Rawik Joanna Edith Piaf Ptak smutnego stulecia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kilka dni pózniej, w salonie przy bulwarze Lannes otrzymujeBlason d or de la Chanson Fran�aise (Złoty herb piosenki francu-skiej) za nagranie Milorda.Uroczystość transmituje telewizjaw programie Toute la chanson (Cała piosenka).Następują dalszenagrania płytowe, między innymi Les mots d amour (Słowa mi�łości).W trakcie jednej sesji zwykle rejestruje dwie piosenki.Na�grania tego okresu należą do najlepszych pod każdym względem,zwłaszcza Mon Dieu , w którym pełna patosu ekspresja zdumie�wa wszystkich.Zdawało się, że dawno osiągnęła szczyty swojejsztuki, ale każda kolejna pozycja w repertuarze Piaf zdaje sięujawniać jej nowe, nieznane możliwości, tak jakby otwierała jakieśniewyczerpane, ukryte pokłady wyrazu.W grudniu rozpoczynają się próby recitalu, który będzie miałswoją premierę w Olympii pod koniec miesiąca.To nie tylko wiel�ka szansa artystki, mającej śpiewać tam nieprzerwanie do począt�ków kwietnia.To także ratunek w finansowych kłopotach właści�ciela tej sławnej sali, Bruna Coquatrixa. Paris-Presse donosi 31grudnia 1960 roku: Podwójny cud Edith Piaf - tej nocy uratowała człowieka!Oklaski trwały długo, nikt nie pamięta, jak długo.To nie byłaumierająca Piaf z ubiegłych miesięcy, drżąca, budząca litość wido�kiem obrzękłej twarzy.To Edith Piaf sprzed dziesięciu lat, z dłoń�mi na biodrach, z burzą włosów wokół jasnej twarzy, z odrobinązuchwałości w triumfalnym uśmiechu.Za kulisami nareszcie od�prężony Coquatrix, który niedawno przeżył kryzys zdrowotny.Między nim i Edith trwa cicha umowa zaufanych przyjaciół.Onastała się ratunkiem, ale też on należy do nielicznych, którzy nig�dy nie zwątpili w jej zmartwychwstanie, także artystyczne.W ozdobnym jak zwykle programie Olympii tym razem tekstbohaterki wieczoru. Mój drogi Bruno - wyznaje Edith Piaf - oto znowu jesteśmyrazem, co jest dla mnie tym bardziej wzruszające, że po dłuższymczasie powracam do mojej Paryskiej Publiczności.Bruno, znamysię już tyle długich lat, przeżyliśmy wspólnie wiele różnych wyda�rzeń i dlatego wiem na pewno, że tego wieczoru, za kulisami, bę�dzie Pan blisko mnie, oddychając moim rytmem, przeżywając tesame co ja emocje, te same obawy i wspólne radości.Z tych powodów, które są najważniejsze dla artysty, zawsze lu�biłam i będę pragnęła pracować z Panem, czego życzę wszystkiminnym artystom prezentowanym przez Pana, dyrektora pochło�niętego do głębi swoją pracą.W istocie Pańska profesja jest na�miętnością, której ofiaruje Pan wszystko, czasami wręcz ponadrozsądek, podejmując często wielkie ryzyko, by osiągnąć cel, czy�li realizować wszystko, co najlepsze i najpiękniejsze.Mój drogi Bruno, Paryż potrzebuje Pana, bo jest Pan prawdo�podobnie ostatnim wielkim dyrektorem naszego music-hallu.Wiem, że mimo ogromnych trudności naszej epoki szczęścieuśmiechało się do Pana, i myślę, iż nadal będzie się uśmiechać i żebędziemy razem bardzo długo kontynuować drogę pełną wpraw�dzie zasadzek, ale także cudownych rekompensat, które stanowiączęść naszej pięknej profesji.Edith Piaf.Na sąsiedniej stronie publiczność czyta tekst Bruna Coquatrixa: Dziękuję, Edith, że jest Pani tutaj tego wieczoru.Dzięki zawolę walki, za wiarę w zwycięstwo nad wszelkim złem, to dlategoodnosi Pani triumf swoim ukochaniem piosenki oraz życia, któresą tak silnie związane ze sobą.Dzięki za to, że jest Pani coraz piękniejsza, coraz silniejsza, co�raz wspanialsza - wielka! Albowiem ciężkie przeżycia sprawiają,że ci, którzy z nich wychodzą, są właśnie tacy: piękniejsi, silniejsii więksi! Dzięki, że nie zachowała Pani z tych złych momentów anigoryczy, ani urazy, ani żalu czy rozpaczy.W naszych szarych czasach, gdy pasja, entuzjazm i wspaniałośćsą rzadkością, jakże cudownie jest uczestniczyć w tej zwycięskiejrezurekcji, będącej przede wszystkim triumfem osobowości.Niemówiłem jeszcze, droga Edith, o Pani sztuce ogromnej, przedktórą chylę czoło z respektem, jak również przed jej odwagą, wia�rą, miłością do Boga, życia i ludzi.Wszystko to czyni z Pani istotęwyjątkową.Merci, Edith.Bruno Coquatrix.PIAF NIEZMIERTELNA, czytamy w Les Lettres Fran�aises : Edith Piaf, na szczęście, nie umrze nigdy.Ani dla nauki, ani dlasztuki. France-Dimanche opatrzyło sprawozdanie z recitalu tytu�łem: OCALONA DZIKI MIAOZCI, a niżej, drobniejszymi lite�rami, można przeczytać: Gdyby umarła na naszych oczach, było�by o czym opowiadać wnukom!.Szczęśliwa i promienna, Edith czyta te słowa razem z Charliemprzy śniadaniu.W tej sytuacji wydają się raczej zabawne niż obu�rzające.Gdy tylko odzyskała zdrowie, odczuwa wraz z dziką rado�ścią życia ogromną potrzebę śmiechu, z którego jest znana.Zno�wu zdarzają jej się wybuchy dzwięcznego, dziecinnego wręczśmiechu, który wypełnia teraz apartament przy bulwarze Lannes.Odrodziła się jak feniks z popiołów.Dumont ma żonę i dwojedzieci.Sam nie wie, kiedy stał się kochającym niewolnikiem, dzię�ki któremu odradza się cudem artystka.Na razie nie ma pojęciao apokalipsie, jaka stanie się jego udziałem, gdy ukochana odzy�ska wszystkie siły i ukaże swoje oblicze bezlitosnego tyrana.- Charles, jak się cieszę, że przyjechałeś wcześniej.Czekałamna ciebie.-Jak spałaś tej nocy?- Trudno uwierzyć, ale znacznie lepiej niż zwykle.Bez żad�nych proszków.- Obiecałaś mi, ch�rie.- Tak, nie mówmy o tym.Nie ufasz mi?- Boję się o ciebie, Didi.Jesteś taka krucha i delikatna.Tylkotwój głos pozostaje zawsze ten sam - dzwięczny, olśniewający.- Mów tak, mów! Ale sam wiesz, że nie mam tej siły co dawniej.Jestem ruiną.- Ruiny, jak wiesz, są niezniszczalne.A ty nieśmiertelna.A te�raz wyjdz, proszę, ze mną na balkon.Okryj się, najlepiej pledem,bo jest chłodno.- Co za pomysły? Chcesz mnie przeziębić?- Przestań [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v