Anders Roslund Trzy sekundy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wyjął pół kilograma mielonego mięsa z górnej półki w lodówce, rzucił je napatelnię, dodał sól i pieprz, śmietanę i dwie puszki siekanych pomidorów.Poczuł smakowityzapach, więc wsadził do tej mieszanki palec i okazało się, że potrawa równie dobrze smakuje.Przygotował garnek wypełniony do połowy wodą i niewielką ilością oliwy.Wszedł na piętro i skierował się do sypialni.Aóżko było niepościelone, opadł nakołdrę i wtulił głowę w poduszkę, która pachniała Zofią.W garderobie stała spakowanawalizka, a w niej dwa paszporty, portfel z euro, złotówkami i dolarami, koszula, skarpetki,bielizna i aktówka.Wziął ją do ręki i wystawił przed drzwi, bo usłyszał, że woda się gotuje.Wrzucił do garnka pół torebki makaronu i spojrzał na zegarek.Wpół do szóstej.Czasu maniewiele, ale musi zdążyć.Na dworze nadal było ciepło, ale za chwilę ostatnie promienie słońca znikną zasąsiednim dachem.Podszedł do żywopłotu i pomyślał, że musi go latem porządnie przystrzyc.Po drugiej stronie zobaczył swoich chłopców, więc zawołał ich na kolację.W tej samej chwiliusłyszał nadjeżdżającą taksówkę, która zatrzymała się na podjezdzie do garażu.Także i tymrazem czerwony wóz strażacki uniknął złego losu. Cześć. Cześć.Jak zwykle się objęli.Za każdym razem, gdy to robił, myślał sobie, że nigdy jej niewypuści. Nie zdążę z wami zjeść.Muszę dziś lecieć do Warszawy.Mam tam pilne spotkanie.Wracam jutro wieczorem.Okay?Kobieta wzruszyła ramionami. Właściwie to nie okay.Miałam nadzieję, że spędzimy ten wieczór razem.No aletrudno. Przygotowałem jedzenie, stoi na stole.Zawołałem chłopców, zaraz tu będą.Właściwie już tu powinni być.Hoffmann pocałował ją lekko w usta. Jeszcze jeden.Przecież wiesz.Jeszcze jeden.Zawsze parzysta liczba.Dotknął dłonią jej policzka, jeszcze dwa całusy. Teraz były razem trzy.Jeszcze jeden.Znowu ją pocałował.Uśmiechnęli się do siebie.Hoffmann zabrał walizkę i spojrzał nażywopłot, w miejsce, z którego powinni już wyjść obaj chłopcy.Nigdzie ich nie było, ale wcale go to nie zdziwiło.Znowu się uśmiechnął, wsiadł do samochodu, zapuścił silnik i odjechał.Grens zaczął szukać czegoś na dywaniku pod siedzeniem dla pasażera.Znalazł tamdwie taśmy magnetofonowe.W schowku były jeszcze dwie.Za chwilę je stąd zabierze,zapakuje, zapomni o nich.Dwaj młodzi umundurowani policjanci stali na chodniku między przodem samochodua wejściem do budynku przy V�stmannagatan 79.Hermansson włączyła silnik i zaczęłacofać, gdy nagle jeden z policjantów zapukał w szybę.Sven opuścił ją trochę. I co sądzicie?Grens wychylił się z tylnego siedzenia. Miałeś rację.To rzeczywiście była egzekucja.Było już pózne popołudnie i mieli problemy ze znalezieniem przy Bergsgatan wolnegomiejsca parkingowego.Hermansson objechała ponure budynki policyjne i po trzech rundachmimo protestów Grensa zaparkowała przy Kungsholmsgatan, przy wejściu do komendyrejonowej policji w Norrmalm i komendy wojewódzkiej policji.Grens skinął głowąstrażnikowi i wszedł do środka drzwiami, przez które nie wchodził od wielu lat.Już dawnotemu nauczył się postępować w sposób rutynowy i surowo przestrzegał tych zasad.Jeszczetylko korytarz, wąskie schody i znalezli się w pomieszczeniu, które było sercem tegowielkiego budynku z salą tak dużą jak małe boisko piłkarskie.Przy każdym komputerzesiedział policjant albo urzędnik cywilny.Wszyscy śledzili to, co działo się na ekranach trzechmałych monitorów i na kilku znacznie większych, które zajmowały ściany od podłogi dosufitu.Byli zajęci sprawdzaniem treści czterystu zgłoszeń od osób, które tego dniazadzwoniły pod numer alarmowy 112.Grens, Sven i Hermansson nalali sobie kawy, wzięli krzesła i usiedli obok kobiety wwieku pięćdziesięciu kilku lat zatrudnionej na jednym z cywilnych stanowisk w policji.Rozmawiając z kimś, zawsze kładła swemu rozmówcy dłoń na ramieniu. Która godzina? Dwunasta trzydzieści siedem.I jakąś minutę wcześniej.Kobieta nadal trzymała dłoń na ramieniu Ewerta, a drugą zapisała godzinę: 12.36.Potem zapadło długie milczenie, jak zwykle, gdy kilka osób nie ma o czym ze sobąrozmawiać.Twelve thirty-six twenty.Elektroniczny głos w języku angielskim, który znają policjanci na całym świecie.Zaraz potem prawdziwy głos młodej kobiety, która z płaczem informowała o włamaniu domieszkania przy placu Mariatorget.Twelve thirty-seven ten.Jakieś dziecko krzyczało do słuchawki, że tata spadł ze schodów i bardzo, ale tobardzo krwawi, ma zakrwawione policzki i włosy.Twelve thirty-seven fifty.Dzwięk przypominający drapanie.Ktoś dzwoni z pomieszczenia, prawdopodobnie ztelefonu komórkowego.Na ekranie wyświetlił się napis: numer nieznany. Niezarejestrowany telefon na kartę.Urzędniczka zdjęła dłoń z ramienia Grensa, który nie odezwał się ani słowem, żebyuniknąć rozmowy i kontaktu cielesnego.Już od wielu lat nikt go nie dotykał i sam niewiedział, co zrobić, żeby nie być takim sztywniakiem. Pogotowie policyjne.Znowu dzwięk przypominający drapanie.Potem jakieś szumy.I głos mężczyzny,słychać było, że jest spięty, zestresowany, ale próbuje mówić normalnym tonem, choćszepcze. Martwy mężczyzna.V�stmannagatan siedemdziesiąt dziewięć.Szwedzki, bez akcentu.Jednak mężczyzna powiedział coś więcej.Niestety, z powoduzakłóceń trudno zrozumieć ostatnie zdanie. Chcę to odsłuchać jeszcze raz.Operator cofnął nagranie. Martwy mężczyzna.V�stmannagatan siedemdziesiąt dziewięć, piąte piętro.To wszystko, szumy ucichły i nagranie dobiegło końca.Elektroniczny głos czytałmonotonnym tonem swoje twelve thirty-eight thirty.Jakiś oburzony starszy mężczyznainformował, że trwa włamanie do sklepu z wyrobami tytoniowymi przy Karlav�gen.Grenswstał i podziękował za pomoc.Szli razem długimi korytarzami w kierunku pomieszczeń zajmowanych przez sekcjędochodzeniową.Sven zwolnił, żeby porozmawiać ze swoim szefem, który z każdym rokiemkulał coraz bardziej, a mimo to nie chciał używać laski. Mieszkanie powiedział Sven. Od kilku lat gospodarz wynajmuje je jakiemuśPolakowi.Prosiłem Jensa Kl�vjego z Interpolu, żeby go sprawdził. Kurier.Ten trup.To Polak.Grens zatrzymał się przed schodami.Mieli wejść nimi na drugie piętro.Popatrzył naswoich kolegów. To oznacza narkotyki, przemoc i zaangażowanie któregoś z państw EuropyWschodniej.Popatrzyli na niego, ale nic więcej nie dodał, więc już nie pytali.Nalali do kubkówkawy z automatu i się rozeszli.Grens otworzył drzwi i z przyzwyczajenia podszedł do regałuza biurkiem.Sięgnął ręką w górę i znieruchomiał.Półka była pusta, zakurzona.Kiedyś stałytam w równych rzędach kasety i magnetofon.A tam, gdzie widniał ślad w postaci dwóchrównej wielkości czworokątów, stały głośniki.Przesunął dłonią po czymś, co stało się już tylko wspomnieniem po całym jego życiu.Zapakował kasety do pudeł.Już nigdy więcej nie będzie ich odtwarzał w tym pokoju,bo należą do innych czasów.Poczuł się oszukany, próbował przyzwyczaić się jakoś do ciszy,której nigdy tu nie było.Nie lubił jej.Słyszał, jak wrzeszczy do niego.Usiadł na krześle przy biurku.Kurier.Trup [ Pobierz całość w formacie PDF ]