[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Z Bilichildą i Childebertem na tronieChimnechiłda nie potrzebowała już poparcia Grimoal-da, więc opuściła go, by dostał się w ręce Neustryjczy-ków i odczuł gniew Chlodwiga II.Gdy śmierć Childe-berta podkopała jej pozycję, związała swój los z Batyl-dą i Neu- stryjczykami.Ta historia nie różni się wieleod historii Goiswinty, która również była zdecydowanana wszystko, by utrzymać wpływ na władzę mimoże nie miała synów i usiłowała to uczynić, aranżującśluby swych merowińskich wnuczek najpierw z Her-menegildem, pózniej zaś z Rekkaredem.Chlotar III, Childeryk II i zachodnie królestwo(Neustria-Burgundia) 664 675Choć Chlodwig II (639 657) miał swój udziałw obaleniu Grimoalda i choć Batylda była częściowoodpowiedzialna za wyniesienie Childeryka II na tronAustrazji (662), większość zródeł dotyczących Neustriiw tym okresie odnosi się do Kościoła, zwłaszcza zaś domonastycznej polityki królowej.Jak widzieliśmy, poli-tyka ta miała wpływ na ogólną politykę państwa.Ba-tylda była rzekomo odpowiedzialna za śmierć dziewię-ciu biskupów18.Jest mało prawdopodobne, by realizu-jąc swą reformę Kościoła, była aż tak krwiożercza.Jejuczestnictwo w sprawach kościelnych na pewno stwa-rzało jednak antagonizmy i to właśnie jej polityka ko-ścielna może w istocie wiązać się z odsunięciem jej odwładzy.Pewien dość zawikłany, fragment Vita Balthil- dis łączy zamordowanie nominata królowej biskupa Pa-ryża Sigobranda, spowodowane jego pychą, z wymu-szonym odosobnieniem Batyldy.Data zamknięcia siękrólowej w klasztorze, w 664 lub 665 r., zbiegała sięw czasie z osiągnięciem dojrzałości przez syna BatyldyChlotara III.Niezależnie od przyczyn pozwolono jejwycofać się do ufundowanego przez nią opactwaw Chelles, gdzie, co ciekawe, była z początku dość nie-popularna.Według jej biografa zdołała jednak z pomo-cą różnych biskupów zjednać sobie wszystkich prze-ciwników.Ostatnie lata jej życia były naznaczone cier-pliwością i pokorą, co osadza ją w tradycji wcze-śniejszych świętych królowych, zwłaszcza Klotyldy,Ultrogoty i Radegundy.Wycofanie się Batyldy oznaczało, że główną posta-cią na dworze pozostał Ebroin.Wyróżnił się on już zażycia Chlodwiga II, następnie zaś po śmierci Erchino-alda ok.659 r.został majordomem Neustrii, przypusz-czalnie za zgodą Batyldy.Mimo to musiał być zamie-szany w przewrót przeciwko królowej i, ogólnie rzeczbiorąc, w ciągu całej kariery bynajmniej nie słynął z lo-jalności względem tych, którzy mu pomogli.Co zaś siętyczy króla Neustrii Chlotara III, jest on jednym z naj-bardziej pozbawionych oblicza Merowingów w VII w.Nawet jego dyplomy będące jednym Z głównych zró-deł do jego panowania, jeśli tylko da się je datować,pochodzą, z jednym wyjątkiem, z okresu jego małolet-niości.Jego śmierć w 673 r.zapoczątkowała jednak je-den z najbardziej dramatycznych okresów epoki mero- wińskiej.Następujące po nim rządy Childeryka II w ca-łym królestwie Merowingów (673 675) i okres bezpo-średnio po nich przyniosły wojnę domową, zamordo-wanie króla i królowej oraz męczeństwo dwóch bisku-pów.Na szczęście lata 673 675, a zwłaszcza wydarzeniaWielkanocy ostatniego roku, są nadzwyczaj dobrzeudokumentowane w merowińskich zródłach.Okres tenjest skrótowo opisany w Liber historiae Francorum,lecz jest to relacja o pierwszorzędnej wadze, choć togrupa passiones (opisów męczeństw) czyni lata 673675 szczególnie żywymi i ważnymi w historiografii.Trzy główne żywoty świętych, wszystkie o znacznejwadze zródłowej, zajmują się śmiercią duchownychzamieszanych w kryzys panowania Childeryka II.Naj-starsza z nich jest passio Prejektusa biskupa Clermontzamęczonego, gdy powrócił do swej diecezji z wielka-nocnego zgromadzenia na dworze Childeryka, które wroku 675 zebrało się w Autun.Passio została napisanajeszcze za życia osób, które doprowadziły do męczeń-stwa biskupa, przez kogoś, kto, jak się wydaje, nie znałdobrze miasta Clermont, lecz bardzo dobrze znał sank-tuarium świętego w Volvie, co sugeruje, że pisał dlaczłonków tamtejszej wspólnoty.Sprawą, która zajmujehagiografa najbardziej, jest kariera Prejektusa w Ower-nii.Passio jest szczególnym zródłem, zarazem zewzględu na światło, jakie rzuca na owerniacki Kościół,jak i szczegóły, jakich dostarcza na temat przyczyn kryzysu roku 675.Tekst ten dobrze więc wyjaśniazwiązek między wydarzeniami na dworze i w Owernii.Obie pozostałe passiones dotyczą biskupa Leodega-riusza (Saint L�ger) z Autun, który został w 675 r.wy-gnany, pózniej w tym samym roku przywrócono go najego stolicę, następnie jednak powtórnie złożono z bi-skupstwa i okaleczono, a w końcu zamęczono w 679 r.Ponieważ święty był jednym z głównych doradcówChilderyka, a Autun było miejscem wielkanocnegozgromadzenia dworu roku 675, nie sposób w tychdwóch tekstach precyzyjnie odróżnić wydarzeń o za-sięgu diecezjalnym i ogólnopaństwowym.Pierwszapassio Leodegariusza mocno koncentruje się jednak nasprawach lokalnych.Została napisana dla Herminariu-sa, który za życia Leodegariusza był opatem u Zw.Symforiana w Autun i został po nim biskupem tegomiasta.Dzieło zostało przez Herminariusa zamówione,gdy był on biskupem, musi więc pochodzić z okresu683 692 i dość niejasno wskazuje na lokalne tło stoją-cych przed Leodegariuszem trudności.Leodegariuszzostał mianowany na biskupa Autun po tym, jakw mieście doszło do bliżej nieokreślonego aktu prze-mocy.Ponadto za czasów jego posługi doszło do jakie-goś konfliktu w obrębie struktury władzy duchownejw Autun.Chociaż Leodegariusz był odpowiedzialny zatranslację ciała świętego Symforiana, jednym z jegoprzeciwników był mnich z klasztoru, gdzie znajdowałysię szczątki świętego.Był to również klasztor, w któ-rym Childeryk II i Bilichilda uczestniczyli w uroczy- stościach wigilii Wielkanocy tuż przed wygnaniem Le-odegariusza.Tego typu szczegóły budzą podejrzenia,że Herminarius, opat u Zw.Symforiana, był jednymz przeciwników Leodegariusza, mimo że autor passiotwierdzi, iż wstawiał się on za biskupem.Jeszcze wię-cej podejrzeń wzbudza twierdzenie, że Herminarius niezabiegał o stolicę biskupią Autun dla siebie.Na tym tlezamówienie passio przez Herminariusa w latach osiem-dziesiątych VII w.jawi się zarazem jako próba ekspia-cji za opór, jaki stawiała biskupowi wspólnota św [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl trzylatki.xlx.pl
.Z Bilichildą i Childebertem na tronieChimnechiłda nie potrzebowała już poparcia Grimoal-da, więc opuściła go, by dostał się w ręce Neustryjczy-ków i odczuł gniew Chlodwiga II.Gdy śmierć Childe-berta podkopała jej pozycję, związała swój los z Batyl-dą i Neu- stryjczykami.Ta historia nie różni się wieleod historii Goiswinty, która również była zdecydowanana wszystko, by utrzymać wpływ na władzę mimoże nie miała synów i usiłowała to uczynić, aranżującśluby swych merowińskich wnuczek najpierw z Her-menegildem, pózniej zaś z Rekkaredem.Chlotar III, Childeryk II i zachodnie królestwo(Neustria-Burgundia) 664 675Choć Chlodwig II (639 657) miał swój udziałw obaleniu Grimoalda i choć Batylda była częściowoodpowiedzialna za wyniesienie Childeryka II na tronAustrazji (662), większość zródeł dotyczących Neustriiw tym okresie odnosi się do Kościoła, zwłaszcza zaś domonastycznej polityki królowej.Jak widzieliśmy, poli-tyka ta miała wpływ na ogólną politykę państwa.Ba-tylda była rzekomo odpowiedzialna za śmierć dziewię-ciu biskupów18.Jest mało prawdopodobne, by realizu-jąc swą reformę Kościoła, była aż tak krwiożercza.Jejuczestnictwo w sprawach kościelnych na pewno stwa-rzało jednak antagonizmy i to właśnie jej polityka ko-ścielna może w istocie wiązać się z odsunięciem jej odwładzy.Pewien dość zawikłany, fragment Vita Balthil- dis łączy zamordowanie nominata królowej biskupa Pa-ryża Sigobranda, spowodowane jego pychą, z wymu-szonym odosobnieniem Batyldy.Data zamknięcia siękrólowej w klasztorze, w 664 lub 665 r., zbiegała sięw czasie z osiągnięciem dojrzałości przez syna BatyldyChlotara III.Niezależnie od przyczyn pozwolono jejwycofać się do ufundowanego przez nią opactwaw Chelles, gdzie, co ciekawe, była z początku dość nie-popularna.Według jej biografa zdołała jednak z pomo-cą różnych biskupów zjednać sobie wszystkich prze-ciwników.Ostatnie lata jej życia były naznaczone cier-pliwością i pokorą, co osadza ją w tradycji wcze-śniejszych świętych królowych, zwłaszcza Klotyldy,Ultrogoty i Radegundy.Wycofanie się Batyldy oznaczało, że główną posta-cią na dworze pozostał Ebroin.Wyróżnił się on już zażycia Chlodwiga II, następnie zaś po śmierci Erchino-alda ok.659 r.został majordomem Neustrii, przypusz-czalnie za zgodą Batyldy.Mimo to musiał być zamie-szany w przewrót przeciwko królowej i, ogólnie rzeczbiorąc, w ciągu całej kariery bynajmniej nie słynął z lo-jalności względem tych, którzy mu pomogli.Co zaś siętyczy króla Neustrii Chlotara III, jest on jednym z naj-bardziej pozbawionych oblicza Merowingów w VII w.Nawet jego dyplomy będące jednym Z głównych zró-deł do jego panowania, jeśli tylko da się je datować,pochodzą, z jednym wyjątkiem, z okresu jego małolet-niości.Jego śmierć w 673 r.zapoczątkowała jednak je-den z najbardziej dramatycznych okresów epoki mero- wińskiej.Następujące po nim rządy Childeryka II w ca-łym królestwie Merowingów (673 675) i okres bezpo-średnio po nich przyniosły wojnę domową, zamordo-wanie króla i królowej oraz męczeństwo dwóch bisku-pów.Na szczęście lata 673 675, a zwłaszcza wydarzeniaWielkanocy ostatniego roku, są nadzwyczaj dobrzeudokumentowane w merowińskich zródłach.Okres tenjest skrótowo opisany w Liber historiae Francorum,lecz jest to relacja o pierwszorzędnej wadze, choć togrupa passiones (opisów męczeństw) czyni lata 673675 szczególnie żywymi i ważnymi w historiografii.Trzy główne żywoty świętych, wszystkie o znacznejwadze zródłowej, zajmują się śmiercią duchownychzamieszanych w kryzys panowania Childeryka II.Naj-starsza z nich jest passio Prejektusa biskupa Clermontzamęczonego, gdy powrócił do swej diecezji z wielka-nocnego zgromadzenia na dworze Childeryka, które wroku 675 zebrało się w Autun.Passio została napisanajeszcze za życia osób, które doprowadziły do męczeń-stwa biskupa, przez kogoś, kto, jak się wydaje, nie znałdobrze miasta Clermont, lecz bardzo dobrze znał sank-tuarium świętego w Volvie, co sugeruje, że pisał dlaczłonków tamtejszej wspólnoty.Sprawą, która zajmujehagiografa najbardziej, jest kariera Prejektusa w Ower-nii.Passio jest szczególnym zródłem, zarazem zewzględu na światło, jakie rzuca na owerniacki Kościół,jak i szczegóły, jakich dostarcza na temat przyczyn kryzysu roku 675.Tekst ten dobrze więc wyjaśniazwiązek między wydarzeniami na dworze i w Owernii.Obie pozostałe passiones dotyczą biskupa Leodega-riusza (Saint L�ger) z Autun, który został w 675 r.wy-gnany, pózniej w tym samym roku przywrócono go najego stolicę, następnie jednak powtórnie złożono z bi-skupstwa i okaleczono, a w końcu zamęczono w 679 r.Ponieważ święty był jednym z głównych doradcówChilderyka, a Autun było miejscem wielkanocnegozgromadzenia dworu roku 675, nie sposób w tychdwóch tekstach precyzyjnie odróżnić wydarzeń o za-sięgu diecezjalnym i ogólnopaństwowym.Pierwszapassio Leodegariusza mocno koncentruje się jednak nasprawach lokalnych.Została napisana dla Herminariu-sa, który za życia Leodegariusza był opatem u Zw.Symforiana w Autun i został po nim biskupem tegomiasta.Dzieło zostało przez Herminariusa zamówione,gdy był on biskupem, musi więc pochodzić z okresu683 692 i dość niejasno wskazuje na lokalne tło stoją-cych przed Leodegariuszem trudności.Leodegariuszzostał mianowany na biskupa Autun po tym, jakw mieście doszło do bliżej nieokreślonego aktu prze-mocy.Ponadto za czasów jego posługi doszło do jakie-goś konfliktu w obrębie struktury władzy duchownejw Autun.Chociaż Leodegariusz był odpowiedzialny zatranslację ciała świętego Symforiana, jednym z jegoprzeciwników był mnich z klasztoru, gdzie znajdowałysię szczątki świętego.Był to również klasztor, w któ-rym Childeryk II i Bilichilda uczestniczyli w uroczy- stościach wigilii Wielkanocy tuż przed wygnaniem Le-odegariusza.Tego typu szczegóły budzą podejrzenia,że Herminarius, opat u Zw.Symforiana, był jednymz przeciwników Leodegariusza, mimo że autor passiotwierdzi, iż wstawiał się on za biskupem.Jeszcze wię-cej podejrzeń wzbudza twierdzenie, że Herminarius niezabiegał o stolicę biskupią Autun dla siebie.Na tym tlezamówienie passio przez Herminariusa w latach osiem-dziesiątych VII w.jawi się zarazem jako próba ekspia-cji za opór, jaki stawiała biskupowi wspólnota św [ Pobierz całość w formacie PDF ]
