Palmy na sniegu Luz Gabas

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wyrwany na moment ze snu Jacobo, widząc zamyślenie brata, objął go za ramiona ienergicznie przyciągnął do siebie. Uszy do góry rzucił na cały głos. Parę kieliszków w Ambos Mundos dziświeczorem i zapomnisz o wszystkich smutkach, człowieku! Swoją drogą niezła nazwadla knajpy, co? Zaśmiał się. Oba Zwiaty!Wreszcie kilka godzin pózniej dotarli do miasta.W Saragossie nie było śniegu, alepółnocny wiatr dmuchał niemal tak mocno i lodowato jak w górach.Ulice roiły sięjednak od ludzi: od całych dziesiątków ubranych w wełniane palta albo beżowe płaszczemężczyzn, którzy kulili się, przytrzymując dłońmi czapki bądz kapelusze, oraz tulącychdo siebie torebki kobiet.Jacobo poprowadził Kiliana do pensjonatu, kilkupiętrowego,wąskiego budynku przy placu Espa�a, gdzie zwykli zatrzymywać się z ojcem.Zostawiliwalizki w skromnym pokoiku i, nie chcąc tracić ani sekundy z tych niewielu cennychgodzin, które mieli spędzić w Saragossie, znów ruszyli na miasto.Przede wszystkim, wzorem wielu przyjezdnych, wąskimi uliczkami starówki zwanejpowszechnie El Tubo udali się do bazyliki Nuestra Se�ora del Pilar, prosić NajświętsząPannę na Kolumnie o wsparcie w podróży.Potem posilili się kalmarami w zatłoczonejtawernie, gdzie przy okazji skorzystali z usług młodego czyściciela butów.Następnie, wobuwiu lśniącym od pasty Lodix, rozprowadzonej przez niego energicznymipociągnięciami ściereczki, spacerowali bez celu po mieście, które powoli pustoszało, wmiarę jak zamykano sklepy.Spacerowali wolno, ponieważ wśród brukowanych,zabudowanych nawet siedmiopiętrowymi kamienicami ulic, po których jezdziłytramwaje i czarne samochody o zaokrąglonych maskach i połyskujących metalicznieklamkach takich aut nie było na prowincji! Kilian bez przerwy się na coś zagapiał. Zachowujesz się jak wieśniak powtarzał jego brat, umierając ze śmiechu. Cozrobisz, jak dotrzemy do Madrytu? To przecież dopiero początek&Kilian zasypywał go pytaniami.Zupełnie jakby nerwowe milczenie ostatnich dniznalazło ujście w niepowstrzymanym wybuchu ciekawości.Jacobo z przyjemnościąodgrywał rolę starszego brata, gotowego, z niejaką wyższością i głębokimsamozadowoleniem, udzielać wyjaśnień młodym i zagubionym.Doskonale pamiętałswoją pierwszą podróż i rozumiał reakcje Kiliana. Widzisz tamten samochód? mówił na przykład, wskazując elegancki czarnypojazd z okrągłymi światłami, połyskujący przednią kratką. To nowy rodzinnypeugeot 203, model wykorzystywany na taksówki.A ten drugi to z kolei angielski austinFX3, po prostu cudo.No i rodzinny citro�n CV, znany jako kaczka & Aadne, co?Kilian przytakiwał z roztargnieniem, zapatrzony już na okazałe fasady solidnych,klasycznych budynków, takich jak siedziba Banku Hispanoamerykańskiego czytowarzystwa ubezpieczeniowego La Unión y el F�nix Espa�ol, z ich wielkimi,prostokątnymi lub łukowatymi oknami, kolumnami i frontonami zdobiącymi wejścia,bogatymi mansardami i balkonami z kutego metalu&Zmęczeni trudnym dniem i łazęgą po mieście postanowili wreszcie zajrzeć dowspomnianego przez Jacoba jeszcze w autobusie słynnego lokalu.Kilian już na ulicyzdumiał się podświetlonym napisem informującym, że to jedna z największych kawiarniw Europie.Podążając za bratem, przeszedł przez wielkie dwuskrzydłowe drzwi iprzystanął oszołomiony.Znajdujące się przed nim szerokie schody i podtrzymywaneprzez białe kolumny podcienia wiodły bezpośrednio do ogromnej, dwupoziomowej saliwypełnionej gwarem, dymem, gorącem i muzyką.Delikatne barierki biegły wzdłużgalerii na piętrze, pozwalając siedzącym tam klientom podziwiać orkiestrę umieszczonąw centralnej części parteru.Kilian natychmiast przypomniał sobie scenę z widzianego wBarmonie lmu, w którym pewien młodzieniec kroczył po bardzo podobnych schodach zelegancko przewieszonym przez rękę płaszczem i papierosem w dłoni.Serce zabiło mumocniej.Ze wzrokiem utkwionym przed siebie, podekscytowany, zszedł powoli ku tejmasie stolików, drewnianych krzeseł i starannie rozstawionych foteli, zajętych przezpogrążone w rozmowie damsko-męskie towarzystwo, które na pierwszy rzut oka zdałomu się dystyngowane i subtelne.Sukienki kobiet, wiązane na piersi, głęboko wycięte,były lekkie, wesołe, obcisłe i krótkie w porównaniu z noszonymi w górach grubymispódnicami do kolan i okryciami z ciemnej wełny.Mężczyzni, tak jak on, mieli na sobiebiałe koszule, cienkie czarne krawaty i marynarki, ozdobione niekiedy wetkniętą doprzedniej kieszonki chusteczką.Przez chwilę czuł się bardzo ważny.Nikt z obecnych nie wiedział, że zaledwie dzieńwcześniej on, Kilian, czyścił bydlęce zagrody z gnoju.Zauważył, że Jacobo unosi dłoń w geście pozdrowienia skierowanym do kogoś wgłębi sali.Popatrzył w tamtą stronę i ujrzał, że macha do nich jakiś mężczyzna. Niemożliwe! wykrzyknął Jacobo. Cóż za zbieg okoliczności! Chodz, poznamwas.Zaczęli się przedzierać między stolikami, na których widać było paczki papierosówBisonte i Camel, z ltrem, pudełka zapałek w najróżniejszych kolorach i kształtach,kieliszki z anyżówką lub brandy dla panów i szampanem albo martini bianco dla pań.Panował ścisk.Kilian nie mógł wyjść z podziwu, że rozmiary sali pozwalają jednymspokojnie rozmawiać, innym zaś w tym samym czasie tańczyć koło podestu dlaorkiestry.W całej dolinie Pasolobino nie uświadczyłbyś nic podobnego.Tam latemtańczyło się na placyku w miasteczku, a zimą organizowało od czasu do czasu wieczorkitaneczne po domach; należało wtedy wcześniej dokonać przemeblowania i poustawiaćkrzesła pod ścianami, by zrobić miejsce.Przy takich okazjach dziewczęta siedziały,czekając, aż chłopcy zaproszą je na prowizoryczny parkiet, albo podrygiwały zkoleżankami w rytm paso doble, walca, tanga lub cza-czy, wygrywanych naakordeonie, gitarze i skrzypcach, które w żadnym razie nie mogły się równać z trąbkamii saksofonami raczącymi teraz gości wesołą, chwytliwą rumbą.Kilka kroków przed stolikiem znajomego Jacobo odwrócił się do brata i rzekł cicho: Jeszcze jedno, Kilianie.Od tej pory w towarzystwie osób trzecich nie mówimy popasolobińsku.Jak jesteśmy sami, to wszystko jedno, ale przed ludzmi nie chcę wyjść naprostaka.Zgoda?Lekko zaniepokojony Kilian przytaknął.Jemu samemu nie przyszłoby to do głowy ostatecznie nigdy nie wyjeżdżał tak daleko od domu.Musiał jednak przyznać, że Jacoboma słuszność, i obiecał sobie bardzo uważać, aby nie popełnić błędu i nie zawstydzićbrata, nawet jeśli odzwyczajenie się od ojczystej mowy miało go kosztować sporowysiłku.Jacobo wylewnie powitał oczekującego ich na stojąco chłopaka. Co ty tu robisz? Dlaczego nie jesteś w Madrycie? Już mówię.Siadajcie rzucił chłopak i machając w stronę Kiliana, dodał: Od razuwidać, że to twój brat.Jacobo roześmiał się i dokonał prezentacji. Kilianie, to Manuel Ruiz, świetnie zapowiadający się lekarz, który nie wiadomoczego szuka w Gwinei. Na te słowa Manuel uśmiechnął się i wzruszył ramionami. Ato mój brat, Kilian.Też nie bardzo wie, co ze sobą począć.Nowi znajomi uścisnęli sobie dłonie i zasiedli na półokrągłej skórzanej sofce.Jacobozajął krzesło z oparciem z drewnianych szczebelków.Na podeście dla orkiestrywokalista, ubrany w szarą marynarkę ze srebrnym szlaczkiem, zaczął śpiewać znanąballadę Antonia Machina Czarne aniołki, wywołując aplauz publiczności [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v