McNab Andy Nick Stone 01 Zdalne sterowanie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Następnie kazałem im obrócić się plecami do siebie i podać wolneręce, które też skułem korzystając z kajdanek Melvina.Nie utrudniali mi zadania, byli posłuszni - rozsądni chłopcy.Zabrałem im portfele i schowałem je do torby.Wrzuciłem tam też radiotele-fon Rona, uprzednio wyjąwszy baterie.Radio Melvina wsunąłem do kieszeni.Jednocześnie wyciągnąłem z torby krążek taśmy klejącej i zacząłem ich owijaćpocząwszy od nóg w górę.Wyglądali jak mumie.Zostawiłem tylko niewielkąszparę na nosy, żeby się nie podusili.Następnie zawlokłem ich do holu, co biorącpod uwagę ciężar, zwłaszcza Rona, nie było łatwym zadaniem.Nie chciałemjednak, aby widzieli, czego szukam w gabinecie.Mała przykucnęła pod ścianą.Wyglądała jak półtora nieszczęścia i trudno siędziwić.Tak bardzo pragnęła wrócić do domu, a takiego, o jakim myślała, poprostu nie ma i nie będzie.Nie ma rodziców, nie ma siostry, a dom stał się obcy,nic w nim nie jest jak dawniej, a wszędzie unosi się drażniący smród chemika-liów.- Idz po misie - wyrwało mi się, zanim jeszcze zdołałem pomyśleć.Bez słowa pobiegła na górę.Wróciłem do gabinetu i wreszcie zająłem się schowkiem.Był pusty, nie byłow nim nic poza jedną.dyskietką komputerową.Usiadłem przy biurku, włączyłem PC-ta.Pliki nie były zaszyfrowane aninawet zabezpieczone żadnym hasłem i nie było to przeoczenie ze strony właści-ciela, jak się domyślałem.Kev specjalnie zostawił otwarty zapis na wypadek,gdyby mu się coś stało, żeby każdy mógł przeczytać.Przejrzałem kilka plików - nic ciekawego.Po chwili jednak znalazłem folderoznaczony słowem Flavius.Z miejsca zorientowałem się, o co chodzi, bo był tokryptonim naszej gibraltarskiej operacji.Otworzyłem, zacząłem czytać.Kev - jak się okazuje - odkrył to, na co równieżwpadł Al podczas naszej sesji na Florydzie, a mianowicie, że kontakty chłopcówz Ulsteru z kartelami zaczęły się, gdy PIRA uruchomiła na zlecenie Kolumbij-czyków kanały przerzutowe do Afryki Północnej i Gibraltaru, skąd narkotyki szłydo Hiszpanii i innych krajów.Kanały były drożne, PIRA spisywała się znakomi-cie, kartele płaciły jak należy.Po pewnym czasie jednak PIRA postanowiła rozszerzyć swój udział, wejśćgłębiej w interes, pomnożyć kapitał pochodzący ze składek i darów amerykań-skich sympatyków.�w kapitał - Noraid - nie był bagatelny.Według obliczeńKeva, Sinn F�in zbierała ponad pół miliona funtów rocznie i właśnie owe półmiliona postanowiono zainwestować w towar z Kolumbii, przetransportować doEuropy, a tam wymienić na broń i amunicję z krajów byłego bloku komuni-stycznego.PIRA ma towar, Związek Radziecki przestaje istnieć, do głosu do-chodzi rosyjska mafia, gotowa wziąć każdą ilość towaru i dostarczyć każdą broń.Powstaje sytuacja, o jakiej można tylko marzyć.Pochłonęła mnie lektura, ale trzeba było ją przerwać.Jakkolwiek by było,znalazłem się pod jednym dachem z dwoma policjantami i dzieciakiem brutalniepotraktowanym przez życie.Lepiej jednak się zmywać.Wyłączyłem komputer,schowałem dyskietkę do kieszeni, w samą porę, bo znów w radiu odezwała siędyżurna z centrali.- Sześćdziesiąt dwa zgłoś się!Kurwa!Skoczyłem do holu.- Ron, to do ciebie!Ron łypnął na mnie z podłogi takim wzrokiem, że nie trzeba było nic więcej.Wiedziałem, że tym razem już go nie zmuszę.Ale spróbować trzeba.Oderwałemkawał taśmy klejącej, odsłaniając mu usta.- Pocałuj mnie w dupę - usłyszałem.- Sam z nią pogadaj, przecież nas niezabijesz!- Sześćdziesiąt dwa.Ron miał rację, wyczuł moją słabą stronę.- Kelly, gdzie jesteś?! - krzyknąłem.- Już schodzę, właśnie znalazłam Ricky'ego.Nie było czasu na zabawę.- Zakładaj kurtkę i buty, ale już.Sam też wskoczyłem w adidasy, złapałem torbę, jeszcze raz rzuciłem okiemna Rona i Melvina, czy mają czym oddychać.Leżeli spokojnie, pewnie już ob-myślali, co napiszą w raporcie.Wyszliśmy z małą przez werandę.Trzymałem ją mocno za rękę i kątem okasprawdzałem, czy nie gubi Ricky'ego i Jenny.Jeszcze tylko tego brakowało, żebyrozryczała się na całą okolicę, że misiom dzieje się krzywda.Wsiedliśmy do wozu, ruszyłem, a gdy światła uliczne zaczęły zaglądać downętrza, zerknąłem na małą w lusterku wstecznym.Wyglądała na nieszczęśliwą.Oczy podpuchnięte, policzki mokre, smutna mina.Miała wszelkie powody iprawo, żeby mieć pretensje do całego świata.Była na tyle inteligentnym dziec-kiem, że pewnie uświadamiała sobie, że właśnie po raz ostatni widziała rodzinnydom, że, tak naprawdę, to domu już nie ma.No cóż, pod tym względem zrównałasię ze mną.Ja też nie mam domu [ Pobierz całość w formacie PDF ]