Księga utraconych zapachów M.J. Rose

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Nie ma za co, proszę pana odparł Leo z włoskim akcentem. Winston bardzo cię ceni.Pracowaliście razem w Interpolu? Tak. Od jak dawna jesteś na swoim? Parę lat.Leo nie był zbyt rozmowny.Malachaiowi to nie przeszkadzało.Zależało mu nie na rozmowie, lecz na ustaleniu faktów. Udało ci się dowiedzieć czegoś nowego? Owszem.Czegoś więcej, niż przekazałem Winstonowi dziś rano.Malachai miał nadzieję, że wiedzą już, gdzie jest Robbie. L Etoile? Nie.Policja nadal go szuka i& Czyli co nowego? przerwał mu Malachai. Wiadomo już, kim był zmarły mężczyzna znaleziony w perfumeriina Rue des Saints-P�res.To nie żaden reporter, lecz uznany muzykjazzowy. Udawał dziennikarza? Dlaczego? Wygląda na to, że zajmował się jeszcze czymś innym.Malachai zrozumiał aluzję. Dla kogo pracował? Dla tutejszej chińskiej mafii.Ciekawe.Wcześniej tego wieczoru Colin Field podjął tematchińskiego zakazu reinkarnacji bez zezwolenia. To dla nas bardzo zła wiadomość powiedział Malachai, bardziejdo siebie niż do agenta. Czyli że wiedzą, co znalazł L Etoile.Nie będąszczędzić kosztów, żeby to przechwycić.===a1JjVGVQMgQ2BWcGN1NgUzEAMgY+X2YDNAI7DzoKbF4=Rozdział trzydziesty ósmyPiątek, 27 maja, godzina 8.30Boy hotelowy dostarczył wiadomość od Malachaia Samuelsa dosiedziby Domu L Etoile następnego ranka, gdy Jac i Griffin właśniewychodzili.Odebrała kopertę, otworzyła i zerknęła na list.W citroenieRobbiego, wyjeżdżając z dziedzińca na Rue des Saints-P�res, przekazałaGriffinowi treść listu. Samuels twierdzi, że naczynie to oryginał i że zapach jestautentyczny.To błyskotliwy naukowiec, ale& Stanowimy dosyć żałosny,zdesperowany gatunek, nie sądzisz? Bo szukamy czegoś, w co moglibyśmy wierzyć?Skinęła głową. Mitologia to coś, co nazywamy cudzą religią. Ach tak, twój stary znajomy Joseph Campbell.Zaśmiała się, lecz zabrzmiało to jak przyznanie się do porażki. Nadzieja umiera ostatnia rzucił Griffin z goryczą.Był pochmurny poranek, nieco chłodny jak na koniec maja.Melancholijny.Ale melancholia pasowała do Paryża.Miasto przystrajałosię w szarość nieba z niefrasobliwością modnej Francuzki.Jac opuściłaszybę.W powietrzu unosił się zapach pobliskiej rzeki, spalin, bukietówróż sprzed kwiaciarni na rogu i świeżego pieczywa z piekarni na końcuulicy.Niczym różne instrumenty współtworzące symfonię dzwięków, teposzczególne wonie tworzyły niepowtarzalny zapach, niespotykanyw żadnym innym mieście a nawet w tym mieście o innej porze dnia. Jedzie za nami ciemnoniebieski samochód.Od chwili, gdywyjechaliśmy z domu powiedział Griffin. Policja? Niemożliwe, żeby zachowywali się w sposób tak oczywisty.Nic sięnie martw.Mamy ponad godzinę, żeby dojechać do sklepu, który jestpięć minut drogi stąd.Zgubimy ich.Na skrzyżowaniu samochód pojechał prosto, podczas gdy Jac skręciław lewo. W porządku, mamy ich z głowy stwierdził Griffin. Nie widzę,żeby ktoś jeszcze nas śledził.Przynajmniej nie w tej chwili.Objedzdokoła ten budynek.Spokojnie i powoli. Skąd wiesz, jak zgubić ogon? Głównie z filmów wyświetlanych w samolotach i z książek, któreczytam, kiedy jadę na wykopaliska.Zawsze postanawiam sobie, żezabiorę ze sobą te recenzowane w New York Timesie , ale wolę pełnenapięcia thrillery, nic na to nie poradzę.Jeśli moi ulubieni autorzytrafnie opisują podobne sytuacje, to znaczy, że nam się udało.Jeśli nie&No cóż& No to mnie pocieszyłeś. Wyobrażam sobie.Przez następne pięć minut jechali w milczeniu.W końcu Griffin znówsię odezwał. Może był więcej niż jeden samochód.Mogli wezwać posiłki.Kogoś,kto namierzyłby nas w innym miejscu.Ale nie widzę, żeby ktoś namsiedział na ogonie. Na ogonie.Jak to dramatycznie brzmi. Masz tylko mnie.Nie czepiaj się, dobrze?Pokiwała głową. Griffin?Kątem oka dostrzegła, że się odwrócił. Myślisz, że z Robbiem wszystko w porządku? Jest zaradny.Sprytny.A co więcej, wierzy w to, co robi.Jeśliktokolwiek może przeżyć tylko dzięki silnej woli, to Robbie na pewno.Gdy przejechali jeszcze kilka przecznic, zaproponował, żebyzatrzymali się na śniadanie. Do otwarcia sklepów mamy jeszcze co najmniej godzinę.Znajdzjakieś miejsce, gdzie moglibyśmy usiąść i przez okno obserwować ulicę.Jac skręciła w lewo, potem w prawo i zaparkowała przed kawiarnią.Zajęli stolik przy oknie z widokiem na szeroki bulwar.Zamówili caf�s au lait i croissanty.Nie rozmawiali zbyt wiele.Pilikawę, pogryzając maślane rogaliki.Chociaż żadne z nich nienapomknęło o wydarzeniach minionej nocy, Jac miała wrażenie, że tentemat wisi w powietrzu.Nie wiedziała, czy to, co się stało, dotyczyło jeji Griffina, czy też po prostu chciała zapomnieć o koszmarze obecnejsytuacji.Musiała to wyjaśnić.Ale dopiero kiedy wróci Robbie.Całyi zdrowy. Mam jakieś dwieście euro odezwał się Griffin. To powinnowystarczyć na nasze zakupy.W razie czego masz gotówkę? Kartę kredytową. Nie powinniśmy płacić kartą.Aatwo namierzyć taką transakcję. Kiedy już wszystko kupimy, jak wniesiemy to do domu, niewzbudzając podejrzeń policji, że coś planujemy?Griffin upił łyk kawy. Czy Malachai podał ci w liście numer telefonu?Jac wydobyła list z torebki i podała mu.Griffin wyjął z kieszeni komórkę i wybrał numer. Malachai, mówi Griffin.Jestem z Jac.Musisz nam pomóc.*Półtorej godziny pózniej Jac podjechała pod Dom L Etoile i otworzyłabramę na dziedziniec.Jeśli ktoś ją obserwował, zobaczył, żezaparkowała, a z samochodu wysiadły trzy osoby.Jac.Griffin.I Malachai Samuels z walizką.Gość, który przyjechałw odwiedziny.Wziął taksówkę z hotelu i spotkał się z nimi w sklepie z artykułamisportowymi, gdzie do jego pustej walizki schowali zakupy.W domu Griffin nastawił muzykę i zaniósł walizkę do kuchni. Zaraz wracam powiedział. Muszę zadzwonić do Elsie.Pełnięfunkcję jej budzika. Robisz to co rano? spytała Jac. Bez względu na to, gdzie jestem odparł Griffin, wychodząc dosalonu. Dobry z niego człowiek stwierdził Malachai. Robbie maszczęście, że trafił mu się taki przyjaciel.Jac pokiwała głową.Bała się odezwać.Wzruszyło ją przywiązanieGriffina do córki.Otworzyła walizkę i z pomocą Malachaia wyładowała na stół sprzętdo eksploracji jaskiń. Dziękuję powiedziała. Zwietnie się spisałeś. Cała przyjemność po mojej stronie.Po to tu przyjechałem.%7łebypomóc, jeśli będę mógł.Jac wzięła kask i nożyczkami kuchennymi obcięła metkę. To szmat drogi.Z tego, co mówił mi Griffin, nie sądzę, żebyśprzekonał Robbiego do sprzedaży naczynia. Zebrałem ponad ćwierć miliona dolarów.Pokręciła głową. Możliwe, że Robbie kogoś otruł.Zabił.Pieniądze nie sprawią, żezmieni zdanie. Westchnęła. To jakiś obłęd.Odkąd byliśmy dziećmi,zawsze ryzykował dla swoich ideałów.Omal nie zginął, kiedy pojechałdo Tybetu w samym środku powstania, żeby pomagać mnichomratować ich relikwie.Ale tym razem& Ma przekonanie do tego, co robi. W kwestiach bez żadnego znaczenia.Jak skorupy glinianegonaczynia z wymyślonej legendy rodzinnej.Mity to metafory. Naczynie jest autentyczne.Reinkarnacja to fakt.Malachai był gotów się spierać.Jac nie. I za to warto zginąć? spytała. Wszystko, dla czego warto żyć, jest warte, by dla tego umrzeć.Usłyszała w jego głosie tęsknotę i zawahała się przez chwilę, zanimodpowiedziała. Mówisz jak on. Aączy nas ta sama wiara. Nigdy nie sądziłam, że jesteś romantykiem. Nie dziwi mnie to.Poznałem cię znacznie lepiej niż ty mnie. W ogóle cię nie poznałam [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v