Passent Agata Kto to pani zrobił

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Najważniejsze jest jednak to,że polecane przez IN Stambuł miejsca niekoniecznie są in , a wręcz nie istnieją w ogóle.Planującwakacje, najpierw w sieci serfujemy wśród hałd śmieci wiszą w niej miliony stron o knajpach,które już dawno splajtowały, wywiady z ludzmi, którzy już nie żyją, czy nieświeże blogi o jedzeniu.To, że sieć jest zródłem niewiarygodnym, wiemy wszyscy prace magisterskie pisane metodą copyand paste nadają się tylko na śmietnik ery cyfryzacji.Tym większa odpowiedzialność spoczywa naprzewodnikach wydanych na papierze.Przewodnik drukowany ma być tak pewny jak nowoczesnaprezerwatywa dajemy mu góra 1 procent marginesu na wpadkę.W Istambule postanowiłam wybraćsię do polecanego w przewodniku IN Stambuł hammamu (łazni, prototypu zachodnich SPA)zaintrygowana tekstem: Hammam to nie tylko miejsce, w którym oczyścić możemy ciało i duszę, torównież centrum życia towarzyskiego i rozrywkowego.Z listy adresów polecanych hammamówwybrałyśmy z koleżanką ten opisywany jako wielkiej klasy zabytek z XVII wieku, czyli �sk�darHamami.Jestem pewna, że autorzy nigdy tu nie byli! Real bowiem wygląda tak: dziś budynek ten jestobdrapanym, pomalowanym wewnątrz na seledynowo lokalem położonym w okrutnie biednejdzielnicy.Przed wejściem wita nas śmietnik z górą śmieci, które są rozszarpywane przez koty.W środku, zamiast luksusowej mozaiki w przebieralni, wita nas pracująca tu salowa, wręczając namszare mydło w kostce, plastikową miskę taką, jakiej w domu używamy do sprzątania podłogi i sfatygowane męskie klapki.Zachwalane centrum życia towarzyskiego ograniczyło się do jednejTurczynki, która na migi pokierowała nas do zwykłej, ponurej sauny.Następnie każdą z nas zajęły sięobsługujące panie.Usadziły na rozgrzanym kamieniu i oblały wodą kranówką.Panie byływ bawełnianych majtasach, ale bez stanika, spocone jak Lance Armstrong jadący pod górę.Zapomocą szorstkich jak skrobaczka do tłustych garów myjek zrobiły nam peeling, potem namydliłypianą z szarego mydła, po czym pomyje z miski wylały nam na głowy.Ten hammam nie jestorientalną wersją luksusowego SPA, tylko służy ubogim Turkom i Turczynkom jak łazienka.Nie maw tym nic złego, tylko lepiej polskie turystki o tym w przewodniku uczulić, pisząc: Jeśli trafił wamsię hotel bez łazienki albo chcecie zobaczyć, jak myją się zwykli mieszkańcy Turcji, proponujemywycieczkę do łazni dzielnicowej.Do tego fotografia obsługujących tu pań i detal z męskimklapkiem.To jest rzetelny przewodnik.Szkoda, że autorzy IN Stambułu nie wytłumaczyli turystom, żepo arabsku hammam znaczy łazienka.Gdy wdychałam woń stęchlizny z mokrych ręczników,przypomniały mi się cytaty z IN Stambuł: Nie będzie chyba przesady w twierdzeniu, że hammamy sąbardzo ważnym elementem spuścizny imperium osmańskiego, w którym obowiązywała bliska namfilozofia streszczająca się w haśle: �Wszystko dla ciebie, ponieważ jesteś tego warta�.Drodzyautorzy, może filozofia taka obowiązywała, ale nie w tej dzielnicy i nie w tej łazni.W tym hammamienie było żadnego życia rozrywkowego prócz salowej oglądającej kanał sprzedający odkurzacze,więc aby poprawić sobie nastrój, poszłyśmy do polecanej przez IN Stambuł restauracjiAbracadabra.Enigmatyczny narrator przewodnika zachwala: Z baru wchodzimy na pierwsze piętro,gdzie kilka stolików otacza otwartą kuchnię, królestwo szefa kuchni nieustannie zaskakującegopotrawami będącymi fuzją kuchni tureckiej z tajlandzką.Otóż otwarte w Abracadabrze nie jest nic.Restauracji nie ma, jest zlikwidowana, wnętrze pokrywa kurz.Cieszę się, że Jean Marie-Chauvet niepodróżował po Dolinie Rodanu z przewodnikiem z serii Biblioteka Gazety , gdyż na pewno nietrafiłby do skarbu, który odkrył.JennyZciany naszej sali od historii zdobiła wystawa Nigdy więcej wojny.To było w podstawówceim.176.Pułku Piechoty.Dziś szkoła ma inną nazwę zmienioną ze słusznej politycznie na bardziejsłuszną politycznie.Jako dziesięciolatka wpatrywałam się w czarno-białe fotografie gruzówi zgliszcz Warszawy.Jednym uchem słyszałam monotonny głos nauczycielki czytającej z podręcznikacoś o Bolesławie Zmiałym, a drugim piski koleżanek skaczących przez gumę na podwórku.Szczęściary były już po lekcjach.Wystawa nie ograniczała się do ściany z fotografiami i plakatamigłoszącymi modne wtedy hasło: Nigdy więcej wojny.W sali stała też gablotka z kopiamidokumentów mówiących o medycznych eksperymentach, które Niemcy przeprowadzali na więzniach.Kurator wystawy pragnął, by zwiedzającym wryła się w podświadomość i pamięć nie zmienionojej do czasu ukończenia przez nas szkoły.Dziś już wystawy tam nie ma, sprawdzałam.Dzieci mająwnętrza przyjazne, pastelowe, z rysunkami zwierzątek i instrukcjami, jak dbać o planetę.Wymieniasię stare drewniane okna na takie z PCW, a tablice z kredą na laptopy Szwecja po prostu.Kto bysię bawił w gazetki ścienne z reportażem wojennym dzieci mają prawo do dzieciństwa, gier naajfonie, lansiarstwa, Hanny Montany i automatów z colą oraz prezerwatywami.Dziś wszyscy rodziceto pacyfiści. Nie kupuję synowi ubrań w moro , z wyższością skomentowała jakaś pani bojówkoweszorty mojego syna.Hasło Nigdy więcej wojny okazało się utopijną propagandą, dziś wojny jest wokół tyle, żeprzestaliśmy ją zauważać.Na razie nie dzieje się w naszej piwnicy, tylko bulgocze w oddaleniu.Przesuwa się na pasku wiadomości, jedna z setek wojen.Afganistan to czy Irak, czy Libia? Rwandęod Sarajewa jakoś da radę odróżnić, ale Sudanu od Rwandy to już nie idzie.Ormianie, Kurdowie,Asyryjczycy taki kociokwik konfliktów nam serwują między reklamami seriali.Wojnę sprzedajesię w centymetrach tak zwanego materiału przygotowanego dla nas przez producentów kontentu,kiedyś zwanych dziennikarzami.Rok temu spytałam reportera pewnej poważnej, a nie tam kobiecejgazety, gdzie można poczytać coś o współczesnych weteranach. No wiesz.Amerykanie książkii filmy o nich robili.Na przykład Lot nad kukułczym gniazdem albo Aowca jeleni.Co z naszymibohaterami, tymi, którzy wrócili przedwczoraj, w jakiś piątek albo sobotę, anonimowym lotem, nie ciz orderami z Muzeum Powstania? Och, już tyle o tym pisaliśmy, to nuda.Ile można o tym, że jedennie ma nogi, a drugi od sześciu lat leczy się u psychologa i że pomaga im państwo.Tematniechodliwy jak weteran [ Pobierz całość w formacie PDF ]