[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kołnierz taki zakłada się, używając waty w płatach oraz bandaża.Korzystne jest zastosowanie 3—4 warstw waty naprzemiennie z opaską muślinową, co pozwala na lepsza stabilizacje kręgosłupa, zapobiega w pewnym stopniu obniżaniu się tak uformowanego kołnierza.Należy raczej unikać stosowania bandaży elastycznych, a jeśli decydujemy się na ich wykorzystanie, należy nakładać obwoje bez naciągania.Pewną odmianą tego kołnierza jest kołnierz palisadowy utworzony z nierozwiniętych opasek muślinowych odpowiedniej szerokości, ustawionych jak palisada wokół szyi i ustalonych okrężnymi obwojami bandaża.Podobnie jak wyżej wspomniany sposób unieruchomienia, spełnia on rolę tymczasowego unieruchomienia kręgosłupa, które powinno być wkrótce zastąpione przez ostateczne zaopatrzenie ortopedyczne, wykonane lub dopasowane indywidualnie dla każdego chorego.Istnieje duża różnorodność kołnierzy ortopedycznych stosowanych w leczeniu uszkodzeń kręgosłupa, z których kilka częściej stosowanych przedstawiono na kolejnych rycinach (rys.19 a, b, c).Mają one zapewnić stabilizację kręgosłupa, jednakże w pewnych przypadkach powinny działać również korygująco na ukształtowanie kręgosłupa.Ma to szczególne znaczenie u chorych ze zgięciowym złamaniem kręgu, jego sklinowaceniem.Kołnierz powinien być wówczas szczególnie dobrze dopasowany i tak ukształtowany, a by nadawać kręgosłupowi wyprostne ustawienie.Do tego celu najlepiej nadają się kołnierze z możliwością regulacji ustawienia głowy, z regulacją pneumatyczną lub mechaniczną (rys.19 d.c.f)Błąd! Nie można odnaleźć źródła odsyłacza.Rys.19.Typy stosowanych kołnierzy ortopedycznych: a,b,c) stabilizujących;d,e,f) umożliwiających korekcję ustawienia głowy.9.2.Możliwości korekcji nieprawidłowego ukształtowania odcinka szyjnego kręgosłupaZniekształcenie kanału kręgowego, wynikające z przemieszczenia kręgów lub zagięcia osi kręgosłupa, wymaga postępowania zmierzającego do przywrócenia prawidłowych warunków anatomicznych.Stwarza to szansę na poprawę lub powrót funkcji uciśniętej, obrzękniętej części rdzenia.Próby przywrócenia prawidłowego kształtu kanału kręgowego przez ułożenie głowy w pozycji korekcyjnej nie zdały egzaminu.Najczęściej nie można było w len sposób uzyskać repozycji przemieszczonych kręgów, ani utrzymania pozycji korekcyjnej na wystarczająco długi okres.Walton w 1893 roku zaproponował nastawianie przemieszczeń kręgów przez manipulacje głową chorego.Metoda ta jednak rzadko spełnia pokładane w niej nadzieje, a związana była z niebezpieczeństwem wtórnego urazu rdzenia kręgowego podczas manipulacji.Znaną od zarania dziejów metodą nastawiania przemieszczeń kręgów jest wyciąg.Według Benneta stosowany był już do tego celu przez Hipokratesa.a później Ambrożego Pare, Malgaigne'a i innych.Wyciąg pętlowy, stosowany przez Glissona do korekcji zniekształceń chorobowych, znalazł również zastosowanie w leczeniu urazów odcinka szyjnego kręgosłupa.Malgaigne zaproponował do tego celu stosowanie kołnierza wyciągowego z podparciem o podbródek i potylicę, który po różnych modyfikacjach stosowany jest również obecnie.Wprowadzenie przez Crutchfielda wyciągu szkieletowego (czaszkowego), jako metody repozycji przemieszczenia i leczenia złamań kręgosłupa, stanowiło duży krok naprzód w leczeniu tych urazów.Wyciąg używany był głównie jako sposób pierwotnego unieruchomienia złamanego kręgosłupa.W latach pięćdziesiątych powrócono do koncepcji Waltona, dokonując manipulacji kręgosłupa za pośrednictwem klamry wyciągowej, zwykle po znieczuleniu ogólnym chorego.Metoda ta znajduje licznych zwolenników.Także Braakman uznaje ręczną repozycję za metodę z wyboru w nastawianiu świeżych przemieszczeń górnej części odcinka szyjnego kręgosłupa, uważając ją jednak za mało przydatną w leczeniu zwichnięć dolnej części kręgosłupa oraz do repozycji zwichnięć zastarzałych.Fried i Cloward zwracają uwagę na możliwość powikłań przy stosowaniu tej metody leczenia [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl trzylatki.xlx.pl
.Kołnierz taki zakłada się, używając waty w płatach oraz bandaża.Korzystne jest zastosowanie 3—4 warstw waty naprzemiennie z opaską muślinową, co pozwala na lepsza stabilizacje kręgosłupa, zapobiega w pewnym stopniu obniżaniu się tak uformowanego kołnierza.Należy raczej unikać stosowania bandaży elastycznych, a jeśli decydujemy się na ich wykorzystanie, należy nakładać obwoje bez naciągania.Pewną odmianą tego kołnierza jest kołnierz palisadowy utworzony z nierozwiniętych opasek muślinowych odpowiedniej szerokości, ustawionych jak palisada wokół szyi i ustalonych okrężnymi obwojami bandaża.Podobnie jak wyżej wspomniany sposób unieruchomienia, spełnia on rolę tymczasowego unieruchomienia kręgosłupa, które powinno być wkrótce zastąpione przez ostateczne zaopatrzenie ortopedyczne, wykonane lub dopasowane indywidualnie dla każdego chorego.Istnieje duża różnorodność kołnierzy ortopedycznych stosowanych w leczeniu uszkodzeń kręgosłupa, z których kilka częściej stosowanych przedstawiono na kolejnych rycinach (rys.19 a, b, c).Mają one zapewnić stabilizację kręgosłupa, jednakże w pewnych przypadkach powinny działać również korygująco na ukształtowanie kręgosłupa.Ma to szczególne znaczenie u chorych ze zgięciowym złamaniem kręgu, jego sklinowaceniem.Kołnierz powinien być wówczas szczególnie dobrze dopasowany i tak ukształtowany, a by nadawać kręgosłupowi wyprostne ustawienie.Do tego celu najlepiej nadają się kołnierze z możliwością regulacji ustawienia głowy, z regulacją pneumatyczną lub mechaniczną (rys.19 d.c.f)Błąd! Nie można odnaleźć źródła odsyłacza.Rys.19.Typy stosowanych kołnierzy ortopedycznych: a,b,c) stabilizujących;d,e,f) umożliwiających korekcję ustawienia głowy.9.2.Możliwości korekcji nieprawidłowego ukształtowania odcinka szyjnego kręgosłupaZniekształcenie kanału kręgowego, wynikające z przemieszczenia kręgów lub zagięcia osi kręgosłupa, wymaga postępowania zmierzającego do przywrócenia prawidłowych warunków anatomicznych.Stwarza to szansę na poprawę lub powrót funkcji uciśniętej, obrzękniętej części rdzenia.Próby przywrócenia prawidłowego kształtu kanału kręgowego przez ułożenie głowy w pozycji korekcyjnej nie zdały egzaminu.Najczęściej nie można było w len sposób uzyskać repozycji przemieszczonych kręgów, ani utrzymania pozycji korekcyjnej na wystarczająco długi okres.Walton w 1893 roku zaproponował nastawianie przemieszczeń kręgów przez manipulacje głową chorego.Metoda ta jednak rzadko spełnia pokładane w niej nadzieje, a związana była z niebezpieczeństwem wtórnego urazu rdzenia kręgowego podczas manipulacji.Znaną od zarania dziejów metodą nastawiania przemieszczeń kręgów jest wyciąg.Według Benneta stosowany był już do tego celu przez Hipokratesa.a później Ambrożego Pare, Malgaigne'a i innych.Wyciąg pętlowy, stosowany przez Glissona do korekcji zniekształceń chorobowych, znalazł również zastosowanie w leczeniu urazów odcinka szyjnego kręgosłupa.Malgaigne zaproponował do tego celu stosowanie kołnierza wyciągowego z podparciem o podbródek i potylicę, który po różnych modyfikacjach stosowany jest również obecnie.Wprowadzenie przez Crutchfielda wyciągu szkieletowego (czaszkowego), jako metody repozycji przemieszczenia i leczenia złamań kręgosłupa, stanowiło duży krok naprzód w leczeniu tych urazów.Wyciąg używany był głównie jako sposób pierwotnego unieruchomienia złamanego kręgosłupa.W latach pięćdziesiątych powrócono do koncepcji Waltona, dokonując manipulacji kręgosłupa za pośrednictwem klamry wyciągowej, zwykle po znieczuleniu ogólnym chorego.Metoda ta znajduje licznych zwolenników.Także Braakman uznaje ręczną repozycję za metodę z wyboru w nastawianiu świeżych przemieszczeń górnej części odcinka szyjnego kręgosłupa, uważając ją jednak za mało przydatną w leczeniu zwichnięć dolnej części kręgosłupa oraz do repozycji zwichnięć zastarzałych.Fried i Cloward zwracają uwagę na możliwość powikłań przy stosowaniu tej metody leczenia [ Pobierz całość w formacie PDF ]