[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.%7łyli tylko wśród grobowców i tylko dzięki nim.Tutaj rodzili się, tutajwyszukiwali trupy swoich przodków, tutaj rozłupywali im czaszki w poszukiwaniu KwiatówPamięci, tutaj odurzali się wywarem ich świadomości, tutaj na czas trwania zapomnienia żyliżyciem swoich martwych żywicieli - kochali ich kobiety, mieszkali w ich domach, jedli ichpotrawy, pili ich wina, bawili się, śmiali, smucili i płakali jak oni - żyli życiem, którego jużnie ma.- Esco - szarpnąłem się, czując na ramieniu dotyk dłoni.- Bez nerwów, to tylko ja -poznałem głos Melona.- Czego? - Nie byłem przygotowany na czułości.- To jest twój biznes - zatoczył ręką koło, wskazując grobowce.- Ty go wymyśliłeś,zorganizowałeś i ty będziesz nim z powrotem rządził.- Działka dla ciebie, Melon, dostaniesz swoje - spojrzałem mu w oczy.- Nie martwię się o to, myślę tylko, jak bardzo musisz być wkurwiony, że jakaś dziwkaodebrała ci to wszystko - splunął pod nogi.- Zabiłbym sukę!Nawet nie zdążył wypuścić powietrza po zakończonym zdaniu.Złapałem go za gardło,prawą ręką wbijając mu w brzuch phobosa.Nie ryzykował żadnych głupich ruchów.Oszczędzał powietrze.- Melon.- starałem się panować nad głosem - jeszcze raz powiesz, co ty byś zrobił namoim miejscu, i nie zrobisz już więcej nic.- Dostrzegłem w jego z
renicach ognikizrozumienia.- Zajmij siÄ™ wreszcie szukaniem tego cholernego grobu i nie chodz
po mnie, bonie ręczę za siebie! - Na znak, że rozumie, mrugnął powiekami.Zwolniłem uścisk, ruszającwzdłuż szeregu płyt.Złość minęła równie szybko, jak się pojawiła.Właściwie Zbawiciel miałrację, powinienem był zabić sukę.Jeden z Marzycieli wysunięty przed innych pochylał się właśnie nad kolejnym grobem,ręką ścierając warstwę defoliantów.Z tyłu słyszałem kroki zbliżającej się dzikiej kobiety.Kiedy mnie dogoniła i stanęła tak, że zmieszały się nasze oddechy, dostrzegłem w jej oczachpromień światła odbity od powierzchni oceanu, oceanu, który wzbiera powoli, by zrodzićspokojną ciepłą falę.Wyciągnęła dłoń i dotknęła mojego ramienia.Tak delikatnie i czule.Byłem naprawdę zmęczony i obolały.Odtrąciwszy pieszczotliwe palce, powlokłem sięw stronę nerwowo wymachującego Marzyciela.- Panie! - wychrypiał, ledwie zdążyłem podejść.- Jest znak! - wskazał dolny róg płyty,gdzie wyryte były dwa splecione węże.Gdybym nie widział tatuażu Skiddy ego Franka, pewnie nigdy bym się nie domyślił, coprzedstawia rysunek.Ale Bethold doskonale oddał owo stworzone w pijanym zamroczeniudzieło.Szkoda go.Nawet wybierając znak, zadbał, żeby był rozpoznawalny tylko dlawtajemniczonych.Przebiegły Bethold.%7łe też dał się podejść A
apaczom Ditleva.Kazałem Marzycielom kopać.Zabrali się do pracy bez chwili ociągania.Ti-Dejanirawisiała już na tyle nisko nad horyzontem, że niewiele czasu zostało do zmierzchu.Deszczdefoliantów przybierał na sile, powoli w żółtej zawiesinie zaczynały ginąć konturygrobowców pola zmarłych.Szybko pod razami prymitywnych oskardów ustąpiła kamiennapłyta, już pierwsza warstwa wybranej ziemi odsłoniła prostą, niechlujnie zbitą z kawałkówdrewna skrzynię.Bethold do pracowitych nigdy nie należał.Wieko puściło pod naciskiem metalowych prętów.Skrzynia była pusta.Ogarnął mniestrach.- Tu nie ma żadnego trupa.- Melon jak zawsze wyciągnął właściwy wniosek.- Kopcie głębiej - poleciłem Marzycielom.Kolejne pół metra wybranej ziemi odsłoniło następny pojemnik.Kochany, ostrożny,przewidujący Bethold.Tym razem widok zwłok płaskonosego nie zdziwił nikogo.Czas zmumifikował ciało doszkieletu obleczonego suchą skórą.Marzyciele pochylili się nad trupem, a ich długie palcesprawnie obmacywały mu czaszkę.Oględziny skończyły się szybko, szybko też padładiagnoza.- W dobrym stanie, powinien mieć Kwiat Pamięci, kość cała, brak śladów po bielakach.- Jestem z was zadowolony, teraz przygotujcie wywar - z aprobatą pokiwałem głową.- Twoja wola, Escobarze.Już po chwili z porozbijanych płyt powstało proste zadaszenie, pod którym rozpalonoognisko.Za opał posłużyły połamane skrzynie, a płaskie kamienie wokół ognia za siedzenia.Kiedy palenisko rozjaśnił pierwszy płomień, najstarszy, a może tylko wyglądający nanajstarszego Marzyciel ukląkł przy głowie płaskonosego.Zza pazuchy wyciągnął skrobaczkęi dotykając nią skroni, wyszeptał wersy modlitwy za zmarłych, modlitwy, która w jego ustachnabierała zupełnie nowego znaczenia.Kiedy rozłożyli Człowieka.Na ileż podzielili go części?Przyłożył płaską muszlę do wierzchu czaszki i gwałtownymi szarpnięciami zacząłodzierać ją z przyschniętej skóry.Pod sprawnymi palcami dzierżącymi narzędzie płatypergaminowej tkanki odpadały z cichym szelestem, odsłaniając kość.Drugi z Marzycieli podał mu kamienny ostro zakończony młotek.Precyzyjne uderzeniakruszyły czaszkę wzdłuż linii zeskrobanej skóry, tworząc otwory układające się w owal.Końcem trzonka, który był zakrzywiony w kształt pazura, Marzyciel podważył kość niczymwieko puszki.Melon pochylił się z ciekawością.Nikt mu nie powiedział, że po otwarciu czaszki przezpierwsze pięć sekund należy wstrzymać oddech.Patrzyłem z uśmiechem, jak naglezachłystuje się ciężkim od smrodu powietrzem, jak jego twarz nabiera koloru leżącego przednim umarlaka.Marzyciel wpatrywał się jak zahipnotyzowany w bordowy kielich mózgu, rozkładającysię na podobieństwo kwiatu i odsłaniający wysunięte jakby na nóżce mięsiste duże nasienie osercowatym kształcie.Spojrzał na mnie, oczekując przyzwolenia.Skinieniem dałem znać, że może wyjąćKwiat i wrzucić do naczynia wiszącego nad ogniem.***Dwan Deborah Keene - Pierwszy Dekoder Przypadku Kongregacji Białego Oficjum.Ciemne lochy.Krople wilgoci spływające po kamiennych ścianach.Odór gnijących ciałtych, którzy zapomnieli już, jak smakuje łyk powietrza z otwartej przestrzeni.Z
mierćprzyczajona w czarnych zakamarkach krużganków.Tak wszechobecna, taka bliska, taknamacalna.Zawsze tam, gdzie życie.Od zawsze.Do nigdy.Dwan wiedział, kiedy przyjdzie.Dzisiaj.To stanie się dzisiaj.Wracała wiedzazdobyta w Pankreatorium, jak mantra brzmiały słowa Klarownej Reguły, nieubłagana stawałasię Teoria Pragenezy.Z
mierć, która uzurpuje sobie prawo tworzenia życia.A jeÅ›li przyjdzie taka chwila, że bÄ™dziesz musiaÅ‚ umrzeć?A jeÅ›li ta chwila nadejdzie już dzisiaj?.Nikt nie zjawi siÄ™ z pomocÄ…, nie zgasnÄ… sÅ‚oÅ„ca, niebo nie spadnie na ziemiÄ™, nie zniknÄ…gwiazdy.Stanie siÄ™ tylko to, co musi siÄ™ stać.Nic wiÄ™cej.Nic mniej.Dzisiaj.Wiedza, która nie czyni dobra.MÄ…drość nie dajÄ…ca nadziei.Prawda bez odpowiedzi.PrzeszÅ‚ość, która nie chce odejść.Nazwali go wariatem, choć sami byli gÅ‚upcami.Setki, tysiÄ…ce, miliony idiotówkrzyczaÅ‚o, że czas wreszcie poÅ‚ożyć kres imaginacjom chorego psychicznie PierwszegoDekodera Przypadku, czÅ‚onka Kongregacji BiaÅ‚ego Oficjum.Ósmego dnia miesiÄ…ca Ereszan, kiedy wylewy Mar-del-Platta wypychajÄ… rzekÄ™ pozawyznaczone biegiem PorzÄ…dku Rzeczy koryto, w porannym blasku Ti-Dejaniry wysÅ‚annicySzarej Z
wity stanęli we wrotach Pankreatorium.w jego wrotach.Nigdy wcześniej niewolno im było tutaj zachodzić, ale przyszli, z twarzami obleczonymi w pozory zrozumienia,pewni niczym we własnym domu, obwieścili wyrok gminu:  Nie ma prawdy absolutnej dlaEltenery, a natura umysłu twojego niech nie zaburza Porządku Rzeczy.Roześmiał się [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trzylatki.xlx.pl