Simone Elkeles Zasady Przycišgania Rozdz. 1 39

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kompletna rodzina dlaLuisa to nasza czwórka ja, Mam�, Alex i Luis.Nasz pap� zmarł, zanim Luis nauczył sięmówić.Nigdy nie chciałem dzieci, bo nigdy nie chciałbym zostawić żony, harującej by miećco włożyć do ust dzieciom, czy żeby moje dzieci myślały, że ich rodzina jest kompletna bezemnie na obrazku.Puk, puk, puk.Puk, puk, puk.89 - Jesteś tu? znów krzyczy Brandon, tym razem jego głos dochodzi z dołu moichdrzwi.Mogę dostrzec jego usta przez małą szparę pomiędzy drzwiami a dywanem.Powinienem otworzyć drzwi bez ostrzeżenia i zobaczyć, jak ten mały diablo odskakuje.- Byłoby świetnie, gdybyście ty i mama mogli tu przyjechać.D�jame hablar conMam�.- Nie ma jej w domu.Est� trabajando jest w pracy.Moje serce się szarpie.Nie chcę by pracowała, tyrała niemal za bezcen.Utrzymywałem swoją rodzinę, gdy byłem w Meksyku.Teraz chodzę do szkoły, gdy onaharuje jak wół.Nie powinno tak być.- Powiedz jej, że dzwoniłem.�Que no se te olvide! mówię, wiedząc, że mój małybraciszek jest tak bardzo zajęty zabawą ze swoimi przyjaciółmi, że może zapomnieć nawet to,że dzwoniłem.- Nie zapomnę.Obiecuję. Rozłączamy się, gdy Brandon znów dobija się do drzwi.- Przestań się dobijać, przyprawiasz mnie o ból głowy, - mówię, gdy otwieram drzwi.Brandon skacze na stopy szybciej, niż ktokolwiek, kogo widziałem w swoim życiu.Jeśli jego kiwanie się to jakaś wskazówka, wydaje mi się, że ma zawroty głowy.Dobrze.- Brandon, - woła Westford, gdy przechodzi obok. Mówiłem ci, byś nie zawracałgłowy Carlosowi.Dlaczego nie czytasz w swoim pokoju?- Nie zawracałem głowy Carlosowi, - mówi niewinnie. Powiedział, że pobawi się zemną G.I.Joe.Prawda, Carlos? Patrzy na mnie, jego jasnozielone oczy praktycznie błagają.- Prawda, - mówię Westfordowi. Pięć minut G.I.Joe, a pózniej przestaję odgrywaćstarszego brata.- Dziesięć minut, - negocjuje Brandon.- Trzy, - odwzajemniam.W tę grę mogą grać dwie osoby, dzieciaku.- Nie, nie, nie.Pięć jest w porządku.W swoim pokoju, Brandon wciska mi lalkę w dłoń.- Trzymaj!- Dzieciaku, nie cierpię psuć ci nastroju, ale zazwyczaj nie bawię się lalkami.Wygląda na urażonego i głośno sapie.- G.I.Joe to nie lalka.To marine, jak mój tata.- Brandon wyciąga miniaturoweplastikowe żołnierzyki z pudła i stawia je dookoła pokoju.Można by pomyśleć, że dzieciakrobi przypadkowy bałagan, ale mam przeczucie, że w tym szaleństwie jest metoda. Niemiałeś G.I.Joe, gdy byłeś dzieckiem?Potrząsam głową.Nie pamiętam, żebym miał wiele zabawek& najczęściej bawiliśmysię patykami, kamykami i piłką.A pewnego razu Alex wślizgnął się do szuflady mamy iurządziliśmy sobie najbardziej szaloną grę z kamieniami w jej rajstopach.Kilka razyodcięliśmy nogi i zrobiliśmy proce.Innym razem wypełniliśmy je balonami z wodą istrzelaliśmy do siebie.Alex i ja wiele razy mieliśmy posiniaczone przez mi'am� tyłki za teincydenty, ale to się nie liczyło.Kara była tego warta.- Cóż, - mówi dzieciak, stając się poważny. Kobry to zli goście, którzy chcązawładnąć światem.G.I.Joe muszą ich pojmać.Aapiesz?90 - Taa.Zaczynajmy.Brandon unosi dłoń.- Czekaj, czekaj, czekaj.Nie możesz być G.I.Joe, dopóki nie będziesz miałzakodowanego imienia.Jakie chcesz mieć zakodowane imię? Moje to Racer.- Będę Guerrero.Przechyla głowę na bok.- Co to znaczy?- Wojownik.Kiwa z aprobatą.- Okej, Guerrero, naszą misją jest dostać Dr.Winky50. Brandon patrzy na mniedużymi, okrągłymi oczami. Dr.Winky to największy, najgorszy, najtwardszy facet naziemi.Gorszy niż Dowódca Kobry.- Nie możemy zmienić imienia na coś straszniejszego? Wybacz, ale Dr.Winky wcalenie brzmi strasznie.- O, nie, nie możesz zmienić imienia.Nie ma mowy.- Dlaczego nie?- Lubię to imię.Dr.Winky mruga cały czas.Nie mogę nic na to poradzić, ale ten dzieciak mnie bawi.- Dobra.Więc co takiego zrobił Dr.W., że jest taki zły?- Dr.Winky, - Brandon mnie poprawia. Nie Dr.W.- Nieważne. Podnoszę G.I.Joe i mówię do plastikowego kolesia, - Joe, gotów byskopać tyłek Dr.W.? Odwracam się do Brandona. Joe mówi, że jest gotowy.Brandon ożywia się, jakby był na sekretnej misji.- Za mną, - mówi, czołgając się przez pokój. No dalej! szepce głośno, gdyzauważa, że nie podążyłem za nim.Czołgam się za nim, udając, że jestem sześcioletnim dzieciakiem, który macierpliwość, by bawić się w tą zabawę.Brandon przykłada dłonie do mojego ucha i szepce:- Sądzę, że Dr.Winky ukrywa się w szafie.Wezwij wojsko.Patrzę na plastikowe miniaturowe żołnierzyki rozrzucone po pokoju i mówię:- Wojsko, otoczyć szafę.- Nie możesz być G.I.Joe ze swoim własnym głosem.Musisz brzmieć jak marine, -mówi Brandon, niezbyt zachwycony moimi umiejętnościami odgrywania bohatera.- Nie przeginaj, albo sobie pójdę, - mówię.- Okej, okej.Nie idz.Możesz być G.I.Joe ze swoim własnym głosem.Brandon i ja ustawiamy miniaturowe żołnierzyki dookoła drzwi szafy.Gdy takpozwalam sobie wczuć się w zabawę, myślę, że równie dobrze mogę ją trochę urozmaicić [ Pobierz całość w formacie PDF ]