Lorenz Iny Córa płomieni

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Rozbierzcie je! Obie! - rzucił do swoich ludzi.%7łołnierze z wrzaskiem rzucili się zdzierać z kobiet koszule, w których spały, a potemprzewrócili Saraid na ziemię i przytrzymali ją.- Tylko żeby mnie żaden nie ubiegł! Bo pożałuje! - ostrzegł jeszcze Haresgill, a potemrozpiął spodnie i ze sterczącym członkiem stanął przed Saraid.- Zaraz cię na to nadzieję! - Roześmiał się, a Saraid splunęła w jego stronę.Wtedy spostrzegła, że za plecami Anglików kilku mężczyzn schodzi po drabinie z nawpół zburzonej wieży i kieruje się w ich stronę.Na ich czele szedł Buirre.Nigdy dotąd nie ucieszyła się na jego widok tak, jak w tym momencie.%7łeby ludzieHaresgilla nie zwrócili na nich uwagi, zaczęła głośno wymyślać i przeklinać angielskiegoszlachcica.- Ty czarci pomiocie! - wrzeszczała.- Ty bękarcie jeden! Co z ciebie za człowiek?!Haresgill pochylił się nad nią i uderzył ją w twarz.- Jak z tobą skończymy, będziesz mi lizać stopy niczym pies i błagać, żebym dał ciszybką śmierć.- Możesz sobie pomarzyć! - Buirre jednym susem znalazł się przy Haresgillu, uniósłmiecz i odrąbał mu głowę.Jednocześnie Hufeisen, Seachlann i Ionat�n zaatakowali pięciu ludzi, którzy zostali zdowódcą.Anglicy byli zbyt zaskoczeni, by móc się oprzeć wściekłej nienawiści trzechIrlandczyków i najemnego żołnierza.Hufeisen zabił dwóch jednym uderzeniem miecza,jednego powalił Seachlann, a kolejnego Ionat�n.Ostatni Anglik padł na bezgłowe ciałoswojego dowódcy po ciosie Buirre a.- Poszło lepiej niż się spodziewałem.Postarajmy się jednak zniknąć stąd, zanim wrócigłówny oddział Haresgilla - przypomniał Hufeisen.Jednocześnie pochylił się nad Saraid i rozwiązał krępujący ją powróz.- Dziękuję! - szepnęła, przyciągając resztki nocnej koszuli, by osłonić swą nagość.Ionat�n uwolnił Br�d.Podał jej porwaną koszulę, a potem opończę Haresgilla.- Sprawdzę w ruinach, czy jest tam jakieś damskie odzienie.My też nie powinniśmybiegać w samych koszulach - oznajmił.- Zostań tutaj! Chyba że chcesz, żeby reszta wieży zawaliła się prosto na ciebie.-Hufeisen chwycił młodego Irlandczyka za ramię i popchnął go w stronę jednego z zabitychżołnierzy.- Wezmiemy ubranie Anglików! Panie też muszą się tym zadowolić.Chyba żewolicie biegać na golasa?Saraid potrząsnęła głową i zaczęła rozbierać jednego z drobniejszych Anglików.Br�dz wyraznym wahaniem poszła w jej ślady.- Dobry pomysł! - pochwalił Hufeisena Buirre, ale sam wcale się tym nie zajął.- Co z tobą? - zapytał Niemiec, obdzierając zabitego wroga z odzienia.- Musicie zyskać trochę czasu.I ja wam go zapewnię - odpowiedział Buirre.- Idziesz z nami! - Saraid chciała mu rzucić koszulę, ale pokręcił głową.- Za mocno mnie ranili, byłbym wam kulą u nogi.Spróbujcie uwolnić Ciarę! Ten przeklęty Szymon von Kirchberg zabrał ją ze sobą.Jeśli dobrze zrozumiałem, chce pojechać z nią do Londynu, żeby zgarnąć nagrodę za swojązdradę.Hufeisen warknął niczym wściekły pies.- Do Londynu? To kawał drogi.Dopiero po chwili dotarło do niego znaczenie słów Buirre a i zaczął rzucaćprzekleństwami.- Niech piekło pochłonie tego nędznika Szymona! Przez swoją zdradę jest winienśmierci własnego kuzyna tak samo, jakby go osobiście udusił.- Ubierz się! - upomniał go Buirre i oparł się o skałę, by oszczędzić siły na chwilę, gdypowrócą Anglicy.- Opatrzę cię - usłyszał głos Saraid.- Uczyń to! Może wtedy wytrzymam trochę dłużej! - Buirre uniósł ręce, by Saraidmogła obwiązać rany na jego piersi.- Chodz z nami! Będziemy znowu żyć jak mąż i żona - szepnęła, a łzy popłynęły jej zoczu.- Dobra z ciebie kobieta - odpowiedział.- Ale jestem ciężko ranny.Poza tym mamdług do spłacenia.- Dług?- Maeve! Ionat�nie, ona byłaby ci wspaniałą żoną, gdyby nie te łotry.Ale teraz idzcie!Saraid wiedziała, że nie przekona męża.Szybkim ruchem chwyciła go za głowę ipocałowała.A potem odwróciła się i pobiegła [ Pobierz całość w formacie PDF ]