Flynn Michael Eifelheim (MR)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Jeśli zejdziesz z góry, nie mogę pozwolić na twój powrót - powiedział Manfred.-Twojej opieki potrzebują tutaj żywi.Dietrich formułował już sprzeciw, ale wtrącił się Hans.- Nam pójdzie łatwiej.- W takim razie wam również muszę odmówić powrotu - powiedział KrenkowiManfred.Hans poruszał wargami w ulotnym krenkeńskim uśmiechu.- Mein Herr, moi towarzysze i ja jesteśmy skazani na wieczne wygnanie.Cóż znaczymniejszy rodzaj wygnania w większym? Ale żyjątka pożerające wasz lud raczej nie zaatakująmojego.To.Jak to nazywacie, kiedy gatunek ulega zmianie?- Evolutium - podsunął mu Dietrich.- Urzeczywistnienie potencjału.Rozwój w jakimścelu.- Nie, to nie jest właściwe słowo.Ale to znaczy, mein Herr, że wasze żyjątka nie znająnaszych ciał, i nie posiadają.klucza, żeby do nich wejść.Manfred zacisnął usta.- W takim razie, dobrze.Hans, możesz pogrzebać zmarłych w Niederhochwald.Wez zesobą tylko Krenków.Kiedy wrócicie, czekajcie przy waszym dawnym lazarecie w puszczy naoznaki zarazy.Jeśli nie wystąpią żadne oznaki, po.po.- szukał gwałtownie jakiegośodstępu czasu, który mógł im zapewnić ochronę - po trzech dniach możecie wrócić do wioski.Tymczasem nikomu nie wolno wejść na dwór.- A co z ojcem mojej żony? - zapytał Klaus.- Musi odejść.To surowe, młynarzu, ale tak musi być.Musimy troszczyć się o siebie.Everard leżał twarzą w dół na ścieżce obok dworskiej bramy.Klaus roześmiał się.- Opój wyrzygał z siebie flaki.Słońce stało wysoko, ale wietrzyk z Katarinabergu niósł ze sobą dość chłodu, żebyzłagodzić upał.Rozkwitły róże i ich ostre kosmyki splatały się na kratownicach w pańskimogrodzie.Jednak tuż przy bramie niezliczone posłuszne stopy zdarły ziemię do piachu, przezco żółć mleczy wyłaniała się z niej w bardziej cudowny sposób.Pośród tych barw, Everard drgnął.- Skoro tak się rzuca po ziemi, będzie obolały, kiedy otrzezwieje - zauważył Maks.- Może udusić się własnymi wymiocinami - powiedział Dietrich.- Dalej, zanieśmy godo żony.Wysunął się do przodu i uklęknął przy zarządcy.- Wydaje się, że wygodniej mu tam, gdzie jest - powiedział Maks.Klaus roześmiał się.Wymiociny przy ścieżce były czarne i obrzydliwe, a sam Everard wydzielałodpychający odór.Oddech świszczał mu jak dudy, a kiedy Dietrich dotknął jego policzków,były rozpalone.Zarządca wzdrygnął się pod łagodnym dotykiem i krzyknął.Dietrich wstał nagle, cofając się o dwa kroki.Zderzył się z młynarzem, który postąpił do przodu wołając:- Obudz się, pijaku!Zarządca i maier od wielu lat byli rywalami i partnerami i darzyli się nawzajem tąmieszaniną przyjaznej pogardy, jaką często rodziły podobne związki.- Co się stało? - zawołał do Dietricha Maks.- Zaraza - odpowiedział Dietrich.Maks zamknął oczy.- Panie Boże w niebiesiech!Dietrich powiedział:- Powinniśmy zanieść go do domu.Nie poruszył się jednak.Klaus odwrócił się, obejmując się kurczowo.Maks zawrócił dodworu, mówiąc:- Trzeba powiedzieć panu.Hans Krenk odepchnął ich na bok.- Zaniesiemy go ja i Helo�se.Odpoczywająca nieopodal po locie pogańska Krenka przyłączyła się do niego.Nawzgórzu naprzeciw Joachim wydzwonił południe, ogłaszając porę posiłku dla pracujących wpolu.Klaus przysłuchiwał się przez chwilę, po czym powiedział:- Myślałem, że to będzie bardziej posępny widok.Dietrich odwrócił się do niego.- Jaki widok?- Ten dzień.Myślałem, że będzie naznaczony strasznymi znakami: nisko płynącechmury, złowróżbny wicher, grzmoty.Mrok.A jednak to tak zwykły ranek, że jestemprzerażony.- Przerażony? Dopiero teraz?- Ja.Znaki zapowiadałyby Bożego %7łniwiarza, a jakkolwiek tajemnicze mogą być jegościeżki, gniew rozsierdzonego Boga można odwrócić modlitwą i pokutą.Ale to się po prostuzdarzyło.Everard zachorował nagle i przewrócił się.Nie było żadnych znaków, więc może tocoś naturalnego, jak to wciąż mówiliście.A przed naturą nie da się uciec.W domu zarządcy zrzucili ze stołu księgi i zwoje i położyli na nim Everarda, jakbypodawali pieczonego warchlaka.Jego żona, Yrmegarde, zawodziła i załamywała ręce.Everard zaczął kopać i wzdrygać się.Twarz miał wyczuwalnie gorętszą.Dietrich rozchyliłmu koszulę i zobaczyli na piersi pęcherze.- Bydlęca zaraza - powiedział z ulgą Klaus.Ale Dietrich pokręcił głową.Podobieństwo było znaczne, ale to nie były krostywywołane przez chorobę wełniarzy.- Połóż mu na czole zimne szmaty - powiedział Yrmegardzie.- I nie dotykaj pęcherzy.Kiedy będzie chciał pić, dawaj mu tylko drobne łyczki.Hans, Helo�se, przenieśmy go dołóżka.Kiedy go podnieśli, Everard zawył.Krenkowie prawie opuścili ciężar.- Helo�se zostanie z nim - oznajmił Hans.- Yrmegardo, nie podchodz bliżej.%7łyjątkamogą przenosić się w ślinie, przez dotyk albo oddech.Nie wiemy, jak jest w tym przypadku.- Czy mam powierzyć męża opiece demonów? - zapytała Yrmegarda.Załamywała ręcepod wierzchnią suknią, ale nie poruszyła się w stronę łóżka [ Pobierz całość w formacie PDF ]