Clarke Stephen

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.%7łeby dało siętu zamieszkać, należałoby ten pokój zaopatrzyć w meble.A jak na pokój umeblowany był onsłabo wyposażony.Odezwała się komórka właściciela.Szybko rzucił excusez-moi i zaczął rozmowę o tym, żeogłoszenie wciąż jest aktualne; powiedział oui i że klient zaraz może mieszkanie obejrzeć.Zrozumiałem, że mam wyjść.Właściciel z uśmiechem kiwnął mi na pożegnanie.Pojął, żenie jestem odpowiednim klientem, był pewien, że będą inni. Non, non c est un sani-broyeur powiedział. Jak we wszystkich mieszkaniach na tympiętrze.Ale ja byłem już w połowie schodów. MIESZKANKO NA PODDASZUDrugie spotkanie było całkiem inne.Może dlatego, że oferta była wyjątkowo kuszącai gdybym miał pieniądze (i chciał kupić pied-�-terre), natychmiast bym się zdecydował.Było to w Dziewiętnastce, niedaleko Belleville.Nie całkiem w centrum, ale tam zaczynasię robić coraz modniej, a i ceny sklepowe nie są zbyt wygórowane.Ogłoszenie informowałoo grand studio od podwórza, na poddaszu.Ale wszystkie mieszkania na najwyższym piętrze są takokreślane, żeby kojarzyły się z filmem i piosenką Pod dachami Paryża.A to tylko strych,z którego można wykroić dwupokojowe studio.Zapytałem właścicielkę, kiedy mogę przyjechać, a ona poinformowała mnie, że w każdąsobotę od dziewiątej.Stawiłem się punktualnie, ale nie byłem pierwszy.Na podwórku które niebyło podwórkiem, raczej zaułkiem stał facet w średnim wieku i robił zdjęcia telefonemkomórkowym.Udałem się do b�timent de droite, kiwając ze zrozumieniem głową na widok kartkina drzwiach przepraszającej sąsiadów, że będzie otwarte.Pomyślałem, że w kamienicy panujemiła atmosfera.Schody na klatce schodowej były z prostego drewna, ale dobrze utrzymane, a na ścianachnie było graffiti (nie toleruje się ich w żadnym szanującym się paryskim budynku).I podobnie jakw moich ulubionych paryskich restauracjach, może nie było szykownie, ale też nie musiało być.Popychając drzwi (zaopatrzone w solidny zamek), ujrzałem kobietę koło sześćdziesiątki,z którą rozmawiał niski mężczyzna po trzydziestce, robiący szczegółowe notatki. Et les charges, c est par mois ou par trimestre? zapytał.Było to pytanie, czy podanyczynsz dotyczy miesiąca, czy kwartału. Par trimestre odparła, a on udawał, że nie jest zadowolony.Powiedziałem bonjour, wytarłem obuwie i wszedłem do środka, a dama zamachałarękami, żebym wszedł dalej.Miała tak zadowolony wyraz twarzy jak kot, który dopiero co wypiłśmietankę.Na stole leżał niewypełniony blankiet umowy sprzedaży.Miała nadzieję, że zaraz gopodpisze.Mieszkanie odpowiadało opisowi w ogłoszeniu było prosto umeblowane, czyste i bezpęknięć na tynku.Pomieszczenie będące połączeniem salonu z kuchnią posiadało umeblowanie,składające się z sofy, fotela, starej szafy i stolika na telewizor.Było też podwójne łóżko naantresoli i doprawdy, cud świata prawdziwa toaleta.W środku stała para młodych ludzi,którzy wyglądali, jakby właśnie chcieli wziąć kąpiel (nawet w kabinie prysznicowej); dyskutowalio tym, gdzie się wyrzuca śmieci, i przygladali mi się w obawie, że zamierzam ich przebićcenowo.Radio było nastawione na muzykę klasyczną, więc pokazałem gestem właścicielce (którawciąż odbierała telefony), żeby je wyłączyła.Radio bowiem potrafi zagłuszyć takie dzwięki, jakwarcząca klimatyzacja albo odgłosy dochodzące z pobliskiej szwalni w Paryżu wciąż wieleubrań szyje się na hałaśliwych maszynach.Posłuchałem, wystawiłem głowę za okno i usłyszałemtylko daleki odgłos autobusów.Zwietnie jak na sobotni poranek.Usatysfakcjonowany, obróciłem się do właścicielki i klienta, który robił notatki. Od tego tygodnia? zapytał. Czy to będzie zapisane w umowie? Tak odparła właścicielka, nie zastawiając się ani sekundy.Pytający kiwnął głową na znak zgody, dając mi do zrozumienia gestem, żebym się wynosił.Zacząłem swoją rozmowę o kupnie, zasypując panią wszystkimi możliwymiszczegółowymi pytaniami: jaki będzie czynsz, jak wyglądają przybliżone rachunki za gaz, kiedybyło ostatnie posiedzenie wspólnoty mieszkaniowej, kiedy będzie kolejny (kosztowny) remonti czy dach jest w dobrym stanie.Oczywiście natychmiast chciała odpowiedzieć, że tak, ale ciekawbyłem jej mowy ciała.Zapytałem jeszcze, czy budynek jest komunalny i czy można liczyć na to,że miasto zapłaci za renowację podwórka.Ostatnie pytanie z przeproszeniem za niedyskrecję dotyczyło przyczyn, dla których kobieta wyzbywa się mieszkania.I znów nie usłyszałem, żesąsiedzi w nocy urządzają przyjęcia z fajerwerkami albo też karmią smażonymi karaluchamiulubione pawiany.Ale zawsze warto zapytać. Za trzy miesiące idę na emeryturę, więc już nie wrócę do Paryża odrzekła. Więc to było pani pied-�-terre? Tak, mieszkam tu jakieś dwa tygodnie w miesiącu, a czasem odwiedza mnie mążoczywiście.Przykro mi je sprzedawać po piętnastu latach, ale dzieci już są na swoim i nie możemysobie pozwolić na nadmierne wydatki.Tak się powinna zachowywać troskliwa właścicielka. Madame&Para w łazience była coraz bardziej zdenerwowana.Nie dziwiłem się musieli sięw końcu zdecydować [ Pobierz całość w formacie PDF ]