Lovesey Peter 3.Powrót detektywa Diamonda

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Widząc, że komisarz policji jeszcze się nie zjawił, Diamond nie podszedłdo nich od razu.Nic konstruktywnego nie wynikłoby z awantury z Warrilowem, który bez wątpieniawinił go za zepsucie operacji schwytania zbiega.Można było liczyć na to, że Warrilow -karierowiczw typie Wigfulla - będzie się zachowywał przyzwoicie w obecności Farra-Jonesa.Diamond wolał się przejść wokół hotelu.Nie interesowało go, którę�dy Mountjoy dostał się dośrodka, chciał mieć kilka minut spokoju, żeby zebrać myśli.Decyzje, jakie wkrótce zostaną podjęte,będą miały wpływ na znacznie większą liczbę spraw niż tylko los Johna Mountjoya.Wszystkie wejścia do hotelu były zamknięte.Biegnąca wzdłuż murów od strony ulicydziewięciometrowej głębokości kamienna fosa utrudniała wejście intruzom.Domyślił się, że słabepunkty znajdują się od tyłu budynku.Skręcił w lewo, w Boat Stall Lane, wąski pasaż oddzielającyzaplecze hotelu od pubu Rummer, i wszedł na rampę schodzącą do Eastgate, średniowiecznego łukuponiżej poziomu ulicy, który kiedyś stanowił część granic miasta.W mrocznym, cuchnącym przejściu,jakby prosto z horroru Hammera, znajdowała się pochylnia dostawcza hotelu Empire.Przez zakratowane okienko udało mu się zobaczyć kilka inicjałów i dat wyskrobanych na ścianie.Wśród nich: D.P.D.RN Guard, 1940".Całkiem możliwe, że były to inicjały jego własnego stryja,Dona, który podczas wojny służył w marynarce.Większość napisów zrobili żołnie�rze piechotymorskiej.Była to pozostałość czasów, kiedy na początku wojny budynek przejęła Admiralicja.Pozostawał w gestii Minister�stwa Obrony do 1989roku.Empire nie pełnił funkcji hotelu przez ponad pół wieku.Idąc w stronę kawałka rampy białego od odchodów gołębi, spraw�dzałpodwójne drzwi wiodące do hotelowych piwnic.Drzwi były mocne, ale jedną z zabezpieczającychje zasuw zerwano.Została tylko kłódka.Domyślił się, że tędy mógł wejść Mountjoy.Kiedy ją oglądał, żeby sprawdzić, czy nikt przy niej niemajstrował, zaskoczył go głos dobiegający zza pleców-Co ty tutaj wyprawiasz, kolego?-Nie znasz mnie? Jestem Peter Dimond - powiedział speszony.-Naprawdę?-Dopiero co przyjechałem tu z inspektorem.przepraszam, z nadinspektorem Wigfullem.Pocieszyło go, że nazwisko jego następcy nie wywarło większego wrażenia niż jego własne.-W jakim charakterze, proszę pana? Trudno powiedzieć.-No cóż, negocjatora.Jestem tutaj, żeby negocjować z porywa�czem.-Aja po to, żeby nie dopuszczać ludzi do tej części budynku.-No to rób tak dalej.- Aż chciał dodać, że pilnowanie drzwi ma długą tradycję, ale konstabl niewyglądał na człowieka dysponującego wyczuciem historii.Diamond wrócił rampą na podwórze natyłach Guildhall, gdzie burmistrz i inni urzędnicy parkowali samochody.Myślał o żołnierzachpiechoty morskiej.Jeśli żyją, mają co najmniej po siedemdziesiąt parę lat.Czy inicjały na murze sąjedynym śladem, jaki po sobie zostawili? Los żołnierzy podczas wojny pozostawał poza ich kontrolą.Mogli zatonąć razem z Ark Royal", tak jak stryj Don.Ale Peter Diamond w 1994 roku był dziękiBogu wolnym człowie�kiem.Dał sobie spokój z tymi wszystkimi bzdurami, ze służbą, z ran�gami,tak, proszę pana, nie, proszę pana.Prawda? Ale czy w głębi du�cha nie chciał znowu stanąć wszeregu?Lepiej chyba skupić się na aktualnym problemie i stawić czoło lo�gice oblężenia: jeśli złapią albozastrzelą Mountjoya, umorzą też śledz�two wznowione w sprawie Britt Strand.%7ładna z tych grubychryb nie pragnęła obalenia pierwszego wyroku.Policja Avon i Somerset uniknęła złej opinii, którą wostatnich latach zebrały inne wydziały za przyczyną niejasnych wyroków i dowodów wskazującychna korup�cję.Bardzo im ulży, gdy wyekspediują go z powrotem do Londynu i zapomną o nim.Zawsze wiedział, że tak będzie.Dziękował swojej szczęśliwej gwiezdzie, że na początku, kiedy zmuszono go do przybycia, starczyłomu rozsądku, by negocjować i wymusić na nich prawdziwe śledztwo.Od dawna tęsknił za rolą, wktórej tak dobrze się czuł.Nie podszedł do sprawy z myślą, że na pewno natrafi na pomyłkę wymiarusprawiedliwości, tym bardziej że wtedy sam prowadziłdochodzenie.Ale teraz, kiedy wyszły na jaw błę�dy pierwszego śledztwa, czuł się osobiściezobowiązany do odkrycia prawdy.Nawet jeśli po drodze natknie się na własne zaniedbania.I co ztego? Wiedział, że nigdy nie wsadził niewinnego.Być może, do tej pory.Jedną rzeczą jest popełnićbłąd, a inną próbować to ukryć.Jeśli chce żyć w zgodzie z sobą, musi odkryć prawdę o śmierci BrittStrand.Potrzebował więcej czasu.Ile? Nie wiedział.Trzymaj się, stary, pomyślał, zbierając odwagę.Muszę mieć dużo czasu.Muszę wrócić do poprzedniej pracy, i tyle.Powinienem to zrobić dla Steph i dla siebie.Jestemdetektywem, sprawdzonym, wy�próbowanym, dobrym śledczym, nie bez wad, ale lepszym niżkiedy�kolwiek będzie John Wigfull.Nie zostałem stworzony na modela dla artystów, wózkarza wsupermarkecie, barmana czy na Zwiętego Mi�kołaja.Aapię drani.I to wychodzi mi najlepiej.Mogęto znowu robić.Mam niepowtarzalną okazję, żeby dostać to, czego chcę.Wrócić do zawodu.Okrążywszy hotel, wrócił na Orange Grove.Był zdecydowany, pełen optymizmu, gotów stawić czołodowództwu.Ale został tylko jeden problem: dowództwo zniknęło.Na rondzie nie było nikogo.Podszedł do jednego z radiowozów i powiedział do znajomego sierżanta.-Co się stało z komendantem Warrilowem i innymi?-Postanowili się wycofać, proszę pana, zejść z linii ognia.-Na litość boską, on ma tylko mały pistolet.Na tę odległość ni�kogo nie trafi!-Znajdzie ich pan dalej, przy ulicy.- Pokazał ręką i powiedział, lekko skrępowany: - Na WysepceKlozetowej [ Pobierz całość w formacie PDF ]