Nieskończonoć Holly Jane Rahlens

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. To my go zatrudniamy.Wpiszemy to jakoprzygotowania do pracy w terenie. Uśmiechnął się do Finna. Panie Nordstrom, z radościąpotraktujemy te działania w terenie jako główny element badań do pańskiej pracy doktorskiej natemat historii dwudziestego pierwszego wieku. Proszę się przespać z tematem, panie Nordstrom rzekł Grossmann. Co się stanie, jeśli ten mężczyzna uzna, że nie może tego zrobić? zapytał Finn, który gwałtowniezapragnął poznać wszystkie możliwe opcje. Albo jeśli nie zechce& podejść do tego z pasją? Oczywiście nie możemy pana zmusić, aby nam pan pomógł odparł Grossmann. Nie żebyśmy nie chcieli dodał Sriwanichpoom z szelmowskim uśmiechem. Rirkrit wtrąciła Rouge daj spokój!Dok-Dok nie zwrócił na nią uwagi.Ciągnął z uśmiechem: Cóż& Jeśli nie zgodzi się pan na współpracę z nami przy tym projekcie, poprosimy, abydokończył pan tłumaczenie tego pamiętnika, i na tym koniec.I& dodał, wskazując na pamiętnikw paski leżący na biurku Finna to będzie koniec Eliany.A potem& urwał. Co potem? zapytał Finn. A potem wrócimy do zwykłego trybu, oczywiście. Ujął kieliszek. Mamy mnóstwosprawozdań Deutsche Banku w pogotowiu. Uśmiechnął się do Finna i podniósł kieliszek do ust.Na zdrowie.Rozdział 13Co teraz?Piasek był zimny.Finn wstał i wrócił do domu.Nie musiał podejmować decyzji od razu.Pytanie Coteraz? mogło chwilę zaczekać.Zastanowi się po kolacji.Szef kuchni Carlo Canelli uprzejmie przyrządził mu kolację.Android był własnością grupymieszkańców Fire Island, którzy wspólnie o niego dbali i uważali go za prawdziwy skarb.Jegokuchnię, zwłaszcza talento do włoskich potraw, powszechnie podziwiano.Dziś przygotowałvermicelli z przegrzebkami i sałatkę ze świeżych warzyw.Finn zaniósł kolację do pokoju na poddaszu i usiadł przy dużym stole z orzechowego drewnazdobionym motywem słonecznika.Pośrodku stołu, gdzie ćwierć tysiąclecia wcześniej namalowanosłońce, leżała wierna replika pasiastego pamiętnika Eliany.Nie spojrzał na niego od Nowego Roku.Prawie tydzień.Dopiero po dłuższej chwili zrozumiał, dlaczego tak bardzo wahał się, czy otworzyćpamiętnik i przeczytać go po prostu się bał.Czuł, że odpowiedz na jego pytanie co teraz? znajdowała się gdzieś na tych stronach, a on nie chciał jej poznać.Jeszcze nie.Wszystko było wciążzbyt zagadkowe.Ale gdy siedział tak i jadł w samotności, wydarzyło się coś niesamowitego.Nagle ostatni promieńsłońca przedarł się przez chmurę i padł na pamiętnik.Finnowi przez chwilę zdawało się, jakbyotworzył się w nim jakiś portal.Poczuł, jak przenika go niezwykłe słodkie uczucie, wypełniającekażdy zakamarek jego ciała, i unosi go coraz wyżej i wyżej, niczym balon wznoszący się nad morzem,radośnie podskakujący i odlatujący na wietrze.Wiedział, że tym uczuciem była radość.I po razpierwszy pozwolił sobie na niezwykłą myśl: dziewczynka, którą spotkał, żyje.A świadomość, żeEliana naprawdę żyła, nawet jeśli nie tutaj, to przynajmniej gdzieś, napełniła go radością.Tak więc zjadł makaron.I sałatkę.Wypił kieliszek wina.Obejrzał pamiętnik.Poczuł strach.I radość.Sięgnął po pamiętnik.Otworzył go.Jeszcze raz przeczytał pierwszy wpis o ich spotkaniu w księgarni Dusenhuber i zaczął czytaćnastępny.Wtorek, 26 kwietnia 2004Robert skończył dzisiaj szesnaście lat.Po kolacji powiedział, że idzie ze znajomymi na piwo.Mama nie była tymzachwycona, zwłaszcza że następnego dnia miał iść do szkoły. Mam już szesnaście lat! To legalne! Wolno mi! , wrzeszczał.A wtedy Tata powiedział: No, no, zaczyna się.Szesnaście, a zachowuje się, jakby miał dwadzieścia jeden.A potempowiedział do Roberta: Masz wrócić o jedenastej.Zrozumiano?.Ale Robert wrócił dopiero po północy.Zadzwoniłdomofonem (i mnie obudził! Madeline to przespała).Drzwi na dole były zamknięte na klucz i nie mógł ich otworzyć, nawetswoim kluczem był tak pijany! Szkoda, że nie widzieliście, jak wytoczył się z windy i wtoczył do mieszkania! Szesnaście,a zachowuje się, jakby miał dwadzieścia jeden? , powiedziała Mama. Chyba jakbyś miał sześć!.Właściwie było tocałkiem zabawne, bo Robert wyglądał dokładnie tak jak ci w telewizji albo w filmach, gdy są pijani, nie mogą iść prosto,bełkoczą albo bardzo się starają wyglądać tak, jakby nie byli pijani, co oczywiście sprawia, że wszyscy widzą, że są.W dodatku było widać, że zaraz zwymiotuje.Chwiejnym krokiem ruszył w kierunku łazienki, ale nie zdążył i zwymiotowałna nowy dywan Gabbeh w salonie.Tata zaprowadził go pod prysznic, umył i wsadził do łóżka.Chyba nie trzeba mówić, żeRobert ma szlaban do końca życia! A dziś po południu musiał zanieść dywan do pralni.I musi zapłacić za praniez własnych pieniędzy.Obiecuję, że kiedy skończę szesnaście lat, nie upiję się piwem.Wolę wino.Czwartek, 27 kwietnia 2004Ani wczoraj, ani dziś nie wydarzyło się nic szczególnego, chociaż dostaliśmy z powrotem nasze sprawdziany z angielskiego.Dostałam 2.To druga najlepsza ocena.David Kaplan dostał 2+ (ale jego ojciec jest z Anglii!).Tata powiedział, żesprawdzian był za trudny, skoro tyle osób dostało złe stopnie, a Mama powiedziała, że pytanie z dżinsami byłopodchwytliwe.Musieliśmy przetłumaczyć na angielski zdanie: Wann hast du dir die sch�ne Jeans gekauft?.Napisałam: When did you buy this beautiful jeans?.Prawidłowa odpowiedz brzmiała: When did you buy those beautiful jeans? ,ale skąd mieliśmy wiedzieć, że dżinsy po angielsku są w liczbie mnogiej? To przecież tylko jedna para, prawda? Ale madwie nogawki powiedziała Mama a poza tym jeśli chcesz wyjechać do Ameryki w jedenastej klasie, to jedno z tychsłów, których powinnaś się nauczyć.A potem ja powiedziałam: Ale przecież człowiek też ma dwie nogi, a jest w liczbiepojedynczej, a nie �those man� [ Pobierz całość w formacie PDF ]