Moning Karen Marie Szaleństwo 01 MacKayla Lane 01. Mroczne szaleństwo

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Kiedy skończysz obcinanie i farbowanie włosów, wróćdo mnie.Mają być krótkie i ciemne, panno Lane.Przestań wkońcu wyglądać jak Barbie.Nie płakałam, kiedy to robiłam.Ale - i niech diabli wezmąJericho Barronsa za to, co mi pózniej zrobił - zrzygałam się naperski dywan na tyłach księgarni, kiedy wróciłam na dół.***Kiedy się nad tym zastanowiłam, zrozumiałam, że zaczę-łam to odczuwać jeszcze na górze, myjąc włosy w łazienceprzylegającej do pokoju.Nagle dostałam mdłości, ale sądzi-łam, że to reakcja na gwałtowną zmianę wyglądu.Już wcze-śniej zaczynałam się zastanawiać, kim jestem i co jest ze mnąnie tak - a teraz jeszcze zaczęłam wyglądać niewłaściwie.To uczucie wzmogło się, gdy zeszłam po schodach, i nasi-lało się z każdym krokiem w stronę księgarni.Powinnam byłazwracać na nie większą uwagę, ale zatonęłam w użalaniu sięnad sobą.Kiedy przeszłam przez drugie drzwi oddzielające mieszka-nie od sklepu, dostałam dreszczy, a jednocześnie się pociłam,dłonie miałam wilgotne i czułam ściskanie w żołądku.Nigdyw życiu nie przeszłam tak szybko od dobrego samopoczuciado tak paskudnego.135Barrons siedział na sofie, którą zajmowałam wcześniej,rozciągnął ręce wzdłuż oparcia i rozłożył szeroko nogi.Wy-dawał się równie rozluzniony jak lew po udanym polowaniu.Spojrzenie miał jednak ostre jak sokół.Wpatrywał się wemnie z drapieżnym zainteresowaniem, gdy przeszłam przezdrzwi.Na sofie obok niego leżały jakieś papiery, których wagęzrozumiałam dopiero po pewnym czasie.Kiedy zamknęłam drzwi, natychmiast zgięłam się wpół izwymiotowałam resztki lunchu.Na jego cenny dywan popły-nęła głównie woda, którą wypiłam.Ja zawsze piję mnóstwowody.Nawilżanie skóry od środka jest nawet ważniejsze niżdobry krem nawilżający na wierzchu.Wymiotowałam, aż nicjuż nie pozostało, pózniej jeszcze zaczęłam się krztusić.Znówopadłam na czworaki, po raz drugi w ciągu dwóch dni, i wcalemi się to nie podobało.Przetarłam usta rękawem i popatrzy-łam na niego z wściekłością.Nie znosiłam swoich włosów, nieznosiłam swojego życia i czułam, że widać to w moichoczach.On z kolei wydawał się niezmiernie zadowolony.- Co się stało, Barrons? Co ty mi zrobiłeś? - spytałamoskarżycielskim tonem.Choć wydawało mi się to niemożliwe,byłam pewna, że jakimś sposobem to on odpowiada za mojąnagłą chorobę.Roześmiał się i wstał, po czym popatrzył na mnie z góry.- Panno Lane, umiesz wyczuć Sinsar Dubh.I właśnie sta-łaś się dla mnie niezwykle przydatna.JEDENAZCIE- Nie chcę tego - powtórzyłam, cofając się.- Zabierz toode mnie!- Nie zrobi ci krzywdy, panno Lane.A przynajmniej niew takiej postaci - powtórzył Barrons.Za piątym razem nie wierzyłam w to bardziej niż za pierw-szym.Wyciągnęłam za siebie rękę, dywan był wciąż mokry potym, jak próbowałam go oczyścić.- A co powiesz na to? Gdyby w moim żołądku coś jesz-cze pozostało, wciąż bym była zgięta wpół.Nie wiem jak ty,ale ja nazywam nagłe wymioty krzywdą.Nie wspominając o przeszywającym lęku, z którego wciążnie mogłam się otrząsnąć.Czułam, jak jeżą się wszystkie wło-ski na moim ciele, jakby trafił mnie ładunek elektryczny.Chciałam się znalezć jak najdalej od tego czegoś.- Przyzwyczaisz się.- Tak powtarzasz - mruknęłam.-.a reakcje w swoim czasie osłabną.- Nie mam zamiaru spędzić aż tyle czasu w pobliżu tegoczegoś.137 To coś , czyli fotokopie dwóch kartek rzekomo wyrwa-nych z Sinsar Dubh.Wyciągał w moją stronę kopie, nawet nierzeczywistą księgę.Zwykłe reprodukcje wystarczały, żebymprzycisnęła się do ściany, gorączkowo pragnąc ich uniknąć.Czułam, że za chwilę zmienię się w Spidermana.Jeśli Barronssię nie cofnie, zacznę wspinać się po ścianie, wykorzystującpomalowane na delikatny róż paznokcie jako raki, choć oba-wiałam się, że nic z tego nie wyjdzie.- Oddychaj powoli i głęboko - powiedział Barrons.- Mo-żesz to przezwyciężyć.Skoncentruj, się, panno Lane.Złapałam wielki haust powietrza.To wcale nie pomogło.- Powiedziałem oddychaj.Nie udawaj karpia wycią-gniętego z wody.Spojrzałam na niego lodowato, wciągnęłam i zatrzymałampowietrze.Po długiej chwili Barrons skinął, a wtedy powoli jewypuściłam.- Lepiej - powiedział.- Dlaczego to się ze mną dzieje? - spytałam.- To część tego, czym jesteś, panno Lane.Przed tysiąca-mi lat, kiedy elfy wciąż jezdziły w Dzikim Gonie, niszczącwszystko na swojej drodze, to właśnie czuła widząca sidhe,gdy zbliżała się do niej duża grupa jezdzców Tuatha D�.Tobyło ostrzeżenie, pozwalające jej zaprowadzić swoich towa-rzyszy w bezpieczne miejsce.- Nie czułam tego, kiedy widziałam tych Mrocznych -zauważyłam.Ale kiedy rozważyłam pierwsze dwa przypadki, przypo-mniałam sobie, że czułam lekkie mdłości i w obu wypadkachmoje wizje poprzedzało wrażenie dziwnego lęku.Po prostu138nie umiałam rozpoznać tego uczucia, bo nie wiedziałam, coono oznacza.Co się tyczy ostatniego potwora, tak bardzo pra-gnęłam dostać się do mieszkania Aliny i wpadłam na niego takszybko, że nie mogłam ocenić, czy wcześniej w ogóle to czu-łam.- Powiedziałem: duża grupa - stwierdził.- Pojedynczoalbo w parach nie wywierają tak wielkiego wpływu.Być możetylko Sinsar Dubh będzie wywoływać w tobie tak silne ataki.albo tysiąc Unseelie ruszających na ciebie.Mroczna Księgajest najpotężniejszą ze wszystkich elfich Relikwii.I najbar-dziej niebezpieczną.- Cofnij się - warknęłam.Zbliżył się do mnie na mniej niż metr, trzymając te strasz-liwe kartki.Zrobił kolejny krok naprzód, a ja próbowałam sięzmienić w tapetę.Bardzo żółtą, bardzo miękką tapetę.- Zapanuj nad swoim strachem, panno Lane.To zaledwiekopie realnych stron.Jedynie prawdziwe karty MrocznejKsięgi mogłyby ci zrobić poważną krzywdę.- Naprawdę? - W tym momencie sprawy się komplikowa-ły.- To znaczy, że jeśli nawet uda się nam znalezć tę księgę,nie będę mogła jej dotknąć?Jego wargi się wygięły, ale oczy pozostały zimne.- Mogłabyś.Ale nie jestem pewny, czy pózniej sama byśsię sobie spodobała.- Dlaczego miałabym.- Pokręciłam głową.- Zapomnij.Nie chcę wiedzieć.Po prostu trzymaj te kartki z dala odemnie.- Czy to znaczy, że rezygnujesz z misji odnalezienia za-bójcy swojej siostry, panno Lane? O ile mi wiadomo,139błagała, żebyś znalazła Sinsar Dubh.Chyba mówiła, że odtego wszystko zależy.Zamknęłam oczy i oparłam się o ścianę.Przez kilka minutzupełnie nie pamiętałam o Alinie.- Dlaczego? - wyszeptałam, jakby wciąż mogła mnieusłyszeć.- Dlaczego mi o tym wszystkim nie powiedziałaś?Mogłyśmy pomóc sobie nawzajem.Mogłyśmy utrzymać sięprzy życiu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v