Mayes Frances Pod słońcem Toskanii. U siebie we Włoszech

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pizza jestjednak wyborna i jakoś nikt nie zauważa szarości zakurzonych firanek ani kota, który skaczepo sąsiednim stoliku i wylizuje resztki czyjejś kolacji.U szczytu naszego stołu państwomłodzi trzymają się za ręce.Oni pozostają we własnym zaczarowanym kręgu.Susan i Cole jadą do Lukki i z powrotem do Francji.Ich krewni już wyjechali.Shera iKevin zostają na jeszcze parę dni.Marmista wykuł dla nas blaty kuchenne z grubego białegomarmuru, który wybraliśmy w jego pracowni.Ed i Kevin ładują blaty na tylne siedzeniesamochodu.Nagle kuchnia jest taka, jaką sobie wymyśliłam.Podłoga z cegieł, wyposażenie białe,długi zlew, półki z desek, blaty marmurowe.Uszyłam kraciastą i niebieską zasłonkę podzlew, powiesiłam warkocz czosnku i suszone zioła i teraz pięknie zwisają z półek.Wmiasteczku znajdujemy stary chłopski półmisek i wieszak na kubki.Ciemne drewnokasztanowca wygląda wspaniale na tle białych ścian.Wreszcie mogę pomieścić te wszystkiekupowane prawie bez opamiętania miejscowe fajanse.Shera i Kevin wyjechali, nie ma już żadnych gości.Zjadamy resztkę weselnego tortu.Ed jak zwykle sporządza spis - powinniśmy kiedyś tymi spisami wytapetować któryś pokój -projektów, w jego ufnym przekonaniu już łatwych do zrealizowania.Kuchnia ma nieodpartyurok i wkraczamy w pełnię sezonu warzyw i owoców.Czwartego lipca.Mnóstwo lata jeszczezostało.Moja córka przyjedzie, wojażujący przyjaciele będą po drodze wstępować na obiadczy na nocleg.Jesteśmy gotowi.Długi stół pod drzewamiCzwartek to dzień targowy w Camucii, ruchliwym miasteczku u stóp wzgórzaCortona.Jestem tu wcześnie, zanim zacznie się upał.Turyści tylko przejeżdżają przezCamucię, nowoczesny odłamek szacownej, dominującej Cortony powyżej.Ale cóż to zanowoczesność? Pośród sklepików z fruta e verdura, sklepów z wyrobami żelaznymi iogrodniczych są dwa grobowce etruskie.Nieopodal jatki zachowały się resztki jakiejś villa,ogromna brama z fryzowanego żelaza i kawał muru.Camucia, chociaż zbombardowana wczasie drugiej wojny światowej, ma nadal swoją porcję kasztanowców, domów zzamkniętymi okiennicami i fotogenicznych drzwi.W dzień targowy dwie ulice stają się nieprzejezdne.Sprzedawcy przyjeżdżają o świciei ze specjalnie przystosowanych ciężarówek i wozów wyczarowują to, co się wydaje całymisklepami czy też działami supermarketu.W jednym wozie sprzedają miejscowe pecorino , bryndzę owczą, która może byćsłodka, prawie śmietankowa, albo dojrzała i bardzo ostra, a także parmigiano wykrajany zdużego koła kawałek tego sera, dojrzałego, tłustego, kruszącego się - jest cudowny dopojadania, kiedy chodzę po targowisku.Wyszukuję i gromadzę produkty na kolację dla nowych przyjaciół.Upodobałam sobiedwa wozy dwóch porchetta maestros.Tu cały prosiak z ogonem oplecionym pietruszką, zjabłkiem albo dużym grzybem w pysku spoczywa na rzezniczej desce.Czasami łeb jestodcięty, leży krzywo i patrzy z ukosa na kadłub nadziewany ziołami, kawałkami własnychuszu itd.(lepiej nie wnikać, czym), upieczony w piecu na ogniu z drew.Można tu kupićpanino (chrupka bułeczka) z plasterkami porchetta chudymi albo z tłustą skórką.Jeden zpanów tych wozów z porchetta jest bardzo podobny do swego towaru - małe oczki,połyskliwa cera, bulwiaste przedramiona.Palce ma krótkie, opasłe, paznokcie ogryzione.Uśmiecha się, zachwalając zalety prosiaka, ale kiedy odwraca się do swojej żony, warczy.Usta zaciska stale w uśmiechu półgębkiem.Dzisiaj kupuję u tego drugiego, łagodniejszego, wsąsiednim wozie.Proszę o dodatkowy sale, sól, ale tak tu nazywają to nieokreślone nadzienie.Lubię je, mimo woli jednak usiłuję zbadać, czy jest w nim coś szczególnego.Chociażwieprzowina jest przydatna i smaczna w każdej swojej postaci, myślę że jej apogeum towłaśnie powoli pieczona porchetta.Zanim przejdę do warzyw, wypatruję jaskrawożółte espadryle z tasiemkami dowiązania w kostkach.Przymierzam je, balansując torbami.Doskonałe i za niecałe dziesięćdolarów.Wrzucam je do torby między porchetta i parmigiano.Szaliki (jaskrawe kopie Chanel i Herm�sa), płócienne obrusy chwieją się zwieszone zmarkiz.Na rozkładanych stołach pojemniki, a w nich stosy środków czyszczących, koszulekbawełnianych, kaset.To jest targowisko, gdzie można nie tylko kupić jedzenie, ale i ubrać się,urozmaicić swój ogród, zaopatrzyć gospodarstwo domowe.Jest trochę różnych miejscowychwyrobów rzemieślniczych, ale trzeba ich szukać.Targowiska w Toskanii nie są takie jak wMeksyku - z cudownymi zabawkami, tkaninami i garnkami.Cud, że toskańskie targi w ogólesię odbywają, zważywszy na unowocześnienie życia we Włoszech i wysoką stopę życiową wtym rejonie.Utrzymuje się też tradycja kucia w żelazie.Widuję żelazne kozły dopodtrzymywania drew na palenisku i poręczne kominkowe ruszty.Bardzo mi się podobauchwyt do całej prosciutto (szynki), żelazny, z rączką umieszczoną na desce, żeby łatwo byłokrajać.Może kiedyś uznam, że potrzebuję aż tyle prosciutto i kupię sobie taki przyrząd.Wktóryś czwartek kupiłam ręcznie wyplatane koszyki z ciemnej giętkiej wierzbiny, duże,świetne na zapasy kuchenne, i małe, okrągłe na dojrzewające akurat brzoskwinie i wiśnie.Handlarka sprzedaje starą bieliznę stołową i pościelową z grubymi monogramami,zapewne pozbieraną z domów rolników i z willi.Wznoszą się przed nią trzy zwały pożółkłejkoronki.Może część tej koronki pochodzi z pobliskiej wyspy, Isola Maggiore, na jeziorzeTrasimeno.Tam kobiety jeszcze siedzą w drzwiach i szydełkiem robią koronki w świetlepopołudnia.Znajduję dwie ogromne kwadratowe powłoczki, rozszywane milami koronek iwstążek - dziesięć tysięcy lirów, ta cena, taka sama jak espadryli, wydaje mi się magicznąliczbą dzisiejszego dnia.Oczywiście będę musiała zamówić do tych powłoczek specjalnepoduszki.Kupując pasiaste płócienne ścierki widzę kilka skór kozich wiszących na haku.Wyobrażam sobie, że wyglądałyby wspaniale na podłogach cotto w moim domu.Ale tecztery skóry są za małe.Handlarz mówi, że przyjedzie tu w przyszłym tygodniu, przy czymusiłuje mnie przekonać, że skóry owcze byłyby na pewno lepsze.Nie jestem przekonana.Kieruję się w stronę warzyw i owoców, zbaczam jednak do baru na kawę.Właściwie kawa to pretekst, chcę spokojnie się pogapić [ Pobierz całość w formacie PDF ]