Barbara Wood Zielone miasto w słońcu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tyle żon, wydziwiali Afrykanie, a tylko jednowśród nich toto, jedno dziecko.I żadna z tych kobiet nie ma brzucha! Czy te żony są bezpłodne? Więc dlaczego onich nie odsprzeda ich ojcom? Takie bezużyteczne stworzenia, chyba był jakiś zły urok.Buana lordi powinien znalezćinnego czarownika.Coś jednak zdumiewało Oczerę jeszcze bardziej w tym nowym buana.Wiedziała, że pomiędzy plemionami ozungutoczyła się przez osiem żniw wielka wojna.Buana lordi wrócił z wojny, żeby zbudować płócienne chaty i popędzićmetalowe potwory do wyrą-bania puszczy.A teraz przybyły jego żony, najpewniej to kobiety pojmane w czasie wojennych napadów.Ale.gdzie te zabrane stada? Jakiż wojownik wraca z wojny bez bydła nieprzyjaciela?W końcu Oczera przestała dumać o białych i powróciła myślą do męża.Czym go zwabić, żeby przyszedł do niej? Chociaż zbiory są nędzne, a kozy chude, przygotowałaby dla niego ucztę.Dałaby mu resztę swojego dobrego piwa, byłaby uległa, wcale by się nie żaliła.Gdyby tylko on przyszedł.Chciałapoprosić babkę o napój miłosny i nic mężowi nie mówiąc, dać mu do wypicia, ale wiedziała, że staruszka maważniejsze sprawy na głowie.Będzie złożenie ofiary pod uświęconym figowcem i błaganie0 deszcz.Przypomniała sobie ostatni raz, gdy to się odbywało, bo wybrano ją, by uczestniczyła w uroczystości.Tylko czyści ibez winy mogą w niej uczestniczyć: starcy po wyzbyciu się doczesnych pragnień, zajęci tylko sprawamiduchowymi; kobiety niezdolne już do rodzenia, więc niewzbudzające żądz; i dzieci poniżej lat ośmiu, bo mają duszeniewinne i nie są skalane grzechem.Owa uroczystość miała miejsce pod tym właśnie figowcem, który był sercem małej wioski Oczery.Drzewo, uznaneza prastare, już okazało, że jest błogosławione, ocaliło rodzinę przed chorobą1 głodem w Roku Przeprowadzki Oczery Za Rzekę.Młoda Oczera nie wątpiła, że teraz też obrzędem deszczowymubłaga się przodków, mieszkających w czcigodnym figowcu, by zesłali deszcz.Doszła z babką do rzeki i poczłapały po mokrym dnie koryta na północny brzeg.Na brzegu, wychodząc spośróddrzew, starsza Oczera krzyknęła.Ogromny żelazny potwór z człowiekiem na grzbiecie tratował chatę młodej żonyMadengeja.Starsza Oczera zaczęła wrzeszczeć do człowieka na potworze, ale ten Masaj w szortach khaki zbył starąlekceważąco, tylko młodej przyjrzał się z zainteresowaniem.Gdy żelazne bydlę charczało, bekało i miażdżyło chatęswymi dziwnymi nogami, babka stanęła przed nim tak, że Masaj musiał to zwierzę zatrzymać, uciszając jego ryk.- Co robisz? - zapytała.Odpowiedział najpierw w języku Masajów, potem w suahili i w końcu po angielsku, lecz z tego wszystkiego obieOczery nic nie zrozumiały.Ostatecznie więc rzekł tylko:- Madengej.- i wskazał wzgórze.Stał tam rosły, urodziwy wojownik i patrzył w dół.Obok niego stała i też patrzyła biała memseeb.Rozdział 7Jeżeli memseeb dektari wybaczy - powiedział brygadzista ffikuju -kanciasty dom to nieszczęście.Złe duchymieszkają w kątach.Tylko okrągły dom jest bezpieczny.Grace spojrzała na porębę, gdzie wreszcie po siedmiu miesiącach zaczęło się budowanie jej domku, i powiedziałacierpliwie: - Wszystko w porządku, Samuel.Ja wolę kanciasty dom Samuel Ohajro odszedł, potrząsając głową.Chociaż był Kikuju ochrzczonym i jednym z niewielu, którzy ubierali się jak Europejczycy i mówili po angielsku,wprost głupiał wobec poczynań bia-łyCC�%7ł za chodzące paradoksy, pomyślała Grace, ci nawróceni Afrykanie.Na pozór całkowicie zeuropeizowani, aleumysłem i duchem nadal wrośnięci w przesądy Kikuju.Patrząc na gołe zaczątki swojego małego domu, poczuła dreszcz podniecenia.W marcu, gdy się wprowadziła donamiotu w obozowisku Valentine'a, nie przypuszczała, ze tak długo będzie czekać na własny dom.Ale jakośwszystko się sprzysięgło, zeby opozmac budowę.Z powodu suszy pola kawowe Valentine'a wymagały wzmożonejpracy, Kikuju mieli częste wielodniowe święta i okresy upijania się piwem, a jeśli już pracowali, to w ślamazarnymtempie nie do zdzierżenia dla Brytyjczyków [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v