko uno-sząc rękę w pozdrowieniu. Dzięki, Supermanie! zawołałam. Nie ma sprawy, Supermamo! Jego słowa powróciły echem, kiedy odla-tywał, jednym susem przeskakując trzy wysokie budynki.LRTNa ulicy zatrzymywały się samochody, ludzie wysiadali i spoglądali w niebo,czytając naszą wiadomość, naszą deklarację, odkrywając naszą miłość. Dobra! zawołał jakiś głos. Salut dla Carla i Birdie huknął ktoś inny. Salut dla Supermamy szepnął mi do ucha Carl.Wkrótce wszystkie przejeżdżające samochody dzwiękiem klaksonów wyraża-ły swoją aprobatę.Carl i ja staliśmy tam, trzymając się za ręce, z szerokimi nie-mądrymi uśmiechami, gdy tymczasem Kelly szalała wokół nas, klaszcząc, aMartin i Greg krzywili się na dwóch przeciwległych końcach werandy.I wreszcie wiedziałam, jak to jest śnić.Bo to był sen, prawda? Czy nie jestsnem coś, za czym się tęskni, nawet o tym nie wiedząc, nawet jeżeli ktoś musi cito pokazać palcem? I to, czy człowiek śpi, nie ma znaczenia.Najlepiej marzyć,pomyślałam, obserwując Supermana mknącego przez bezchmurne niebo i czującpewne ramię Carla wokół talii, z szeroko otwartymi oczyma [ Pobierz całość w formacie PDF ]