Władysław Stanisław Reymont Ziemia obiecana

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Posieóiał jeszcze chwilkę, próbował nawet szerokiej, serdecznej rozmowy, ale spo-tykał się ciągle z niedowierzającym wzrokiem óiewczyny, więc wstał do wyjścia.Anka wyprowaóiła go jak zwykle na werendę, góie już Mateusz czekał z latarnią. Mateusz, nie perfumujcie panu chusteczek tak silnie powieóiała cicho.Ziemia obiecana 276 Ja ta nie perfumuje, u nas ta n3akich perfumów nie ma odparł zaspanymgłosem.Anka drgnęła nieco, patrząc na zakłopotaną twarz Karola. Może pan z nami jutro pojeóie do kościoła? Jeśli będę mógł, to dam znać rano.Z tym się rozstali.Anka wolno powróciła do mieszkania, kazała pogasić światła, wydała polecenia najutro, powieóiała ojcu dobranoc i znalazłszy się w swoim pokoju, stanęła przy okniei długo patrzyła w ciemne przepaście nieba, długo rozczuwała wszystko. A wreszcie, to mnie już nic nie obchoói szepnęła do siebie.Ale to była nieprawda, obchoóiło ją to więcej nawet niż pragnęła, tylko nie chcia-ła poddać się tym bolesnym, upokarzającym jej dumę spostrzeżeniom, tym brutalnymfaktom, jakie przed nią stawały. Nie stanę mu pewnie na droóe do szczęścia powieóiała sobie rano, po nie-przespanej nocy, zacięła się w sobie i w takiej dumie, która nie pozwalała się skarżyći płakać.Zamknęła wszystko w sobie.Przy śniadaniu była jak zwykle spokojna.Służąca dała znać, że gromada robotnikówprzyszła i koniecznie ją chce wióieć.Anka wyszła na werendę, nie wieóąc, o co im choói.Pana Adama też za nią wtoczyli.Chłop, Pan, OpiekaNa werenóie było kilku mężczyzn i kobiet, ubranych świątecznie, z baróo uroczy-stymi twarzami.Na jej wejście wysunął się zaraz Socha, który teraz był furmanem u Borowieckiego,pocałował ją w rękę, schylił się do nóg wedle odwiecznego zwyczaju, cofnął się nieco,chrząknął, obtarł nos rękawem surduta, obejrzał się na żonę stojącą z boku i rzekł mocno. A to myśwa się zmówili i przyszli poóiękować naszej óieóiczce kochanej za te-go chłopaka, co go to połamało, a u panienki się likował, za te kobitę, co to una wdowąostała, po tym Michale, co go te rusztowanie zabiło i za te óiecioki co ostały, niby potym Michale, co go to rusztowanie zabiło i za te dobrość jaką im panienka robi wy-powieóiał jednym tchem i obejrzał się na żonę i na kolegów, którzy potakiwali głowamii poruszali ustami, jakby mówiąc z nim razem.Odetchnął i mówił dalej. My jesteśwa biedne sieroty, a panienka chociaż ani nam warzona ani pieczona,a dobra kiej matka roóona.Naród się zmówił, co by za to wszystko poóiękować z serca.Przez podaronków myśwa przyszli, ale podaronki& ale& podaronki& całujta ścierwypanienkę po rączkach, obłapta za nóżki! zawołał, nie mogąc dokończyć mowy.Jakoż po tym energicznym przemówieniu otoczyli Ankę kołem i całowali ją po rękach,a mniej śmieli po łokciach.Ankę zalała ogromna radość i rozrzewnienie, mówić nie mogła ze wzruszenia, więcpan Adam przemówił słów kilka od siebie i kazał im dać wódki.Na sam koniec sceny nadszedł Karol i, dowieóiawszy się, o co im choói, kazał dać poraz drugi wódki i coś w roóaju śniadania, i uścisnął baróo serdecznie ręce robotników,ale uśmiechał się ironicznie i gdy luóie odeszli, powieóiał drwiąco: Wzruszająca scena.Myślałem, że to dożynki, brakowało tylko pieśni i wieńca zezbóż, był natomiast spleciony z wóięczności i dobrych uczynków. Wióę, że to jest łatwa zabawa, ironizowanie wszystkiego, bo zbyt często pan sięw to bawi powieóiała spokojnie na pozór, ale w głębi drżała gniewem. Nie moja zasługa, a& sposobności tak częstych. �iękuję panu za szczerość.Wiem teraz już dobrze, że wszystko, co robię, jestśmieszne, małostkowe, parafialne i niemądre, że to wszystko godne jest ironii, tylko ironii,a pan ją swobodnie wypowiada, bo to mnie tylko boleć może, a pana cieszy nieprawdaż? mówiła rozdrażniona. Co słowo to oskarżenie i to baróo ciężkie rzekł Karol. I prawda. Nie, zupełna nieprawda, przywióenie dla mnie baróo bolesne. Bolesne! zawołała ironicznie.Ziemia obiecana 277 Panno Anno, Anka! dlaczego się pani gniewa na mnie? Po co mamy sobie zatruwaćżycie takimi drobiazgami, czyż pani na serio znajduje w moim ironizowaniu niewinnymobrazę i krytykę siebie? Ależ daję pani słowo, że nigdy, nigdy tego nie pragnąłem i pragnąćnie mogłem tłumaczył się gorąco, szczerze zmartwiony i dotknięty jej słowami.Anka nie słuchała, wyszła z pokoju, nie spojrzawszy na niego.Karol poszedł do ojca na werendę i skarżył się przed nim. Ja jestem trup, ja już nie żyję, ale ci powiem szczerze, krzywóisz Ankę i znie-chęcasz, obyś tego nie żałował pózniej powieóiał stary ze smutkiem i zaczął mu robićdelikatne wymówki za zaniedbywanie narzeczonej i za te tysiące drobiazgów w coóien-nym życiu, którymi Ankę ranił i obrażał jej miłość własną. Antonina niech się spyta panienki, czy prędko pojeóiemy do kościoła, bo koniejuż czekają powieóiał Karol do służącej i wzburzony wymówkami ojca, choóił powerenóie, oczekując odpowieói.Służąca przyszła zaraz. Panienka poszła do pani Trawińskiej i powieóiała, że óisiaj nie pojeóie do ko-ścioła.Borowiecki rozczerwienił się ze złości i wybiegł. P3że sobie piwo, jakieś nawarzył& mruczał za nim pan Adam [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v