Kraszewski Józef Ignacy Stara Bań 01

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Kmieć kmieciowi równy rzekł jeśli mogli go wybrać, czemuż nie mnie?Niemcowi zdało się, że go już ma w garści całego, z wolna więc popuszczać coraz zacząłjęzykowi woóe, na stronę Leszków go nawracając, czemu tamten się nie przeciwił.Prawiło dworze teścia Chwościkowego, jaki on piękny był, ilu przy nim rycerzy się znajdowało,jakie życie wesołe wieóiono.Dobek mu wciąż potakując zdradliwie, przodem go puszczał.Nazajutrz sam już zagadnął o to, a Hengo bez obawy pleść zaczął, namawiając nastronę młodych kneziów.Wieców nie byłoby żadnych, a posłuszeństwo i ład wyborny&t u x a (daw.) całkiem, zupełnie.t u y odpowiednio ociosany blok kamienny służący do wznoszenia budowli.t v p ra (daw.) mówić.t v � at a t zamiast tego; na to miejsce.ze i k zew ki Stara baśń 178Dobkowi niekiedy słuchając pięść świerzbiała, ale go ciągle poduszczał próbując, jakteż zajóie daleko.Hengo się po cichu przyznał, że był w służbie u óiada młodych Pepeł-ków odważył się nawet szepnąć, iż Dobek wióieć by się z nimi powinien, a wziąć ichstronę i drugich namawiać, za co by mu się potem wielkie ziemi obszary dostały, osypyz nich i daniny. A jakże się to dobić do nich? spytał chytry Dobek. Gdyby tylko miłość wasza chciała to uczynić szepnął Niemiec znalezlibyśmysposoby.Nastręczała się tedy zręcznośćt v � poznać bliżej nieprzyjaciela przed wojną i Dobek,który lubił osobliwe wyprawy, nie mógł się strzymać, aby nie zapragnąć dokazać tego, conikt.Obawy nie znał, tylko za zdrajcę uchoóić mu się nie chciało.Trzeciego dnia podpozorem myślistwa z domu wyruszył, nic nie mówiąc Niemcowi i pobiegł Piastuna sięraóić, co miał czynić.Powrócił z postanowieniem, aby korzystać z Niemca, przekraść siędo obozu nieprzyjaciela i co można w nim wypatrzyć.Nazajutrz Hengo i on naraóali się na osobności, tak aby ich nie podsłuchano.Dobekstarostę swojego zawołał i w domu pilnować polecił sam na koń siadł, dawszy Niemcowidrugiego i w lasy ruszyli, nie opowiadając się nikomu, dokąd i po co.Cieszył się Niemiec nie domyślając, jakie mu niebezpieczeństwo groziło, i uszy nabi-jając Dobkowi tym, że on u młodych kneziów bęóie ręką prawą, panem na ich dworze,że pozyszczet v � bogactwa wielkie, wezmie ich krewną za żonę byle stale z nimi trzymałi drugich też do tego po cichu nakłaniał, aby kmiecia rzuciwszy, dawnych panów się jęli.Dobek milcząc głową potakiwał, a co się w nim óiało, tego z oczów nie można byłowyczytać.Czasem się tylko ukośnie spojrzawszy uśmiechał.Jechali tak, lasami przeóierając się, po uroczyskach pustych nocując, dni kilka, ażwjechali do puszczy na granicy pomorskiej ziemi.Tu Hengo znał drożyny lepiej jeszcze,wieóiał, góie szukać luói a przez nich do obozu Pepełków trafić już było łatwo.Właśnie tam jeszcze na Kaszubów i inne gromady luói nawykłych do napaści i wojnyczekano, gdy Hengo z Dobkiem manowcami ku obozowisku się zbliżyli.Dwaj młoói kneziowie z wujem Klodwigiem stali na granicy w lesie, który zwanoPuszczą �iką.Miejsce na obóz wybrane samo przez się było obronne, bo je dwie rzeczki, spływającesię tu, w widłach obejmowały, a z dala szerokie otaczały błota.Na starym horodyszczuporozb3ane były szałasy i namioty płócienne.Niemała zbrojnych luói kupa już się tuzebrała, inni przyciągali.Gdy się u straży stojącej na wąskiej haci wiodącej do obozu opowieóieli wziął ichjakiś starszy i do młodych panów prowaóił.Dla kneziów w pośrodku horodyszcza na-prędce była sklecona szopa, na nieociosanych słupach oparta, lada jako deskami i gałęzmipokryta, której ściany płotami i oponami ostawiono.Kręciło się około niej rycerstwo po niemiecku oóiane, w sukniach pstrych, naszy-wanych, z żelazem u pasa, a niektórzy i na głowie je mieli.�idy też nosili okute żelazem,niektórzy z proporczykami, chociaż na kamiennych młotach i obuchach nie zbywało.Dopiero pod szopę wszedłszy, kędy młoói kneziowie z niemieckim swym krew-niakiem sieóieli na pieńkach suknem poprzykrywanych, Dobek mógł dostrzec istotnejróżnicy tej, o której mu Hengo prawił tyle i owego bogactwa, jakie mu opisywał.t v tNa deskach pozb3anych, które za stół służyły, postrzegł naczynia kowane złocistei opony czerwone, szyte we wzory, na samych też oóież misternie szytą, obszywanąi bramowaną.Oba suknie mieli niebieskie do kolan, blaszkami złocistymi po brzegachnaszywane, płaszcze spinane na ramionach kolcami grubymi, na nogach obcisłą oóieższnurami pięknie objętą i skórznie też ozdobne.Czemu najwięcej się óiwił i czego im najbaróiej zazdrościł Dobek, to mieczów pro-stych, długich, z kruszcu świetnego, pasów do nich saóonych i stojących z dala, u ściantarczy guzami nab3anych, spod których skór prawie widać nie było.Inne, czerwono ma-t v � r ś tu: sposobność.t v � óiś: pozyska.t v t tr t t r t b a t a óiś: mógł dostrzec istotną różnicę tą (& ) i owobogactwo.ze i k zew ki Stara baśń 179lowane, lśniły dokoła prętami z kruszcu do nich poprzyb3anymi.Na głowach też mielikneziowie czapki pozłociste, kunsztownie wyrobione.Pełno tu było Dobkowi nieznanego sprzętu, którego on nawet w prostocie swej użyt-ku odgadnąć nie umiał.Gdy weszli, a Hengo przypadł do ziemi, czego Dobek wcale naśladować nie myślał,stojąc i rozglądając się swobodnie poczęło się naprzód długie, niezrozumiałe szwargo-tanie.Niemiec zalecał tego, którego tu przyciągnął, jako swą wielką zdobycz i zasługę, zaktórą mu się znaczna nagroda należała.Wuj i młoói kneziowie lękać się zdawali, ażebyprzybyły nie okazał się szpiegiem i zdrajcą, podesłanym, aby ich siły obliczył i dał o nichznać Polanom.Dopiero po długiej z Hengiem rozmowie, Leszek starszy, który języka lackiego nie-zupełnie zabyłt v u jeszcze, do Dobka się zaczął oóywać, jaką to srogą niewóięcznościąnaród się ich ojcu wypłacił za tyle dobroóiejstw, które otrzymał od niego, jak oni ototeraz u swoich nawet zamiast pomocy znalezli się prześladowani i, w niebezpieczeństwieżycia będąc, ledwie je ochronili, przez co óiad ich Miłosz zginął, że zostali zmuszeniszukać poparcia od roóiny matki lub sobie zakupywać je, aby powrócić do óieóictwaswojego.Zatem drugi z nich z Klodwigiem wujem kląć zaczęli okrutnie Polanów, pięściamiw stół waląc i odgrażając się wściekle.Dobek słuchać musiał cierpliwie, nic nie mogąc odpowieóieć.Stał prawie niemydopóki rozmowa spokojniejszą się nie stała, a panowie nie ostygli.Starszy złagodniawszy, zaczął go namawiać, aby i on, i przyjaciele, których mógł prze-ciągnąć, na stronę ich przeszli, Klodwig powtórzył to po niemiecku, a Hengo tłumaczył,dodając od siebie obietnice łask wielkich. Z was jednego mówił wuj choćbyście z nami szli, pociechy jako żywo miećnie bęóiemy, chybabyście nam drogę ukazywali, a do tego mamy luói.Z dwojga rąk,choćby najóielniejszych, pomoc mała.Jeżeli ochotę macie, inaczej nam posłużyć powin-niście.Powracajcie nazad do domu, wezm3ciet v v dowóótwo, ciągn3cie z ludzmi na wyprawęprzeciw nam, stańcie na tyłach.Gdy do bitwy przyjóie, rzucicie się na nich z jednej, myz drugiej strony.Wezmiemy ich w kleszcze, aby nic nie uszło.Innych, co przedniejszych,namówcie, aby toż samo uczynili [ Pobierz całość w formacie PDF ]