Stephen King Nocna Zmiana

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Wszyscy trzymają się od tamtego miejsca z daleka. Ale co to znaczy? - zapytałem, wskazując dziwaczny podpis pod wieżyczką. Nie wiem - odparł.Przypomniałem sobie wystraszoną, ale stanowczą panią Cloris. Glista. - mruknąłem. Czy pan coś wie, panie Boone?. Zapewne.będzie zabawnie odwiedzić jutro to miasteczko.Co o tym myślisz, Cal?.Oczy mu rozbłysły i skinął głową.Strawiliśmy blisko godzinę, opukując i przeszukującścianę za znalezioną przez Cala skrytką, ale bez rezultatu.Nie powtórzyły się równieżodgłosy, które mi opisał.Daliśmy sobie wreszcie spokój.Następnego dnia rano ruszyliśmy na piechotę przez las.Padający w nocy deszcz ustał, aleniebo ciągle było szare i nad ziemią nisko płynęły chmury.Kiedy zauważyłem zaniepokojonywzrok Cala, spiesznie zapewniłem go, że jeśli poczuję się zmęczony lub droga okaże się zbytdługa, natychmiast go o tym powiadomię i zrezygnujemy z całego przedsięwzięcia.Zabraliśmy ze sobą potężną wałówkę, wyśmienity kompas Buckwhite a i oczywiścietajemniczą, starą mapę Doli Jeruzalem.Dzień był dziwny i posępny; kiedy posuwaliśmy się przez mroczny, sosnowy las, najpierw napołudnie, a pózniej na wschód, nie słyszeliśmy ani jednego ptaka, a w zaroślach nie poruszyłosię żadne zwierzę.Głuchą ciszę mącił jedynie dzwięk naszych stóp i odległy łoskot bijącegow skały przylądka oceanu.Towarzyszył nam cały czas prawie nadprzyrodzenie ciężki zapachmorza.Po niecałych trzech kilometrach natknęliśmy się na zarośniętą, niegdyś wyłożoną palamidrogę, która ciągnęła się mniej więcej w tym samym kierunku, gdzie zdążaliśmy.Ruszyliśmynią, co pozwoliło zaoszczędzić sporo czasu.Rozmawialiśmy niewiele.Pochmurny, ponurydzień opadał ciężką płachtą, gasząc w nas całego ducha.Około jedenastej usłyszeliśmy szum płynącej wody.Zarośnięta droga, którą szliśmy,gwałtownie odbijała w lewo, a po drugiej stronie spienionego, ciemnoszarego potoku, niczymjakieś widziadło, rozsiadło się miasteczko Dola Jeruzalem!Potok miał około dwóch i pół metra szerokości, jego brzegi łączyła obrośnięta mchem kładka.Po drugiej stronie, Bonesie, znajdowało się przepiękne miasteczko.Naturalnie nieubłaganedziałanie czasu wywarło na nim swoje piętno, ale i tak zachowało się w zadziwiająco dobrymstanie.Kilkanaście domów, z jakich znani byli purytanie - surowych w swoim kształcie, ale26mimo to imponujących - stało nad stromym brzegiem rzeki.Dalej, wzdłuż zarośniętejchwastami ulicy widniały trzy lub cztery budynki.�d biedy mogły stanowić prymitywnecentrum handlowe.Jeszcze dalej sterczała iglica zaznaczonego na mapie kościoła; kłułaołowiane niebo i sprawiała nieprawdopodobnie posępne wrażenie z powodu łuszczącej sięfarby i zmatowiałego, przekrzywionego krzyża. Nazwa pasuje do miasteczka jak ulał - odezwał się cicho stojący za mymi plecami Cal.Przeszliśmy mostek, ruszyliśmy w stronę wioski.i w tym miejscu moja opowieść stanie sięnieco dziwaczna, więc przygotuj się, Bonesie!W miarę jak posuwaliśmy się między domami, powietrze zdawało się przybieraćkonsystencję ołowiu; jeśli wolisz, było ciężkie.Budynki znajdowały się w stanie kompletnegorozkładu - pozrywane okiennice, pozapadane pod ciężarem śniegów dachy, pokryte kurzemokna łypiące na nas zezem.Cienie rzucane przez dziwaczne załomy ścian i kanciasteprzybudówki zdawały się zamieniać w jakieś złowrogie jeziora.Najpierw wkroczyliśmy do starej walącej się karczmy - nie opuszczało mnie dziwneprzeświadczenie, że nie powinniśmy swoją obecnością zakłócać spokoju domów, w którychzmęczeni ludzie szukali chwili wytchnienia i samotności.Zmurszała tablica wisząca nadpołupanymi drzwiami głosiła, że był tu ongiś ZAJAZD I KARCZMA POD ZWICSKIMABEM.Wiszące na jednym zawiasie drzwi zaskrzypiały potępieńczo, a my weszliśmy dopogrążonego w głębokim cieniu wnętrza.Smród pleśni i rozkładu zwalał po prostu z nóg.Wydawało mi się, że pod tym zapachem kryje się inny jeszcze fetor, zawiesisty, morowyodór, zapach wieków i zgnilizny.Taką woń wydzielać mogą jedynie zniszczone trumny lubzbezczeszczone grobowce.Jednocześnie przyłożyliśmy do nosów chusteczki.Obrzuciliśmypomieszczenie uważnym spojrzeniem. Boże drogi, sir. - zaczął słabym głosem Cal..Nie powinniśmy byli tu wchodzić - dokończyłem za niego.I tak rzeczywiście było.Stoły i krzesła stały niczym upiorni strażnicy; zakurzone, z niezatartym piętnem, jakiewywarły na nich gwałtowne zmiany temperatur, z których znany jest klimat Nowej Anglii, ajednocześnie w jakiś sposób w stanie nienaruszonym - jakby czekały poprzez milczące,napęczniałe echem dziesięciolecia, aż wróci ów miniony, dawny czas i ktoś wejdzie, zawoła,żeby podano mu kufel piwa albo szklankę gorzałki, rozda karty, po czym zaciągnie sięwykonaną z gliny fajką.Wiszące na ścianie obok tablicy z regulaminem kwadratowe, małelustro było całe.Rozumiesz, Bonesie? Mali chłopcy znani są z tego, że wszędzie się dostaną iwszystko zniszczą.Nie istnieje dla nich żaden nawiedzony dom, który po ich wizycie27ostałby się z całymi szybami bez względu na to, jak niesamowici i przerażający byliby jegorzekomi mieszkańcy; dla takich łobuziaków nie ma świętości pogrążonego w posępnymcieniu cmentarza, nie ma grobowca, gdzie by się nie wdarli.A z całą pewnością w odległymod Doli Jeruzalem o niecałe trzy kilometry Preacher s Corners urwisów takich jest bardzowielu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v