[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dla młodychkobiet poruszających się w świecie widowisk obietnicę małżeństwa zastąpiła możliwośćotrzymania w telewizji roli zapewniającej sukces, a zwłaszcza możliwość promowaniawizerunku.Kuszenie sławą jako nowa forma uwodzenia daje zatem rezultaty niezbyt różniące sięod uzyskiwanych w przeszłości; Don Juan mógłby nawet stanowić dobrą zapowiedz obecnejepoki, w której wszystko zdaje się zmierzać do przeżywania w handlowych terminach użycia,konsumpcji i nadużycia, bez zajmowania się tym, czy chodzi tu o produkty, czy osoby.Zapewne rola Casanovy jako człowieka dokonującego podbojów była jasna, gdyspołeczeństwo dzieliło się na kobiety cnotliwe i zdemoralizowane, a jego celem byłospowodowanie upadku tych cnotliwych, zwłaszcza mężatek, mimo uczucia strachu przeddotkliwą karą w razie wykrycia romansu.Dziś, gdy wszystko to jest jakby nieaktualne,uwodziciel Casanova zdaje się już emerytem i ustępuje miejsca postaci kompulsywnegorozpustnika.Kompleks uwodziciela typowy jest dla tych, którzy nie potrafią uznać swoichograniczeń i stają się niezdolni do miłości.Miłość jest bowiem uznaniem ontologicznegoograniczenia, tego że sami sobie nie wystarczamy.Uwodziciel jest wiecznym zepsutymdzieckiem, używającym osób jak zabawek, które go szybko nudzą, szukającym przyjemnościbez pogodzenia się z koniecznością wyrzeczenia.Patrząc w ten sposób, widzimy, że syndromDon Juana nie zniknął ze sceny, ale raczej stał się powszechniejszy i uległ przemianom,przynosząc objawy, jakimi są odrzucenie ograniczeń, ofiary i wyrzeczenia się. Dziś, gdycałkowicie zanikł zwyczaj wprowadzania w znajomości, gdy pojawia się jako dopuszczalneużycie siły, a zanikła świadomość ważności jej wyrzeczenia się i niebezpieczeństw, każdemumężczyznie i każdej kobiecie grozi to, że dokona się w nich inwazja nieświadomej,dokonującej nadużyć, maniakalnej przemocy ze strony niespełnionego mężczyzny, jakim jestDon Juan .Innym elementem wciąż istotnym jest nieobecność ojca.Don Juan przedstawiany jest w poświęconych mu powieściach i dziełach teatralnych jako człowiek o skrajnieskomplikowanym stosunku do roli ojca w ogólności.Zarówno w narracji Mozarta, jak i Tirsade Moliny zabija bowiem ojca pożądanej dziewczyny, porywa ją siłą po to, by ją uwieść, apotem porzucić.Uwiedzenie wydaje się jawić przede wszystkim jako sposób znieważeniaojca dziewczyny, jako pewna postać buntu przeciw autorytetowi i wszelkiej tradycji, coujawnia kryzys tożsamości Don Juana:Tym, czego przede wszystkim brakuje w tym specyficznym zachowaniu, jest dobrarelacja z własną płcią męską, bo choć wysławia ją w słowach, to dosłownie przyprawia jejrogi , gdy tylko jest to możliwe [.].Podczas gdy uwodziciel myśli zazwyczaj, iż działa narzecz kobiet, które chce zdobyć, to w rzeczywistości szaleńczo współzawodniczy zmężczyznami, w których chce uderzyć.Jak to pokazuje w swoich licznych odmianachlegenda Don Juana, porusza go nie miłość do kobiet (to prawda, bo je porzuca), ale wstręt doojca i jego praw, praw domagających się ochrony i obrony innego, poczynając od kobiety idziecka.Zasadniczą rolą ojca zawsze i nieprzypadkowo było wprowadzanie syna w sferęograniczeń, co realizowało się przede wszystkim w oddzieleniu go od matki.Wiąże się to zcierpieniem, jednak jednocześnie umacnia, czyni zdolnym do uporania się z tą sytuacją, abypózniej przeżywać rzeczywistą i stabilną relację pomiędzy dwiema odmiennymi istotami.Jeśli tego brak, ponieważ syn został rozpieszczony albo - co zdarza się częściej - ojcieczniknął, istnieje ryzyko, że syn pozostanie, jak to zdarzyło się Don Juanowi, wiecznym ikapryśnym dzieckiem niezdolnym do miłości. Jeśli oddzielenie nie zostanie właściwiedokonane, istnieje ryzyko, że osobnik przez całe życie pozostanie dzieckiem opłakującymumiłowany obiekt, od którego zostało oddzielone i od którego, w bezpłodnym narcystycznymposzukiwaniu, oczekuje aprobującego spojrzenia .Właśnie to przydarzyło się Don Juanowi.Konflikt z ojcem oznacza skomplikowaną relację z męskością w ogóle.Don Juanchciałby widzieć swego ojca na marach, nie może znieść jego spojrzenia, głosu, domyślnychczy wyraznych nagan, ponieważ jego życie uwodziciela to utrata wszelkich wartościczyniących z mężczyzny ojca. Umieraj najszybciej, jak możesz, to najlepsza rzecz, jakąmożesz uczynić.Trzeba, by wszystko miało swoją kolej, i złości mnie, gdy widzę ojcażyjącego wraz dziećmi .Don Juan to człowiek, który nie zna relacji, chce cieszyć się wszystkim, ale właśniedlatego zmuszony jest wszystkiego się wyrzec.To interesujące, że na przykład jada sam, maprzy sobie sługę, który ogranicza się jedynie do tego, by być jego wiernym wsparciem, ofiarąniszczącej samotności, typowej także dla żarłoka.Don Juan nie potrafi świętować, napycha się jedzeniem tak jak syci się kobietami, niczego nie czując, ponieważ interesuje go ilość,liczba: Po nim [po stole] można poznać psychiczną sytuację Don Juana.Ową agresywnośćoralną, sycenie się przez pożeranie rzeczy: tu pokarm jest chwilowym substytutem kobiet,zwykle postrzeganych jako przedmiot zaspokajający, nadający się do połknięcia, mającyzaspokoić właśnie głód .To samotność kogoś, kto otoczył się rzeczami [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl trzylatki.xlx.pl
.Dla młodychkobiet poruszających się w świecie widowisk obietnicę małżeństwa zastąpiła możliwośćotrzymania w telewizji roli zapewniającej sukces, a zwłaszcza możliwość promowaniawizerunku.Kuszenie sławą jako nowa forma uwodzenia daje zatem rezultaty niezbyt różniące sięod uzyskiwanych w przeszłości; Don Juan mógłby nawet stanowić dobrą zapowiedz obecnejepoki, w której wszystko zdaje się zmierzać do przeżywania w handlowych terminach użycia,konsumpcji i nadużycia, bez zajmowania się tym, czy chodzi tu o produkty, czy osoby.Zapewne rola Casanovy jako człowieka dokonującego podbojów była jasna, gdyspołeczeństwo dzieliło się na kobiety cnotliwe i zdemoralizowane, a jego celem byłospowodowanie upadku tych cnotliwych, zwłaszcza mężatek, mimo uczucia strachu przeddotkliwą karą w razie wykrycia romansu.Dziś, gdy wszystko to jest jakby nieaktualne,uwodziciel Casanova zdaje się już emerytem i ustępuje miejsca postaci kompulsywnegorozpustnika.Kompleks uwodziciela typowy jest dla tych, którzy nie potrafią uznać swoichograniczeń i stają się niezdolni do miłości.Miłość jest bowiem uznaniem ontologicznegoograniczenia, tego że sami sobie nie wystarczamy.Uwodziciel jest wiecznym zepsutymdzieckiem, używającym osób jak zabawek, które go szybko nudzą, szukającym przyjemnościbez pogodzenia się z koniecznością wyrzeczenia.Patrząc w ten sposób, widzimy, że syndromDon Juana nie zniknął ze sceny, ale raczej stał się powszechniejszy i uległ przemianom,przynosząc objawy, jakimi są odrzucenie ograniczeń, ofiary i wyrzeczenia się. Dziś, gdycałkowicie zanikł zwyczaj wprowadzania w znajomości, gdy pojawia się jako dopuszczalneużycie siły, a zanikła świadomość ważności jej wyrzeczenia się i niebezpieczeństw, każdemumężczyznie i każdej kobiecie grozi to, że dokona się w nich inwazja nieświadomej,dokonującej nadużyć, maniakalnej przemocy ze strony niespełnionego mężczyzny, jakim jestDon Juan .Innym elementem wciąż istotnym jest nieobecność ojca.Don Juan przedstawiany jest w poświęconych mu powieściach i dziełach teatralnych jako człowiek o skrajnieskomplikowanym stosunku do roli ojca w ogólności.Zarówno w narracji Mozarta, jak i Tirsade Moliny zabija bowiem ojca pożądanej dziewczyny, porywa ją siłą po to, by ją uwieść, apotem porzucić.Uwiedzenie wydaje się jawić przede wszystkim jako sposób znieważeniaojca dziewczyny, jako pewna postać buntu przeciw autorytetowi i wszelkiej tradycji, coujawnia kryzys tożsamości Don Juana:Tym, czego przede wszystkim brakuje w tym specyficznym zachowaniu, jest dobrarelacja z własną płcią męską, bo choć wysławia ją w słowach, to dosłownie przyprawia jejrogi , gdy tylko jest to możliwe [.].Podczas gdy uwodziciel myśli zazwyczaj, iż działa narzecz kobiet, które chce zdobyć, to w rzeczywistości szaleńczo współzawodniczy zmężczyznami, w których chce uderzyć.Jak to pokazuje w swoich licznych odmianachlegenda Don Juana, porusza go nie miłość do kobiet (to prawda, bo je porzuca), ale wstręt doojca i jego praw, praw domagających się ochrony i obrony innego, poczynając od kobiety idziecka.Zasadniczą rolą ojca zawsze i nieprzypadkowo było wprowadzanie syna w sferęograniczeń, co realizowało się przede wszystkim w oddzieleniu go od matki.Wiąże się to zcierpieniem, jednak jednocześnie umacnia, czyni zdolnym do uporania się z tą sytuacją, abypózniej przeżywać rzeczywistą i stabilną relację pomiędzy dwiema odmiennymi istotami.Jeśli tego brak, ponieważ syn został rozpieszczony albo - co zdarza się częściej - ojcieczniknął, istnieje ryzyko, że syn pozostanie, jak to zdarzyło się Don Juanowi, wiecznym ikapryśnym dzieckiem niezdolnym do miłości. Jeśli oddzielenie nie zostanie właściwiedokonane, istnieje ryzyko, że osobnik przez całe życie pozostanie dzieckiem opłakującymumiłowany obiekt, od którego zostało oddzielone i od którego, w bezpłodnym narcystycznymposzukiwaniu, oczekuje aprobującego spojrzenia .Właśnie to przydarzyło się Don Juanowi.Konflikt z ojcem oznacza skomplikowaną relację z męskością w ogóle.Don Juanchciałby widzieć swego ojca na marach, nie może znieść jego spojrzenia, głosu, domyślnychczy wyraznych nagan, ponieważ jego życie uwodziciela to utrata wszelkich wartościczyniących z mężczyzny ojca. Umieraj najszybciej, jak możesz, to najlepsza rzecz, jakąmożesz uczynić.Trzeba, by wszystko miało swoją kolej, i złości mnie, gdy widzę ojcażyjącego wraz dziećmi .Don Juan to człowiek, który nie zna relacji, chce cieszyć się wszystkim, ale właśniedlatego zmuszony jest wszystkiego się wyrzec.To interesujące, że na przykład jada sam, maprzy sobie sługę, który ogranicza się jedynie do tego, by być jego wiernym wsparciem, ofiarąniszczącej samotności, typowej także dla żarłoka.Don Juan nie potrafi świętować, napycha się jedzeniem tak jak syci się kobietami, niczego nie czując, ponieważ interesuje go ilość,liczba: Po nim [po stole] można poznać psychiczną sytuację Don Juana.Ową agresywnośćoralną, sycenie się przez pożeranie rzeczy: tu pokarm jest chwilowym substytutem kobiet,zwykle postrzeganych jako przedmiot zaspokajający, nadający się do połknięcia, mającyzaspokoić właśnie głód .To samotność kogoś, kto otoczył się rzeczami [ Pobierz całość w formacie PDF ]