Chmielewska Joanna Autobiografia t 1

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Musiały jednak istnieć jakieś przyczyny, dla których oko mi zbielało na widokzastawionego stołu.Pojechaliśmy na imieniny małżonki przyjaciela moich rodziców gdzieśtam na wieś.�w przyjaciel, zarazem wielbiciel mojej matki, był to człowiek niezmierniebogaty, posiadający kilometry kwadratowe sadów i siedem córek.Postać barwna, budząca wemnie żywą sympatię, szalenie podobny do Bolesława Chrobrego wedle Matejki.Lubiłam go.Dziko i namiętnie chciał mieć syna, żona rodziła mu same córki, miał podobno jednegonieślubnego, ale to nie było to samo, a wszystkie córki były prześliczne.Jedna w drugąpiękne, zdrowe, dorodne dziewczyny.Najmłodsza w dniu owych imienin miała osiemmiesięcy, nie wyrodziła się, urodą dorównała pózniej starszym siostrom.Ostrzegam, że tu znów będzie dygresja, potężny skok do przodu.W wiele lat pózniej,kiedy przy moim boku trwał prokurator, miałam dość obszerną wiedzę o rozmaitychprzestępstwach, wykroczeniach i katastrofach.Jedna taka katastrofa przytrafiła się na szosie,miejsca dokładnie już nie pamiętam, w każdym razie na kierunku północnym.Wracający doojczyzny Szwed leciał prawie nowym volvo na prom do Zwinoujścia.Pogoda była piękna,słoneczko świeciło, widoczność doskonała, szosa pusta i nagle, zdawałoby się bez żadnychpowodów, wpadł na dwie baby, jadące z przeciwka na motorze.Skutki były potworne.Obiekobiety na miejscu, jedną nogę znaleziono w pewnej odległości luzem, Szwed w szpitalu, avolvo w proszku.No, połowicznie w proszku, poszła karoseria, środek został prawienietknięty i o mało tego wraka nie kupiłam.Znałam sprawę dzięki prywatnemu prokuratorowii zaciekawiło mnie, jak on mógł wpaść na te baby, przecież nie był pijany.Twierdził, że ichnie widział, co wydawało się idiotyzmem.Pojechałam na wizję lokalną.Warunki byłyidentyczne, piękna pogoda, słońce, pusta szosa.Siedziałam w samochodzie milicji, a zprzeciwka nadjeżdżał funkcjonariusz, imitujący owe nieboszczki na motorze.I ujrzałamzjawisko na własne oczy.Szosa miała leciutkie wybrzuszenie, zbyt małe, żeby je nazwać wzniesieniem, zasłaniałoten dalszy ciąg może na wysokość dwudziestu centymetrów, a przy tym był tam też nie łuk,bo to za duże słowo, tylko jakby odchylenie rzędu jednego stopnia.Razem wziąwszy, obaelementy zrobiły swoje.Odbijające się w asfalcie słońce chyba się dołożyło, bo w jakiśtajemniczy sposób nadjeżdżający z przeciwka motor nie był widoczny i zobaczyłam gozupełnie nagle, można powiedzieć z zaskoczenia.Wszyscy byli nastawieni, wszyscywiedzieli, że nadjeżdża, szybkość mieli bez wątpienia mniejszą niż ostro lecący Szwed, ajednak, bez zachowania ostrożności, katastrofę z łatwością można było repetować.Szwedzostał uniewinniony, przyczyną wypadku uznano warunki atmosferyczne.Nie w Szwedzie sedno sprawy.Wracałam do Warszawy razem z biegłym sądowym i podrodze opowiadaliśmy sobie rozmaite michałki.Już było wiadomo, że wrak volva pójdzie nalicytację, po cichutku został nawet zakontraktowany, wyraziłam żal, gadaliśmy dalej osamochodach i cenach i biegły sądowy napomknął o jednym swoim przyjacielu, który wprezencie ślubnym dla córki postanowił kupić nowego białego mercedesa.Biegły uważał toza rozszalałą fanaberię. Czyś ty zwariował, człowieku, czy ty wiesz, ile kosztuje nowy mercedes? spytał zezgrozą przyjaciela. No ile? Co najmniej czterysta tysięcy! Masz sześćset i nie zawracaj głowy.Załatw mi to.Niezła pensja w owym czasie wynosiła około czterech tysięcy, pół miliona to była suma zbajki.Z szalonym zaciekawieniem spytałam, co on robi, ten facet, i wówczas padło nazwisko. Jezus Mario! krzyknęłam, wstrząśnięta [ Pobierz całość w formacie PDF ]