Pratchett Terry Ciekawe czasy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Nic o tym nie wiem! burknął pan Tang. Drogi panie Tang, nie sugerowałem nawet, że pan powinien zapewniłpan Hong. Chciałem powiedzieć. Pańskie oddanie cesarzowi nie podlega żadnej dyskusji mówił dalejpan Hong gładko niby nóż rozcinający ciepłe masło. To prawda, że niemal napewno pomaga tym ludziom ktoś bardzo wysoko postawiony, ale nawet strzępdowodu nie wskazuje na pana. Mam nadzieję, że nie! W samej rzeczy.Panowie Fang i McSweeney odsunęli się odrobinę od pana Tanga. Jak mogliśmy do tego dopuścić? odezwał się pan Fang. Prawdą jest,oczywiście, że pewni ludzie.głupi, szaleni ludzie.wyruszali czasem pozaMur.Ale pozwolić któremuś z nich na powrót. Obawiam się, że wielki wezyr w owym czasie był człowiekiem o zmien-nych nastrojach wyjaśnił pan Hong. Uznał, że ciekawie będzie sprawdzić,jakie wieści przyniesie. Wieści? oburzył się pan Fang. To miasto.Ankh-Morep.Ork.to obrzydliwość! Czysta anarchia! Jak się zdaje, arystokracja nie ma tam wpływuna nic, a społeczeństwo przypomina kopiec termitów! Lepiej by dla nas było,panowie, gdyby zetrzeć je z powierzchni Dysku! Pańskie celne uwagi zostaną pilnie zapamiętane, panie Fang zapewniłpan Hong, gdy część jego umysłu tarzała się po podłodze ze śmiechu. W każ-dym razie podjął dopilnuję, by przy komnatach cesarza ustawić dodatko-wych strażników.Jakkolwiek zaczęły się te niepokoje, musimy sprawić, by za-kończyły się natychmiast.Widział, jak na niego patrzą.Myślą, że chcę rządzić Imperium, uznał.Wszyscy zatem z wyjątkiem pana Tanga, zbuntowanego towarzysza podróży,co się niewątpliwie okaże zastanawiają się, jakie wyciągnąć z tego korzyści.Zakończył naradę i wrócił do swoich komnat.Było niewątpliwym faktem, że upiory i demony, żyjące za Murem, nie zna-ły żadnej kultury i z pewnością nawet nie wyobrażały sobie czegoś takiego jakksiążki.Posiadanie więc tak oczywiście niemożliwego obiektu, jak pochodzącazza Muru książka, było karane śmiercią.I konfiskatą.Pan Hong zebrał już całkiem obfitą bibliotekę.Zdobył nawet mapy.I coś więcej niż mapy.Miał kufer, który zawsze trzymał zamknięty w pokojuz pełnowymiarowym zwierciadłem.Nie teraz.Pózniej.59Ankh-Morpork.Sama nazwa rozbrzmiewała bogactwem.Potrzebował tylko jednego roku.Przerażająca zmora rewolucji pozwoli musięgnąć po władzę, o jakiej nie marzyli nawet najbardziej szaleni cesarze.A wte-dy będzie rzeczą nie do pomyślenia, by nie zbudować potężnej floty i nie ponieśćzemsty i terroru do krainy cudzoziemskich demonów.Dzięki ci, panie Fang.Two-je uwagi zostaną zapamiętane.Tak jakby było ważne, kto zostanie cesarzem! Imperium to dodatkowa premia,którą można zagarnąć pózniej, wręcz mimochodem.Jemu wystarczy Ankh-Mor-pork z jego pracowitymi krasnoludami i przede wszystkim ze znajomością ma-szyn.Wezmy takie Szczekające Psy.W połowie prób wybuchały.Były niecelne.Zasada okazała się słuszna, ale wykonanie fatalne, a straty duże.Zwłaszcza kiedyPsy wybuchały.Pewnym objawieniem dla Honga było spojrzenie na problem w sposób ankh-morporski.Uświadomił sobie, że może lepiej byłoby powierzyć funkcję Szczęśli-wego Konstruktora Psów jakiemuś wieśniakowi, mającemu niezłe pojęcie o meta-lach i wybuchowej ziemi, niż urzędnikowi, który uzyskał najwyższe oceny na eg-zaminie polegającym na stworzeniu najpiękniejszego poematu o żelazie.W Ankh--Morpork ludzie byli praktyczni.Och, przespacerować się po Brad-Wayu jako właściciel, skosztować paszte-cików sławnego pana Dibblera.Zagrać choć jedną partię szachów z lordemVetinari.Naturalnie, to oznaczało pozostawienie mu tylko jednej ręki.Cały aż drżał z podniecenia.Nie pózniej.Teraz.Sięgnął do tajnego kluczykawiszącego na łańcuszku u szyi.* * *Trudno było to nazwać ścieżką.Króliki przeszłyby obok, nie zwracając nanią uwagi.A człowiek przysięgałby, że widzi nagą, niedostępną ścianę skalną dopóki nie natrafiłby na szczelinę.Nawet kiedy ją znalazł, nie była warta trudu.Prowadziła do długiego parowuz kilkoma naturalnymi jaskiniami w ścianach, paroma kępkami trawy i zródeł-kiem.I jak się okazało bandy Cohena.Tyle że on sam nazywał ją ordą.Sie-dzieli na słońcu i narzekali, że jakoś nie grzeje już tak mocno jak kiedyś. No to wróciłem, chłopaki oznajmił Cohen. Wychodziłeś, co? Co? Co on gada? Powiedział, %7łE WR�CIA.60 Co skrócił?Cohen uśmiechnął się promiennie. Przyprowadziłem ich ze sobą wyjaśnił. Jak mówiłem, w dzisiejszychczasach samotna walka nie ma przyszłości.Rincewind odchrząknął zakłopotany. Czy któryś z tych ludzi ma poniżej osiemdziesięciu lat? zapytał. Pokaż się, Mały Willie.Wysuszony staruszek, tylko odrobinę mniej pomarszczony od pozostałych,podniósł się z ziemi.Szczególnie mocno zwracały uwagę jego stopy nosił butyna bardzo, ale to bardzo grubej podeszwie. To żeby moje nogi dotykały gruntu wyjaśnił. Ale czy, no.czy nie dotykają gruntu w normalnych butach? Nie.Kłopoty ortopedyczne.Rozumiesz.dużo jest takich, co mają jednąnogę krótszą od drugiej.Zabawna rzecz, ale ja. Nie mów przerwał mu Rincewind. Czasami miewam zadziwiająceprzebłyski intuicji.Masz każdą z nóg krótszą od drugiej, tak? Niesamowite.Widzę, że jesteś magiem stwierdził Mały Willie. Znaszsię na takich sprawach.Rincewind uśmiechnął się radośnie i obłąkańczo do kolejnego członka ordy.Był on niemal na pewno istotą ludzką, gdyż pomarszczone małpy nie poruszająsię zwykle na wózkach inwalidzkich i nie noszą hełmów z rogami.Pasażer wózkawykrzywił się w odpowiedzi. To jest. Co? Co? Wściekły Hamish. Co? Jaki? Założę się, że ten wózek budzi przerażenie uznał Rincewind. Zwłasz-cza ostrza. To była piekielna robota, przeciągnąć go przez mur wyznał Cohen.Ale zdziwiłbyś się, jaki jest szybki. Co? A to jest Truckle Nieuprzejmy. Spadaj, magu.Rincewind uśmiechnął się do eksponatu B. Te kule.Fascynujące.Duże wrażenie robią wyryte na nich słowa: KO-CHA i NIENAWIDZI.Cohen uśmiechnął się z dumą [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v