Small Bertrice Scigana

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wśród niespójnego majaczenia Mamie zrozumiała niektóre słowa:-.nie podpisałam tego, wiesz? Nie podpisałam tego.Sean i lan zwolnili, gdy zbliżyli się do Grosvenor Square.Blade styczniowe słońce schowało się za chmury, które przywiał wzmagający się wiatr.Duże zadbane domy w tej modnej części miasta stały jak niemi wartownicy, których ściany z cegłyi stiuku chroniły prywatności swoich uprzywilejowanych mieszkańców.Na uliicach nie byłożywego ducha, gdy dwaj bracia wyjechali z South Audley Street i skierowali się w stronę domu wstylu georgiańńskim, stojącego przy północno-zachodnim rogu placu.Nagle ciszę przerwał stukot kół powozu.Słysząc, że pojazd zbliża się ze stajni na tyłach BelmontHouse, bracia pośpiesznie skierowali konie w najbliższą uliczkę.Zdążyli się schować, gdy przedfront domu podjechał powóz lady Barbary Belmont.Po chwili otworzyły się drzwi i pojawił sięlokaj, który pomógł Barbarze wsiąść do powozu.Wysoki, szczupły hrabia Harbray powiedział cośdo woznicy, po czym wsiadł i odjechali.-Mamy szczęście! - zawołał lan, gdy patrzyli za oddalaallIcym się powozem.- Kiedy para naszychpodstępnych szczuuI ()w będzie daleko, nam powinna pójść łatwo kradzież ich ofiary.Sean uśmiechnął się ponuro, słysząc nonszalancję w głosie hrata, ale na twarzy lana malowało sięnapięcie.Nie mieli l'hwili do stracenia.W tym domu działo się coś bardzo złego.Sean czuł to.Zatrzymał się niepewnie i pomyślał, że może się myli, może się okaże, że dziewczynie nic niegrozi, ze jest szczęśliwa; może będzie zdziwiona całym zamieszaniem, kiedy ich zobaczy.A lezaraz przypomniał sobie okrutne szare oczy i wszelkie wątpliwości minęły�_ Jedzmy - powiedział do lana.Ruszyli boczną uliczką, bydotrzeć na tyły domu Belmontów.Trasazostała wcześniej dokładnie ustalona za pomocą mapy, którą stworzyli wspólnie lan i Terrence.Kiedy dotarli do stajni, lan, na znak brata, objechał ją i znalazł się na terenie posiadłości graniczącejz Belmont House.Sean zsiadł z konia i poprowadził zwierzę do drzwi stajni, gdzie dostrzegłmłodego lokaja, którego widział w porcie, gdy przyjeechał po Arianę.Dotknął kurtki, aby sięupewnić, że pistolet jest na miejscu, i podszedł do chłopaka.Sykes najwyrazniej się go spodziewał,bo na jego widok zerwał się na nogi._ Pan Harrason? - zapytał Archie zachrypniętym szeptem.Sean skinął głową._ Poznałem pana, sir, z portu.Jestem Sykes, proszę pana,Archie Sykes._ Ktoś podał panu moje nazwisko - spytał Sean z nieskazitelnym angielskim akcentem.- Kto?_ Och, to ta Travers, sir, to znaczy, panna Travers.- Młodzieniec otworzył drzwi stajni.Rzuciłokiem na dom i dał znak, że można wejść.Sean podążył ostrożnie za Sykesem z ręką przy kurtce, którą częściowo rozpiął.Wewnątrz było dosyć ciemno, ale dostrzegł w słabym świetle wiszącej wysoko lampy czterywysokie postaci i jedną niższą w spódnicy, stojące stłoczone przy jednym boksie.Zamarł i sięgnąłdo kurtki.- Och, proszę się nimi nie martwić, panie - powiedział Sykes.- To przyjaciele.- Wskazał na najstarszego z mężżczyzn, brodatego muskularnego olbrzyma, ubranego w koowalski fartuch.- To jest Ollie Morton - powiedział Archie - a tamci to jego trzej synowie, Sam, Will i Petey.-Mężczyzni ukłonili się uprzejmie, a Petey, który był najwyższy, uśmiechnął się nieśmiało.- A tamała panienka - kontynuował Sykes - to córka OBiego, Annie.Annie dygnęła, ale też pociągnęła nosem i Sean zauważył, że dziewczyna ma oczy czerwone odpłaczu.- Jak powiedziałem, proszę pana - mówił Sykes - jest pan tu wśród przyjaciół.Wszyscy potępiamyto, co on zrobił temu biednemu dziecku.Młoda panienka zawsze była dla nas dobra i.- Kto zrobiłi co? - przerwał mu Sean przerażony.- Mów, człowieku! Przyjechaliśmy na prośbę panny Travers,ale nie znamy żadnych szczegółów.Co się stało?Na te słowa Annie wybuchnęła znowu płaczem, a Petey starał się ją przytulić i uspokoić.W tymmomencie otworzyły się drzwi i zajrzał lanoMortonowie zrobili krok naprzód; na ich twarzach malowało się napięcie, ale Archie ichpowstrzymał.- W porządku, chłopcy, to ten drugi mężczyzna, o którym mówiła mi Mamie, brat pana Harrasona,prawda? - Spojrzał pytająco na lana.- Tak - powiedział lan i zwrócił się do brata: - Wszystko gotowe.Sean kiwnął głową i z zaniepokojoną miną zapytał Sykesa:- Na litość boską, człowieku, co się stało?Płacz Annie przeszedł w zawodzenie; Archie dał znak jej hlHciom, żeby uciszyli dziewczynę, apotem z ponurą twarzą pojrzał na Seana.- Zbił ją, sir, zbił ją strasznie do krwi.Użył szpicruty i.Chryste! - krzyknął Sean; głos mu sięłamał z udręki.Ruszył do drzwi tak gwahownie, że brat musiał go zatrzymać.-Pritchard? - zapytał lan lokaja, choć znał już odpowiedz.- Puść mnie, lan - rzucił Sean przezzaciśnięte zęby.I'ojadę za tym draniem, a kiedy go wywlekę z tego powozu, ,ubiję.-Spokojnie, bracie - odezwał się lan doskonałą angielszczyy,1Ią, zauważył bowiem uniesione brwiSykesa, który usłyszał mianę wymowy Seana.- Przyjechaliśmy tu uratować tę dziewwczynę,pamiętasz? Pózniej przyjdzie czas na rozprawienie się z tą gnidą.Słyszysz mnie? Ariana potrzebujenaszej pomocy, teraz.Jego tłumaczenia w końcu przebiły się przez dziką furię szalejącą w umyśle Seana.Starszy O'Haraopanował się i pookiwał głową._ Dobrze - powiedział lan, klepiąc go po ramieniu, po czym zwrócił się do lokaja: - Pomożesz nam?_ Zrobimy, co będziemy mogli [ Pobierz całość w formacie PDF ]