[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Polski wydał jej się językiem pesymistów, ucieszyła się, że myśli po francusku. U nas powiedzenie  zaznać szczęścia można wyrazić jako  szczytować szczęściem , jo-uir du bonheur.To język optymistów, non? Nie, jeśli kończycie zdania słowem  nie  odgryzła się Lu. Mów  szczęścia chodzą parami.Odczarujesz część tego waszego słowiańskiego smutku.Na temat tego, czy mężczyz
ni  jak szczęścia, niech będzie  chodzą parami, Sprite niemiała zdania, twierdziła, że jest za młoda, żeby to wiedzieć.Ale to było póz
niej.Na razie na scenÄ™ wkroczyÅ‚ Bart.Z walizkÄ….Déjà vu  pomyÅ›laÅ‚a znów Lu, stojÄ…c pod drzwiami szacownej kamienicy, pod którÄ… agentnieruchomoÅ›ci parkowaÅ‚ samochód z aptekarskÄ… dokÅ‚adnoÅ›ciÄ….Ten, tak jak tamten, który wynajmo-waÅ‚ jej mieszkanie, też miaÅ‚ sportowe auto.A ona znów wÅ‚ożyÅ‚a za cienkie buty.Bart oczywiÅ›ciesiÄ™ spóz
niał.Pojawił się na końcu ulicy, powiewając połami marynarki.Jak większość Belgów zimęzaznaczał w stroju jedynie szalikiem.Ubrany w podobny zestaw agent uścisnął mu rękę.Zwiedzili trzy mieszkania, Bart w każdym zadawał agentowi masę pytań, po czym zwracałsię do Lu:  Co o tym sądzisz?.Wzruszała ramionami  obaj byli Flamandami, rozmawiali po ni-derlandzku, ona widziała tylko to, co miała przed oczami  solidne mieszczańskie wnętrza.Bartanie interesowały romantyczne poddasza ani lofty otoczone tarasami. Co myślisz, Lu?  pytał. Ważne, czy tobie się podoba. Nie wiem, Lu, ty zdecyduj. Przecież ty będziesz tu mieszkał.Bart uśmiechnął się nerwowo do agenta, który patrzył na nich, nie kryjąc ciekawości.Do-brze sytuowany czterdziestolatek i młodsza kobieta z dziwnym akcentem, ile razy widział już takiesytuacje.W końcu Bart wynajął mieszkanie, które najbardziej przypadło Lu do gustu.Musiała przy-znać, że do wynajmu zabrał się szparko, tylko z właściwym określeniem dla nowego mieszkaniamieli kłopot.On mówił o nim  nasze , ona   twoje.Upierał się, że przeniosą się do niego razem,chociaż Lu wyraz
nie zapowiedziała, że nigdzie się nie ruszy z domu z brzuszkiem. Na pewno nie chcesz z nim zamieszkać?  zapytała Sprite, gdy Lu jej o wszystkim opo-wiedziała.Lu pokręciła głową jak dziecko, które odmawia zjedzenia marchwianki. Z drugiej strony wreszcie coś zrobił.Nie uważasz, że teraz ty powinnaś zrobić krok? I żeod tej chwili już wszystko będzie dobrze?Lu wyglądała, jakby miała zamiar pluć. Bzykasz się z nim, a kiedy on odchodzi od żony, ty się chowasz do tego swojego mieszka-nia, gdzie uprawiacie seks niemal zbiorowo z sąsiadką  ciągnęła Sprite. Tego domu, gdzie listalokatorów przypomina spis pasażerów samolotu, gdzie nie ma ani jednego Belga, sądząc po nazwi-skach. A pani Vermeegstah?  zripostowała Lu. To przecież Belgijka.Pani Vermeegstah pierwsza zorientowała się, że Bart ma poważne zamiary względem Lu.W noc sylwestrową nie mogła spać, bo jeden z jej mopsów zjadł końcówkę petardy.Gotowała mukaszę, kiedy zobaczyła Barta wchodzącego do klatki z walizką.Przed nim szła Lu, jej mina niewie-le różniła się od miny nękanego niestrawnością mopsa.Kiedy pani Vermeegstah piąty dzień z rzęduminęła Barta wychodzącego z ich domu do pracy, nacisnęła dzwonek domofonu.Emilia Rankie-wicz, Rita Swan, 778. Kto tam?  zapytała Lu przez domofon zaspanym głosem.  Ten mężczyzna  zadudniła pani Vermeegstah, jakby sądziła, że rozmawia z nią bez-pośrednio przez siedem pięter. Pani wie, że należy zgłaszać dodatkowych lokatorów? To porządnydom, i tak dzieją się tu różne rzeczy.Ale jeśli ten mężczyzna tu mieszka& Nie mieszka. Lu ziewnęła. Ale to ciągle ten sam. Tak, ciągle ten sam. W głosie Lu zdumienie mieszało się z rozczarowaniem. Co, panizdaniem, mam z nim zrobić? To zależy, jakie ma zamiary. Poważne. Proszę go zgłosić jako drugiego lokatora, a co za tym idzie, płacić wyższy czynsz, opłatyza wywóz śmieci i& Wciąż jest żonaty  przerwała jej Lu. W takim razie proszę mu się kazać wynieść  oznajmiła pani Vermeegstah tonem nie-znoszącym sprzeciwu.Dwa tygodnie póz
niej Bart opuszczał dom z brzuszkiem z walizką w ręku, żegnany przezpanią Vermeegstah spojrzeniem przez wizjer.Kiedy białe subaru odjechało, Lu ruszyła w stronęambasady.Bart przysięgał, że spacyfikował Tymcię, tak że nie powinna już robić kłopotów.Lu po-wtarzała, że jest wolną kobietą i nie zamierza się wiązać. Poza tym dlaczego mam ci teraz zaufać,skoro tyle razy robiłeś mnie w trąbę?  wypominała mu. Bo mnie kochasz  mówiłz chłopięcym uśmiechem.Ale siebie bardziej  odparowywała w duchu Lu.Wzruszył ją jego aktodwagi, ale drażniła presja, jaką na nią wywierał.Dumny ze swojego kroku, chciał z nią terazwszędzie chodzić, mówić o niej  moja kobieta.A ona nie czuła się  jego.Idąc do ambasady, rozejrzała się za Ritą, ale nigdzie jej nie było.Podłoga skrzypiała dorana, widać sąsiadka zaspała.Lu minęła rozłożysta kobieta w czerwonych spodniach.Oprócz tegokoloru nic innego jej nie wyróżniało, była płaska i myszowata jak kandydaci na radnych uśmie-chający się z plakatów przedwyborczych, którymi w ostatnich dniach zostało obwieszone miasto.Jedno ze zdjęć przykuło uwagę Lu, kandydat nazywał się Cuebel. Kubeł, Kubeł  zamamrotałapod nosem.Przyszły radny Kubeł obiecywał, że ulice w dzielnicy będą już zawsze czyste.To nie-ciekawie  pomyślała Lu  urok tych ulic polega na lekkim zaniedbaniu.Czasem lepiej zostawićrzeczy takimi, jakie są, non?A potem zdarzyło się coś, co wymagało ciągłego opowiadania, przypatrywania się, wsłuchi-wania.Zanim Lu zaczęła mówić o tym Sprite, najpierw próbowała streścić to sobie.Wyszła z tegojakaś gorąca litania, jakby mówiła językiem, którego nie rozumiała, albo kreśliła runy i wgapiała sięw nie, nie potrafiąc z nich nic wyczytać.Sprite orientowała się mniej więcej w faktach, ale ważniej-sza była relacja Lu, jej opowieść siłująca się z wyrażeniem, snuciem, nazwaniem. Jak to było, jak to się właściwie zaczęło?  pytała sama siebie Lu, wtedy i póz
niej, kiedywszystko ruszyło z kopyta, swoją drogą, własnym rytmem. I dlaczego?Zakochanie przydarza się tym, którzy chcą je na siebie sprowadzić (tak jak sprowadza się nasiebie  szczęście?  Lu naprawdę starała się odczarować pesymistyczny wydz
więk polszczyzny).Zakochanie nieproszone nie przychodzi, musi się na nie znalez
ć miejsce.Często bywa niewidoczne,zaskakujące, bo dlaczego zakochiwałyby się mężatki, zakonnice, dlaczego zakochiwaliby się malichłopcy?  Zakochanie to już próba nazwania  póz
niejsza, jeśli przyjąć za punkt widzenia historięLu.Kiedy Cheick wrócił  nie wiadomo skąd, dowiedzieć się czegokolwiek od niego było nielada wyzwaniem  nie wydawał się jej już taki monumentalny.A może to ona wydawała się sobiewaleczna.Miała za sobą przejścia z Diallem, na bieżąco siłowała się z kwestią Barta, na ringu obi-jała Jeana-Pierre a.Kiedy Cheick zawołał:  Trzymaj łokcie przy sobie! W boksie pilnuj manier, jakprzy stole , udawała, że nie może sobie przypomnieć jego imienia. Cheick  przedstawił się, kiedy zeszła z ringu.Zapisała na zaparowanym lustrze:  Czejk i podniosła na niego pytające spojrzenie. Jeszcze się nauczysz  mruknął swoim niskim głosem.Sięgała mu do grdyki, jak swojemu ojcu i nikomu innemu, bo była wysoka [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trzylatki.xlx.pl