Krentz Jayne Ann Zrzšdzenie losu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Z uwagąwsłuchiwała się w odgłosy, dobiegające ze środka, lecz panowała idealna cisza.Przeszukanie mieszkania nietrwało długo.Już po paru minutach Gideon wrócił.Był wyraznie zamyślony.- Wszystko gra.Jeśli ktoś tam był, to zdążył uciec.- Czemu ktoś miałby się interesować pudłem z książkami?- Wątpię, by włamywacza zaciekawiły książki.Zapewne nie wiedział, co jest w pudle, i dlatego je otworzył.Lepiej przejrzyj kosztowności, sprawdz, czy niczegonie brakuje.Kimkolwiek był włamywacz, zachowywał się niezwykle dyskretnie.Nie widzę żadnychoczywistych śladów włamania.Nawet nie widać, by sforsowano drzwi.Hanna pośpiesznie przejrzała zawartość szuflad, sprawdziła sprzęt stereo, przeliczyła nieliczną biżuterię iupewniła się, czy drobna suma na czamą godzinę nadal spoczywa bezpiecznie w zamrażalniku.- W zamrażalniku? Trzymasz gotówkę w zamrażalniku? - Gideon wydawał się ws.trząśnięty.- Na wszelki wypadek.- To chyba drugie miejsce, do którego zaglądają włamywacze.Pierwsze to schowek na pościel.- Ale nie znalazł, zgadza się? - Triumfalnie zatrzasnęła drzwi zamrażalnika.- Nie znalazł - przyznał Gideon.- Chyba wogóle nic nie znalazł.Hanno, czy jesteś absolutnie pewna, żezostawiłaś pudło zamknięte w inny sposób?- Zaczynam w to powątpiewać.- Skrzywiła się.- Gdyby ktoś włamał się do mojego mieszkania, z pewnościązostawiłby więcej śladów.Przeciętny złodziej raczej nie jest tak schludny.- Też w to wątpię.- A co powiesz o przeciętnym szpiegu korporacyjnym?- Hm? - Odwrócił się ku niej i ściągnął brwi.- Szpieg korporacyjny? Myślisz, że jeden z ludzi Ballantine'amógł złożyć ci niezapowiedzianą wizytę?- Jeśli się kiedyś dowiem, że Ballantine kazał przetrząsnąć mi mieszkanie, do grobowej deski będę go ciągałapo sądach.- Nie będziesz musiała go skarżyć.Rozerwę drania na strzępy� Nie ma żadnego powodu, aby cię wciągał w tęsprawę�Zapanowało niemal namacalne napIęCIe.Hanna drgnęła niepewnie.Nagle sobie uświadomiła, że Gideon Cagemoże być niebezpiecznym człowiekiem.Obiecała sobie, że nie da się wciągnąć w jego batalie i zachowaemocjonalny dystans, ale część jej dawnych nawyków była trudna do wykorzenienia.Znów dopadła ją nieznośnapotrzeba chronienia Gideona przed nim samym.- Gideon, daj spokój.Powiedziałam tylko to, co w pierwszej chwili przysżło mi do głowy.Sam przyznaj, że tomało prawdopodobne, aby Ballantine stał za przeszukaniem mojego mieszkania.Chyba nie spodziewał się, żeznajdzie tutaj twoje tajemnice firmowe.Prawdę mówiąc, niewątpliwie miałeś słuszność w sprawie mojejdomniemanej paranoi.Niczego nie brakuje.Cała sprawa wzięła się stąd, że dziennik był otwarty na innej stronie,niż pamiętałam, a pudło stało zamknięte odrobinę inaczej.%7ładen z tych dwóch faktów nie jest wystarczającympowodem do histerii.Wybacz, że o nich wspomniałam.- Teraz usiłujesz wmówić sobie, że jednak nikogo tu nie było?U śmiechnęła się promiennie.- I dobrze sobie radzę, prawda? Sam powiedziałeś, że każdy szanujący się włamywacz w jednej chwili znalazł-by moje zamrożone pieniądze.Nawet gdyby zadecydował, że mój sprzęt jest zbyt archaiczny, aby zaprzątać sobienim głowę, z pewnością zainteresowałby się drobną biżuterią.Co do Ballantine'a.On po prostu nie ma powoduprzeszukiwać mojego mieszkania.- Może wiedzieć o moim pobycie u ciebie.- Nawet gdyby wiedział, to i tak bez znaczenia.Dlaczego miałby zadawać sobie trud i nasyłać na mniewłamywacza?Gideon przeczesał włosy dłonią.Wydawał się sfrustrowany i przejęty.- Nic nie rozumiem - wyznał.- Ani ja.Ale być może nie ma tutaj nic do rozumienia.Gdy zamykałam drzwi, zapewne powstał przeciąg, który przewrócił kartki w dzienniku.- A pudło?Wzruszyła ramionami.- Najwyrazniej zapomniałam, jakje zostawiłam.Wybacz, Gideon.Kobieta żyjąca samotnie czasami denerwujesię z powodu nieistotnych drobiazgów.- Nadal się denerwujesz, prawda? Choćbyś nie wiadomo jak długo racjonalizowała sobie tę sprawę, i takbędziesz przekonana, że ktoś tu był.- Powtarzam: k;obiety czasem się denerwują.Z całą pewnością nie ma; powodu zawiadamiać policji.Niemartw się, poradzę sobie.Gideon zatknął kciuki za szlufki spodni i podszedł do biurka, aby zerknąć na dziennik.- Lepiej się poczujesz, jeśli spędzę tutaj noc.Znieruchomiała.- Bynajmniej.Nie poczuję się lepiej.Będę się zastanawiała, dlaczego robię z siebie idiotkę.Podniósł głowę i popatrzył na nią surowym wzrokiem.- Nie uwiodę cię.- Wiem - odparła zwięzle.- Nie zamierzam do tego dopuścić.- Prześpię się na sofie.- Za krótka.- Poradzę sobie.- Nie ma potrzeby, abyś dzisiejszą noc spędzał ze mną�- Dochodzi północ, a ja nie zarezerwowałem pokoju w hotelu.- Cholera, to już nie moja wina - mruknęła.- Trzeba było sobie zarezerwować.- Hanno, bardzo cię proszę�Znieruchomiała.Spodziewała się kłótni, nie próśb.Uważnie popatrzyła na Gideona.- O co mnie bardzo prosisz?- Pozwól mi zostać.- Wskazał ręką sofę.- Tam się zdrzemnę.Nie musisz się obawiać napaści w środku nocy.- Dlaczego koniecznie chcesz zostać?- Bo pokonałem szmat drogi, aby z tobą być.Odetchnęła głęboko.- Moim zdaniem ta sytuacja jest niezdrowa emocjonalnie.- Czy to żargon doradców zawodowych? Sytuacja niezdrowa emocjonalnie?- T o zdrowy rozsądek, do którego sprowadza się doradzanie zawodowe.- Hanno, idz spać.Obiecuję, że będę grzeczny.Na dworze leje, ja padam z nóg i nawet nie mam zarezer-wowanego pokoju w hotelu.Nie mogę cię prosić jeszcze pokorniej.Pozwól mi zostać.Przechyliła głowę na bok i popatrzyła na niego badawczo.- Powinieneś częściej się upokarzać.Pokora do ciebie pasuJe.- Hanno, pamiętaj, co powiedziałaś wcześniej.Jeszcze nie jesteś w mojej lidze.Nie bierz się do czegoś, wczym nie masz szans zwyciężyć.�- To grozba?- To prośba o zdrowy rozsądek i chwilę namysłu.Idz spać, kochanie.Poszła.Na jej ustach błąkał się uśmiech triumfu.Przenikliwe popiskiwanie telefonu obudziło Gideona tuż po siódmej rano.Usiadł, zesztywniały i obolały powielogodzinnym śnie na zdecydowanie zbyt krótkiej sofie.Oparł łokcie na kolanach i przez moment się nieruszał, usiłując wypatrzyć aparat.W końcu zorientował się, że piszczenie dochodzi zza sterty książek,prawdopodobnie przetransportowanych z domu Elizabeth Nard.Odebrał dopiero po piątym lub szóstym sygnale.- Byle szybko, nie jestem w nastroju na pogaduchy.- Nie obchodzi mnie, na co masz nastrój - oświadczył Steve Decker.- Dobrze, że w ogóle cię zlokalizowałem.Jeśli nie przestaniesz znikać z pola widzenia za każdym razem, gdy cię najdzie ochota, wkrótce nie będzieszmiał firmy do kierowania.I- Przecież powiedziałem, że wracam za dwa dni.- Rzucił okiem na zegarek.- Czyli już jutro.Jak mnieznalazłeś?- Mary Ann powiedziała, że kupiłeś bilet do Seattle.Doszedłem do wniosku, że tylko z jednego powodumogłeś się tam zapuścić.Jesteś w mieszkaniu Hanny Jessett, zgadza się?- Wiesz, że tak.Steve, do.rzeczy.Dlaczego o tak wczesnej porze zrywasz mnie z sofy?- Z sofy? Spałeś na sofie?- Mniejsza z tym.Mów, po co dzwonisz.- Dzwonię, bo ostatnio nie ty jeden nabrałeś zwyczaj u znikania z pola widzenia.Ballantine znowu opuściłswoje biuro.Od informatora wiem, że znikł.- Ciężko nam będzie toczyć boje, jeśli nie p'ojawi się żaden wróg, co?- Gideon, sprawa jest poważna [ Pobierz całość w formacie PDF ]