[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.PragnÄ™ aby moja ulubiona kole\
anka Kitty Bryant dostała niebieski jedwabny fartuszek imój pierścionek ze złotym koralikiem z pocałunkiem.Dla Hanny, zostawiam pudło na kapelusze, które chciała i wszystkie moje ścinki dorobótek w nadziei, \
e  gdy ujrzy je, to wspomni mnie.A teraz, rozporządziwszy moją najcenniejszą własnością, mam nadzieję, \
e wszyscy będązadowoleni i nie będą obwiniać zmarłej.Przebaczam wszystkim i wierzę, \
e spotkamy się gdyzabrzmi tromba.Amen.Na tej to ostatniej woli i testamencie składam swój podpis i pieczęć, 20 dnia ListopadaAnni Domino 1861.Amy Curtis March Z
wiadkowie: Estelle Valnor Teodor LaurenceOstatnie nazwisko napisane było ołówkiem i Amy wyjaśniła Laurie, \
e powinien je terazprzepisać piórem i opieczętować jak nale\
y.- Skąd ci to przyszło do głowy? Czy ktoś ci powiedział, \
e Beth rozdała swoje rzeczy? -zapytał powa\
nie Laurie, kiedy Amy wyło\
yła przed nim kawałek czerwonej taśmy, wosk dopieczęci, stoczek i kałamarz.Wyjaśniła mu, po czym zapytała niespokojnie: - A co było z Beth?- śałuję, \
e się odezwałem, ale skoro ju\
, to ci powiem.Któregoś dnia czuła się bardzochora i powiedziała Jo, \
e chce zostawić swoje pianino Meg, koty tobie, a biedną starą lalkę - Jo,\
eby ją w jej imieniu kochała.Było jej przykro, \
e miaÅ‚a tak maÅ‚o do ofiarowania i wszystkimnam pozostaÅ‚ym daÅ‚a po loku swoich wÅ‚osów, i najlepsze pozdrowienia dla dziadka.Ona nigdynie myÅ›laÅ‚a o testamencie.MówiÄ…c to Laurie podpisywaÅ‚ i pieczÄ™towaÅ‚ nie podnoszÄ…c wzroku, dopóki wielka Å‚za nieupadÅ‚a na papier.Twarz Amy peÅ‚na byÅ‚a zmieszania, ale powiedziaÅ‚a tylko: - Czy nie dodaje siÄ™czasem post scriptów do testamentów?- Tak, nazywa siÄ™ to «kodycyl».- Dodaj wiÄ™c jeden i do mojego - \
e chcÄ™, \
eby obcięto wszystkie moje loki i rozdanoprzyjaciołom.Zapomniałam o tym, ale chcę, \
eby tak zrobiono, mimo \
e zepsuje to mój wygląd.Laurie uzupełnił więc dokument, uśmiechając się na myśl o największym poświęceniuAmy.Potem zabawiał ją przez godzinę i okazywał du\
e zainteresowanie jej niedolą.Ale kiedymiał ju\
wychodzić, Amy zatrzymała go i wyszeptała dr\
ącymi wargami: - Czy Beth naprawdęcoś grozi?- Obawiam się, \
e tak, ale musimy mieć nadzieję, więc nie płacz, kochanie.I Laurie objąłją ramieniem, pełnym pocieszenia, braterskim gestem.Kiedy odszedł Amy poszła do swojej kapliczki i siedząc w półmroku modliła się za Beth,w potoku łez i z obolałym sercem, czując, \
e milion pierścionków z turkusem nie pocieszyłobyjej po stracie małej, łagodnej siostrzyczki.ROZDZIAA
20W zaufaniu Brak mi słów, by opisać spotkanie matki z córkami.Takie chwile piękne są,gdy się je prze\
ywa, lecz bardzo trudne do opisania, tote\
pozostawiÄ™ to wyobraz
ni moichczytelników i powiem tylko, \
e dom pełen był prawdziwego szczęścia i \
e nieśmiałe nadziejeMeg ziściły się, albowiem kiedy Beth obudziła się z długiego uzdrawiającego snu, jej wzrokrzeczywiście padł najpierw na małą ró\
yczkę i twarz matki.Zbyt słaba, by się nad czymkolwiekzastanawiać, uśmiechnęła się tylko i mocno przytuliła do obejmujących ją kochanych ramion,czując, \
e dręcząca ją tęsknota została wreszcie zaspokojona.Potem znowu zasnęła, a dziewczętaobsługiwały matkę, która nie chciała wypuścić wychudzonej rączki, ściskającej jej dłoń nawetprzez sen.Hanna, nie znajdując innego sposobu na ukojenie swego podniecenia  upichciła dlapodró\
niczki olśniewające śniadanie, a Meg i Jo nakarmiły matkę niczym sumienne, młodebociany, wysłuchując jednocześnie jej szeptanej relacji o stanie zdrowia ojca, przyrzeczeniu panaBrooka, by pozostać i opiekować się nim, opóz
nieniu, jakie zawieja spowodowała w podró\
y dodomu i niewymownej pociesze, jaką była dla niej pełna nadziei twarz Laurie, kiedy przyjechaławycieńczona ze zmęczenia, niepokoju i zimna.Jaki\
to był dziwny a zarazem przyjemny dzień, tak błyszczący i wesoły za oknem, gdziecały świat zdawał się witać pierwszy śnieg, a tak cichy i pełen wypoczynku w domu, gdy\
wszyscy spali, zmęczeni czuwaniem, w całym domu królował sobotni spokój i tylko Hannatrzymała stra\
przy drzwiach.Meg i Jo w błogim poczuciu pozbycia się cię\
aru, zamknęłyzmęczone oczy i poło\
yły się, by odpocząć, niczym sterane burzą okręty, co zawinęłybezpiecznie do cichego portu.Pani March nie chciała odejść od Beth i odpoczywała w du\
ymfotelu, budząc się często, by popatrzeć, dotknąć lub zamyślić się nad swoim dzieckiem niczymbiedak nad odzyskanym skarbem.Laurie tymczasem pośpieszył, by pocieszyć Amy i opowiedział całą historię tak dobrze,\
e nawet ciotka March sama  pociągała nosem i ani razu nie powiedziała:  A nie mówiłam.Amy zachowała się przy tej okazji tak dzielnie, \
e sÄ…dzÄ™, i\
dobre myśli z małej kapliczkirzeczywiście zaczęły przynosić rezultaty [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trzylatki.xlx.pl